Τρεις είναι «οι υποχρεώσεις» του Ολυμπιακού μετά τον απολύτως δικαιολογημένο ποδοσφαιρικά αποκλεισμό του από μια ανώτερη (κατά πολύ) ομάδα σε μια διοργάνωση (UEL) που ελάχιστα της λείπουν για να είναι ένα κανονικό UCL.
Η πρώτη, να κερδίσει το εγχώριο πρωτάθλημα (δεν το έχει κερδίσει ακόμη) και να διασφαλίσει, για μια ακόμη περίοδο, τη συμμετοχή του στην προκριματική φάση του Uefa Champions League, έστω από τον πρώτο γύρο.
Οι λόγοι είναι προφανείς, δεν χρειάζονται καμία ανάλυση, όλοι τους κατανοούν, πολύ περισσότερο αυτοί που πληρώνουν, έτσι συμβαίνει πάντα στη σκληρή πραγματικότητα των αριθμών και των επιχειρήσεων.
Αν πετύχει να κατακτήσει και το Κύπελλο θα καταφέρει έναν «εθνικό θρίαμβο», που είναι, όπως και να το δει κανείς, μια σπουδαία εξέλιξη, μια πολύ σημαντική υπόθεση για το παρόν και το μέλλον του ερυθρόλευκου οργανισμού.
Η δεύτερη, είναι να ανακαλύψει έναν τρόπο (όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια) να ξεκουραστεί η ομάδα και οι πέριξ αυτής πνευματικά και σωματικά.
Εμείς οι απόξω αδυνατούμε να το κατανοήσουμε, το ξεπερνάμε με ευκολία, κάποιες φορές το λοιδορούμε, αλλά αυτή η ομάδα έχει να αράξει στην παραλία, να παίξει με τη θάλασσα, να αποφορτίσει το μυαλό της και το σώμα της πάνω από το καλοκαίρι του 2019.
Κανένας οργανισμός με την λογική που στο δικό μας ποδόσφαιρο επικρατεί δεν μπορεί να αντέξει σωματικά και πνευματικά να αγωνίζεται χωρίς σταματημό, χωρίς ανάσες, χωρίς να έχει αδειάσει πρώτα και να φορτίσει ξανά σε κανονικό ρυθμό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Οι ερυθρόλευκοι παίζουν στην τσίτα περισσότερο από δυόμισι χρόνια τώρα. Οι ανάσες τους είναι περιορισμένες έως ανύπαρκτες μερικές φορές, ο covid 19 τους βρήκε αδύναμους και τους «πετσόκοψε» πάνω από δυο φορές (έτσι χάθηκε η πρόκριση με την Λουντογκόρετς), η ιδέα να ξεκουραστούν συνιστά μια επείγουσα ανάγκη, δεν γίνεται άλλο να συνεχίσει ο Μαρτίνς να βγάζει λαγούς από το καπέλο για να διαχειριστεί ποδοσφαιριστές στα όρια της αδυναμίας.
Αν η ανάγκη αυτή σημαίνει «διαχείριση» και στο Κύπελο, κάποιοι πρέπει να πάρουν σκληρές αλλά αναγκαίες αποφάσεις.
Ότι έφτασε στο σημείο ο οργανισμός του Ολυμπιακού να συζητάει, για τη διοργάνωση του Κυπέλλου, την εκδοχή «με το μαλακό κι ό,τι έρθει» είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της τεράστιας ανάγκης για ξεκούραση ( αυτή περιλαμβάνει υποχρεωτικά και την εθνική ομάδα).
Η τρίτη, να αποφασίσει εντελώς τεχνοκρατικά ότι ο κύκλος της πρώτης περιόδου του Μαρτίνς στην ομάδα έκλεισε, το καλοκαίρι ανοίγει, με κάθε επισημότητα, ο δεύτερος.
Σε αυτόν τον πρώτο κύκλο ο Ολυμπιακός εγκατέστησε μέσα στο γήπεδο, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, την κυριαρχία του, έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής, αποθεωτικό μερικές φορές, πήρε τα σκαλπ όλων των αντιπάλων του, ίσως έπαιρνε ένα, ακόμη, πρωτάθλημα αν δεν ήταν στη μέση το κόλπο «Ξάνθη – Καλπαζίδης», έδειξε σε όλους πως το άθλημα έχει μια δική του εντυπωσιακή εσωτερική δικαιοσύνη και επιβραβεύει αυτόν που το υπηρετεί πιστά και δεν μετέρχεται διάφορων κόλπων για να αποκομίσει αγωνιστικό όφελος.
Στην ίδια αυτή τετραετία η ομάδα έκανε μεγάλες νίκες και προκρίσεις στις διοργανώσεις της UEFA, δικαιούται να γκρινιάζει για διάφορες σφυρίχτρες που την πετσόκοψαν, το ισοζύγιο είναι οριακά θετικό.
Ο νέος κύκλος με τον Μαρτίνς στον πάγκο θα είναι, αναγκαστικά, πιο σκληρός από τον προηγούμενο. Ίσως όχι τόσο στο εσωτερικό, εκεί υπάρχει ακόμη «λίπος για να καταναλωθεί» και να κερδηθούν και νέοι τίτλοι.
Εκτός συνόρων, όμως, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ. Οι διαφορές έχουν ξεφύγει από το παλιό γνωστό εύρος, οι ανάγκες είναι περισσότερες και μεγαλύτερες, η απόφαση να τις ικανοποιήσει κάποιος σημαίνει πως θα αλλάξει τη φιλοσοφία με την οποία προσεγγίζει τα πράγματα, τον τρόπο που είναι οργανωμένος και λειτουργεί, ίσως και το επίπεδο της επένδυσης του.
Στις κορυφαίες διοργανώσεις της UEFA επιβιώνουν πλέον ομάδες πολύ αθλητικές και με ξεκάθαρο αγωνιστικό στυλ, που φέρνει αποτελέσματα.
Χώρος για πειραματισμούς, για προσαρμογές, για εφευρέσεις και για μεγάλες ιδέες δεν υπάρχει, μας τελείωσε η εικόνα της ομάδας «λίγο από όλα» και «πέντε πάνω, πέντε κάτω στο φινάλε θα τη βρούμε».
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται να αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει» πολύ στεγνά και στυγνά, χωρίς αίμα στις φλέβες του, με παγωμένο βλέμμα και ξεκάθαρους στόχους.
Με άλλα λόγια ο Ολυμπιακός χρειάζεται εδώ και τώρα να αποφασίσει αν θα κυνηγήσει σε αγωνιστικό στυλ το μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο (πίεση στην μπάλα και στον αντίπαλο, ταχύτητα στα πόδια και στη σκέψη, κορυφαία αντοχή, γρήγορη κάλυψη χώρων, καμία ένδειξη κούρασης, άριστη τεχνική και έλεγχος της μπάλας σε μικρούς χώρους κ.λ.π.) ή θα παραμείνει μια βαλκανική εκδοχή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, συμπαθής μεν, αναποτελεσματική όταν η μπάλα καίει δε.
Πιστέψτε με, δεν είναι πολύ δύσκολο να γίνεις Αταλάντα, αρκεί να το αποφασίσεις και να συγκροτήσεις τον οργανισμό σου σε αυτή την προοπτική.
Δύσκολο γίνεται όταν κάθεσαι και ασχολείσαι ακόμη με μύθους και πιστεύεις πως θα εξακολουθήσεις να επιβιώνεις σε κορυφαίο επίπεδο με τις εθνικές ποδοσφαιρικές παραδόσεις.
Τα υπόλοιπα όλα είναι να ‘χαμε να λέγαμε…