Ο Ολυμπιακός είχε να κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας από το 2011 (και γενικότερα ένα τρόπαιο από το 2016). Εδώ και έντεκα χρόνια. Εδώ και έντεκα ολόκληρα χρόνια, δεν τού επέτρεπαν να το διεκδικήσει και να το κατακτήσει. Βγήκε, λοιπόν, όλη η πίεση και στους δύο αγώνες τόσο στον ημιτελικό με την ΑΕΚ όσο και τον τελικό με τον Παναθηναϊκό. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο Θρύλος θα κέρδιζε και τους δύο αντίπαλους πολύ πιο άνετα. Το βάρος, όμως, ήταν μεγάλο και φάνηκε. Το «πρέπει» λίγο έλειψε να καταστεί μοιραίο. Mέχρι και ο γίγαντας Φαλ, που δεν χρειάζεται καν να πηδήξει για να καρφώσει την μπάλα, έχασε δύο λέι-απ στην αρχή του τελικού, που τα έχει για πλάκα. Από την προηγούμενη κατάκτηση, το 2011, μόνο ο Παπανικολάου (στα 21 του) και ο Πρίντεζης (στα 26 του) είχαν σχετική εμπειρία, καθώς αγωνίζονταν και τότε στην ομάδα.
Επί εποχής Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου, ο σύλλογος δεν έχει κατακτήσει τους τίτλους που έπρεπε εντός συνόρων. Η παραχάραξη της ιστορίας είναι δεδομένη και καταγεγραμμένη. Όπου και αν εργαζόμουν, τα έχω γράψει τόσες φορές, οπότε δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Μία ομάδα που κάποτε είχε το μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ευρώπη. Μία ομάδα που σάρωνε στην Ευρώπη, κατακτώντας back to back Ευρωλίγκες, ένιωθε ξένη μέσα στην ίδια της τη χώρα, καθώς το αποτέλεσμα, ιδιαίτερα στους κρίσιμους αγώνες, ήταν προκαθορισμένο. Δεν θέλω καν να μπω ξανά στη διαδικασία και να αραδιάσω όλα τα ονόματα των παικτών που ήρθαν, είδαν και απήλθαν. Ενδεικτικά, πάντως, σούπερ σταρ όπως ο Άρβιντας Ματσιγιάουσκας, ο Μίλος Τεόντοσιτς, ο Λίνας Κλέιζα, ο Θοδωρής Παπαλουκάς (με τα τρία εκατομμύρια ευρώ συμβόλαιο ανά σεζόν), ο Νίκολα Βούιτσιτς, ο Λιν Γκριρ, ο Τζος Τσίλντρες (με το υψηλότερο συμβόλαιο στην Ευρώπη), ο Έρικ Γκριν και άλλοι πολλοί δεν στέφθηκαν Πρωταθλητές Ελλάδας. Δεν τους άφησαν, βασικά, και όλοι τους έφυγαν με τη στάμπα του αποτυχημένου από τη χώρα μας.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως παίκτες που έφυγαν ως loosers από τον Ολυμπιακό και χαρακτηρίστηκαν από την προπαγάνδα ως ανίσχυρες προσωπικότητες που δεν μπορούν να οδηγήσουν τους Ερυθρόλευκους στην κορυφή της Ελλάδας, μεταπήδησαν στον Παναθηναϊκό και στη μοναδική σεζόν τους εκεί κατέκτησαν το Πρωτάθλημα Ελλάδας, όπως συνέβη για παράδειγμα με τους Γιάννη Μπουρούση (είχε κατακτήσει τον τίτλο με την ΑΕΚ, το 2002) και Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Μάλιστα, οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι ξεχωριστές, καθώς μιλάμε για δύο παίκτες που χλευάστηκαν κατά συρροή και στοχοποιήθηκαν με προκλητικό τρόπο από το «σύστημα» όσο βρίσκονταν στον Ολυμπιακό.
https://athlosnews.gr/olybiakos-mia-evlogimeni-kai-yperifani-imera-i-kyriaki-tis-dikaiosynis-synechizetai/
Το θέμα που θίγω είναι λεπτό και χρειάζονται λόγια απλά και κατανοητά. Θέλει τόλμη και από αυτήν έχω περίσσια. Ξέρετε με πόσα Κύπελλα Ελλάδας ολοκλήρωσε την 11ετή, μυθική, καριέρα του στον Ολυμπιακό ο Βασίλης Σπανούλης; Ένα. Την πρώτη του σεζόν (2010-2011). Και στον τελικό, μπορεί να ήταν στη 12άδα, αλλά και δεν αγωνίστηκε δευτερόλεπτο (όπως και ο τραυματίας Ράσο Νεστέροβιτς) λόγω τραυματισμού, καθώς εκείνη την περίοδο είχε αντιμετωπίσει σοβαρό θέμα στους κοιλιακούς προσαγωγούς, κάνοντας εγχείριση για την αποκατάσταση του προβλήματος, τον Ιούλιο του 2011. O εμβληματικός αρχηγός του Ολυμπιακού έσπασε όλα τα προσωπικά ρεκόρ εντός και εκτός συνόρων, αλλά σε επίπεδο τίτλων δεν κατέκτησε τα τρόπαια που άξιζε σε 11 χρόνια με την ερυθρόλευκη και ριγωτή φανέλα.
Ξέρετε πόσα Κύπελλα Ελλάδας έχει ο Γιώργος Πρίντεζης με τον Ολυμπιακό; Δύο. Ένα το 2011 και ένα φέτος. Και στα δύο, όμως, δεν είχε ενεργό ρόλο. Στον τελικό του Ελληνικού πριν από 11 χρόνια, ο Έλληνας φόργουορντ δεν είχε πάρει χρόνο συμμετοχής. Είχε μόλις επιστρέψει από την περιπέτειά του στην Ισπανία με τη Μάλαγα (γύρισε στην ομάδα τον Απρίλιο του 2011) και ο τελικός είχε διεξαχθεί στα μέσα Μαΐου εκείνου του έτους. Το βράδυ της 20ής Φεβρουαρίου του 2022, ο Γιώργος Πρίντεζης σήκωσε το πρώτο του Κύπελλο Ελλάδας ως αρχηγός του Ολυμπιακού.
Την Τρίτη (22/2), ο εμβληματικός αρχηγός του Θρύλου γιόρτασε τα 37α γενέθλιά του. Το πλήρωμα του χρόνου και για αυτόν τον παικταρά έχει φτάσει βάσει της χρησιμοποίησής του από την τεχνική ηγεσία κατά τη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν. Διαφωνώ απόλυτα με τη διαχείριση του προπονητή, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που αποφασίζει. Ο «Πριντ», λοιπόν, έπαιξε μόλις 02:54 στον τελικό με τον Παναθηναϊκό… Αυτό το στοιχείο δεν μπορεί να περιορίσει τη χαρά και την υπερηφάνεια του Γιώργου, που αποτυπώθηκε απόλυτα στους πανηγυρισμούς και τις δηλώσεις του. Έζησε το όνειρό του. Έπαιξε στην αγαπημένη του ομάδα, βίωσε όλα τα συναισθήματα, με αποκορύφωμα το πιο πρόσφατο στην Κρήτη: να σηκώσει ως πρώτος αρχηγός ένα τρόπαιο. Ωστόσο, από τα 26 του έως τα 37 του, δεν τον άφησαν να βιώσει ακόμα μεγαλύτερα συναισθήματα.
Στα καλύτερα χρόνια της καριέρας του (σε σχεδόν 20 χρόνια θητείας στην πρώτη ομάδα, έτσι…), όπως συνέβη και στην περίπτωση του Σπανούλη, δεν κέρδισε όσα άξιζε εντός αγωνιστικού χώρου. Αφήνοντας το συναισθηματικό κομμάτι γιατί πάνω από όλους και όλα είναι ο Ολυμπιακός και η ομάδα μου δεν έχει κατακτήσει όσα δικαιούται (και αυτό με ενδιαφέρει), θα ένιωθα τουλάχιστον περίεργα αν βρισκόμουν στη θέση τους. Ο Σπανούλης κατέκτησε τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, αλλά σε 11 χρόνια στον Ολυμπιακό μόλις ένα Κύπελλο Ελλάδας και τρία Πρωταθλήματα Ελλάδας. Ο Πρίντεζης στα 28 του είχε δύο Ευρωλίγκες, την πρώτη με την υπογραφή του, σε μία στιγμή που θέλει να ζήσει κάθε αθλητής ομαδικού σπορ. Νικητήριο καλάθι, στην τελευταία φάση ενός τελικού, σε «νεκρό» χρόνο. Ο Κώστας Παπανικολάου και ο Κώστας Σλούκας στα 23 τους είχαν κατακτήσει δύο Ευρωλίγκες ως πρωταγωνιστές. Στην Ελλάδα, όμως, έπρεπε να είναι… 100 φορές καλύτεροι από τον Παναθηναϊκό για να κερδίσουν, καθώς απαγορευόταν να βρεθούν σε κακή ημέρα.
Το 10ο Κύπελλο Ελλάδας στην ιστορία του Ολυμπιακού δεν έχει συμβολικό χαρακτήρα μόνο για τη νέα εποχή στην οποία έχει εισέλθει στο ελληνικό μπάσκετ έπειτα από 25 χρόνια όπου αμαυρώθηκε ανελλιπώς με όλους τους τρόπους. Για να το γράψω κομψά, δεν με πολυνοιάζει κιόλας (με απασχολεί η ομάδα μου και μόνο), αλλά είναι αφιερωμένο 100% στα εκατομμύρια των οπαδών του. Η δοκιμασία όλων αυτών των ετών ήταν σκληρή και κυρίως πνευματική. Έπαιξαν με το μυαλό μας και προσπάθησαν να μας βγάλουν εκτός εαυτού και ελέγχου.
https://athlosnews.gr/i-kalyteri-ekdikisi-einai-na-mi-moiaseis-ston-echthro-sou/
Είναι ό,τι χειρότερο στη ζωή να μην αντιμετωπίζεσαι με αξιοκρατία και δικαιοσύνη σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Να μη σου δίνονται ευκαιρίες και να μην κρίνεσαι με τους ίδιους όρους απέναντι στους ανταγωνιστές σου. Κατά δεύτερο λόγο, το 10ο Κύπελλο Ελλάδας είναι αφιερωμένο στον Βασίλη, τον Γιώργο και όλους αυτούς τους παίκτες που δεν κατέκτησαν όσα τρόπαια άξιζαν φορώντας τη φανέλα των Ερυθρόλευκων. Δεν γίνεται η ζωή να μην ανταποδώσει. Περιμένουμε την απονομή δικαιοσύνης σε απόλυτο βαθμό και να πάρουμε πίσω όλα τα χαμένα χρόνια και τρόπαια. Τα «κλεμμένα» δεν γυρίζουν πίσω, η παραχάραξη της ιστορίας έχει γίνει, ήδη, αλλά από εδώ και πέρα πρέπει να αποκατασταθεί η τάξη και η ιστορική αδικία. Ο Ολυμπιακός αξίζει τα καλύτερα και τα καλύτερα στο μπάσκετ έρχονται. Είναι εδώ. Μπροστά μας. Και είναι υποχρέωση όσων βρίσκονται τώρα στην ομάδα (και όσων βρεθούν τα επόμενα χρόνια στον Θρύλο) να συνεχίσουν να τα δίνουν όλα και να μη… χαρίσουν τίποτα από εδώ και πέρα. Για τον Βασίλη, για τον Γιώργο, για όλους τους σπουδαίες παίκτες που φόρεσαν τη δοξασμένη αυτή φανέλα, αλλά δεν τούς επετράπη να προσφέρουν ακόμα περισσότερα τρόπαια στα εκατομμύρια των Ολυμπιακών, που αξίζουν πάντα τα καλύτερα. Η όρεξη έχει ανοίξει και δεν πρέπει να κλείσει ποτέ…