Το περιβόητο «Ταξίδι στα αστέρια» ήταν τόσο σύντομο που θα πίστευε κανείς ότι έγινε με την… ταχύτητα του φωτός. Η ταινία που θα αποτύπωνε την ένδοξη ευρωπαϊκή ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού αποδείχθηκε πολύ κατώτερη των προσδοκιών και μετά από μια εβδομάδα προβολής σε 39 αίθουσες, κατέβηκε άρον – άρον αφού η προσέλευση του κόσμου θύμιζε… εκλογές του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού!
Συγκεκριμένα, η ταινία που σκηνοθέτησε ο Χρήστος Δήμας πήγε κυριολεκτικά άκλαυτη, αφού έκοψε όλα κι όλα 3.397 εισιτήρια. Ο αριθμός μόνο τυχαίος δεν είναι, αν αναλογιστεί κάποιος και τις τρομερά κακές κριτικές που συνόδευσαν το εγχείρημα της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Αν και η αλήθεια είναι πως η τραγικά χαμηλή προσέλευση δεν σχετίζεται τόσο με τις αρνητικότατες κριτικές, όσο με την απογοήτευση του κόσμου των Πρασίνων από τα όσα έχουν γίνει τον τελευταίο ενάμισι στο μπασκετικό τμήμα, αλλά και την οργή πολλών προς το πρόσωπο του αποστασιοποιημένου ιδιοκτήτη Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Διαβάστε τις κριτικές που «έθαψαν» το «Ταξίδι στα Αστέρια»:
Αθηνόραμα
«Παρά τη δεδομένη φιλοτιμία, η ασύντακτη σκηνοθεσία, σε συνδυασμό με τους πρόχειρους διαλόγους και τη σχηματική αφήγηση, στερούν από το τελικό αποτέλεσμα μια μαγεία αντάξια των αναμνήσεων που δημιούργησε η ομάδα στο παρκέ»
Ένας από τους άγραφους κανόνες της (σωστής) κριτικής είναι η ψυχολογική αποστασιοποίηση από το έργο για το οποίο καλείται κανείς να τοποθετηθεί. Υπάρχουν φορές, όμως, που κάτι τέτοιο γίνεται εξαιρετικά δύσκολο, όπως στην εν λόγω περίπτωση. Διότι, εάν έχεις μεγαλώσει βλέποντας την ομάδα σου να κατακτά έξι ευρωπαϊκά κύπελλα μπάσκετ, σερί πρωταθλήματα και αξέχαστες νίκες σε ντέρμπι εντός και εκτός έδρας, μια ταινία για όλα τα πρωτοφανή κατορθώματά της συνοδεύεται, αναπόφευκτα, από συναισθηματική φόρτιση. Ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να προξενεί το αγαθών προθέσεων, αλλά πολλών διαδοχικών αναταράξεων “Ταξίδι στα Αστέρια”, στο οποίο ξεδιπλώνεται η ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού από το 1919 έως σήμερα.
Οι σημαντικότερες στιγμές της ομάδας, οι σημαντικές αφανείς ή μη προσωπικότητες και φυσικά η καθοριστική συνδρομή της οικογένειας Γιαννακόπουλου, που δημιούργησε ένα σύλλογο-κολοσσό, “ζωντανεύουν” σε μια αφήγηση που χρησιμοποιεί στοιχεία ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίας, ακόμα και animation. Ένας συνδυασμός ευπρόσδεκτος στο χαρτί, ο οποίος όμως στην πράξη αποδίδεται ξεκούρδιστα. Διότι τα προβλήματα δεν είναι πρωτίστως αισθητικά, όσο σεναριακά και, ακολούθως, σκηνοθετικά.
Παρά τη δεδομένη φιλοτιμία του, ο Χρήστος Δήμας (“Νήsos”) εγκλωβίζεται στην απόπειρά του να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην ιστορική τεκμηρίωση, την πιστή αναπαράσταση και την ανάπτυξη ενός συμπαγούς αθλητικού δράματος με κινηματογραφικούς όρους. Στο ασύντακτο αποτέλεσμα, συγκινητικά αληθινά περιστατικά (όπως του επιστάτη Θανάση Νίκαινα) απεικονίζονται σχηματικά, θυμίζοντας θεατρικά σκετς, δίχως να λείπει η βεβιασμένη επιτήδευση ιδιαίτερα στο κομμάτι των πρόχειρων διαλόγων. Κάπως έτσι υποτιμούνται τόσο το επίπεδο της παραγωγής όσο και οι ερμηνευτικές απόπειρες των ηθοποιών, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα εκείνα των Γιώργου Γάλλου (Ζέλικο Ομπράντοβιτς), Αργύρη Πανταζάρα (Δημήτρης Γιαννακόπουλος) και Βαγγέλη Μουρίκη (σε έναν εύστοχο ρόλο-κλειδί). Οι αρχές που διέπουν την ομάδα, το στοιχείο της οικογένειας, η οπαδική νοσταλγία και η θαλπωρή της αναπόλησης υπογραμμίζονται διπλά. Εκείνο που λείπει είναι μια κινηματογραφική μαγεία αντάξια των αναμνήσεων που δημιούργησε ο ΠΑΟ στο παρκέ.
Lifo
Το Ταξίδι στα Αστέρια κινείται μεταξύ της μυθοπλασίας και της ταινίας τεκμηρίωσης. Μια τεκμηρίωση που ξαναδιαβάζει την Ιστορία – όχι μόνο την αθλητική – «παναθηναϊκοκεντρικά», ερχόμενη έτσι σε αντίθεση με το ωραιότατο 1968, το οποίο έστηνε μεν μια αφήγηση γύρω από το κατόρθωμα της μπασκετικής ΑΕΚ το 1968, αλλά μεριμνούσε π.χ. και για την τοποθέτηση του γεγονότος στις ορθές διαστάσεις του σε σχέση με ιστορικές συγκυρίες της περιόδου.
Όσο για τη μυθοπλασία του, αυτή εξαντλείται στη δραματοποίηση ανέκδοτων ιστοριών από την επιτυχημένη θητεία των αδερφών Γιαννακόπουλου στη διοίκηση της ομάδας σε μια επί της ουσίας ασπόνδυλη αφήγηση, δίχως στοιχειώδεις πληροφορίες, ώστε να ενδιαφερθούν και εκείνοι που δεν γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις.
Για να διασκεδάσεις την ανία σου, μπορείς να παίξεις διασκεδαστικά παιχνίδια, να μετρήσεις π.χ. τις φορές που εμφανίζεται το Τonotil στην οθόνη, ένας από τους χορηγούς της ταινίας. Μετά το πέρας των 109 λεπτών της διάρκειας, όμως, βρίσκεσαι να χρειάζεσαι κι εσύ ένα σφηνάκι Tonotil.