Όταν μία ομάδα που έχει στο DNA της την επίθεση, όπως ο Ολυμπιακός, δεν δημιουργεί ούτε μία κλασική ευκαιρία για γκολ στον επαναληπτικό του «Γεώργιος Καραϊσκάκης», όπου καλείται να ανατρέψει ήττα από το πρώτο ματς, τότε δεν μπορεί να γίνει ποδοσφαιρική συζήτηση για το τι έφταιξε.
Ούτε η δεύτερη ήττα από την Αταλάντα είναι αυτή που πονάει ούτε ο αποκλεισμός από το Europa League. Άλλωστε, στους 16 έχουμε ξαναπάει. Αυτό που ενοχλεί, είναι ότι ο Ολυμπιακός έδειξε συμβιβασμένος με το μοιραίο και ότι απέναντί του έχει μία καλύτερη, πιο γρήγορη και γυμνασμένη ομάδα. Σαν να περίμενε αυτήν την εξέλιξη, χωρίς να προτάξει καν τα δικά του, πολύ καλά, αγωνιστικά χαρακτηριστικά και ό,τι βγει. Ενοχλούν ο τρόπος και η εικόνα, όχι ο αποκλεισμός από μία καλύτερη ομάσα.
Ο Πέδρο Μαρτίνς έδωσε την εντύπωση ότι προετοίμασε την ομάδα για δύο 0-0 και πρόκριση είτε στην παράταση είτε στη διαδικασία των πέναλτι, θέλοντας να «σβήσει» και τους δύο αγώνες. Είναι σκληρό, αλλά η ομάδα εμφανίστηκε παντελώς ανέτοιμη για αυτούς τους δύο αγώνες κόντρα σε μία πολύ καλή ιταλική ομάδα, αλλά όχι το φόβητρο που δεν έχεις την παραμικρή πιθανότητα πριν από τη σέντρα.
Οι περισσότεροι στέκονται στο περιβόητο, πλέον, σχήμα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Αυτό το σύστημα είναι υπέροχο, αξιόπιστο και αποτελεσματικό όταν μία ομάδα έχει τους παίκτες για το παίξει. Ο Ολυμπιακός διαθέτει μόνο τους στόπερ (και τον τερματοφύλακα) για να το εφαρμόσει και λείπουν σχεδόν όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ. Πάντως, προκαλεί απορία η επιλογή 5-4-1 και στη ρεβάνς από τη στιγμή που ήταν γνωστό ότι η ιταλική ομάδα θα παραταχθεί χωρίς καθαρόαιμο επιθετικό. Τρεις στόπερ για να αναχαιτίσουν τον… κανένα;
Στο Μπέργκαμο, ο προπονητής των Ερυθρόλευκων πήγε από το ένα άκρο στο άλλο, παρατάσσοντας την ομάδα με έναν κεντρικό μέσο και αφήνοντας στην άκρη τον επιτυχημένο σχηματισμό με τους τρεις κεντρικούς χαφ. Η ηρεμία του Μπουχαλάκη από τη μεσαία γραμμή έλειψε και στα δύο παιχνίδια. Άλλωστε, στη ρεβάνς δεν χρησιμοποιήθηκε καν, ενώ στην Ιταλία είχε μπει ως αλλαγή στο 85′. Ο διεθνής χαφ βοηθάει στην κυκλοφορία της μπάλας, «ανοίγει» ωραία το παιχνίδι, ψάχνει τις κάθετες πάσες και γενικότερα είναι χρήσιμος.
Στον επαναληπτικό, ο Μαρτίνς χρησιμοποίησε ακριβώς το ίδιο τακτικό πλάνο (με την ομάδα μαζεμένη, ποντάροντας στην ταχύτητα των Αγκιμπού και Ονιεκούρου στις αντεπιθέσεις) κόντρα στους «Μπεργκαμάσκι», που γνώρισαν πίεση μόνο στο πρώτο 30λεπτο του πρώτου αγώνα. Από εκεί και πέρα, μία ευάλωτη άμυνα, όπως αυτή της ιταλικής ομάδας, δεν συνάντησε την παραμικρή πίεση και έφτασε στην επίτευξη του στόχου της χωρίς να δυσκολευτεί. Η ομάδα και ο προπονητής της προσαρμόστηκαν στο σύστημα της Αταλάντα και δεν εμφάνισαν μία διαφορετική ποδοσφαιρική ιδέα ούτε εκμεταλλεύτηκαν τα πολύ καλά δικά τους στοιχεία. Τουλάχιστον θα μπορούσαν να παίξουν περισσότερο οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές και όχι να κάθονται ανήμποροι στον πάγκο. H ομάδα έχασε και αποκλείστηκε χωρίς να παίξει και αυτό είναι που ενοχλεί και προκαλεί προβληματισμό για τη συνέχεια. Για το από εδώ και πέρα.
Ο Ολυμπιακός πάει να ολοκληρώσει μία σεζόν χωρίς ένταση στο παιχνίδι του. Μού έχει λείψει πολύ να δω την ομάδα να μπαίνει και να μασάει σίδερα από την αρχή. Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός που ιδιαίτερα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» έμπαινε γκολ από τα αποδυτήρια. Και μετά σημειωνόταν και άλλο και άλλο και άλλο. Αναζητείται ξανά, λοιπόν, η ορμή. Αναζητείται η επιθετικότητα και το… πάτημα του αντιπάλου.
Ποιο ήταν το επιθετικό πλάνο που είχε καταστρώσει ο Μαρτίνς; Να βρίσκει ο Βατσλίκ το κεφάλι του Τικίνιο; Ακόμα και η τακτική των αντεπιθέσεων που είναι ένας σημαντικός τρόπος ανάπτυξης στο κορυφαίο αγωνιστικό επίπεδο και το σύγχρονο ποδόσφαιρο φάνηκε ότι δεν ήταν δουλεμένη. Οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών ήταν μεγάλες, η όποια πίεση γινόταν έξω από τη μεγάλη περιοχή της ομάδας, οπότε έπρεπε να γίνει κάτι πολύ εξεζητημένο για να βγει ο Ολυμπιακός στην κόντρα επίθεση με δύο και τρεις μπαλιές. Εκτός αν ο Μαρτίνς περίμενε από τον Ονιεκούρου και τον Αγκιμπού να ενεργήσουν ως σπρίντερ και να «τρέξουν» ολόκληρο το γήπεδο με την μπάλα στα πόδια τους…
Το ανεπίτρεπτο λάθος του Λαλά στη φάση του πρώτου γκολ, προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, έκρινε την έκβαση του δεύτερου αγώνα. Ο Ολυμπιακός δεν είχε το κουράγιο και τις αντοχές για να γυρίσει από το 0-1, αν και ο χρόνος ήταν πολύς. Δύο γκολ ήθελε για να στείλει το ζευγάρι στην παράταση. Ξέχωρα από τις αρχικές επιλογές, ο Μαρτίνς πήρε χαμηλό βαθμό και στη διαχείριση των αγώνων. Αργοπορημένες αλλαγές από τον πάγκο, χωρίς ιδιαίτερη στόχευση, την ώρα που και τα δύο ματς «φώναζαν» για διορθωτικές κινήσεις.
Η ομάδα ήθελε γκολ και ο προπονητής επέμεινε στον «τουρίστα» Ονιεκούρου επειδή είχε ένα καλό πρώτο ημίχρονο στο Μπέργκαμο ύστερα από επτά μήνες. Η ομάδα ήθελε γκολ και ο καλύτερος επιθετικός την τελευταία τριετία στην Ελλάδα, γυαλίζει τον πάγκο. Ο λαός του Ολυμπιακού ξέρει ποδόσφαιρο όσο κανείς άλλος στην Ελλάδα και μόνο τυχαία δεν φώναξε το όνομα του Ελ Αραμπί στο 52′.
Οι Ερυθρόλευκοι, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, πρέπει να αναθεωρήσουν ορισμένα πράγματα γιατί ακόμα υπάρχουν δύο στόχοι και τίποτα δεν έχει τελειώσει. Η ομάδα δεν έχει ένταση και ενέργεια στο παιχνίδι της. Χωρίς ταχύτητα και φρεσκάδα, καλείται να βγάλει αυτήν την ιδιαίτερη σεζόν, επιτυγχάνοντας τους στόχους της. Ο Πέδρο Μαρτίνς συμπληρώνει τέσσερις γεμάτες σεζόν και πρέπει να κρίνεται βάσει των όσων βλέπουμε πάνω στο χορτάρι. Δεν βοηθάει ούτε τι έκανε στο παρελθόν ούτε οι επιτυχίες και τα ρεκόρ που έχει με τον Θρύλο. Είναι ο χειρότερος Ολυμπιακός επί εποχής του.