18.7 C
Athens

Ο Ονιεκούρου, ο Μαρτίνς και μια σεζόν που μπορεί να περάσει από τα… κολλύρια στην ιστορία

Ο Γιώργος Χαλάς διαχωρίζει ΕΥΘΕΩΣ την έλλειψη ρεαλισμού από τις δικαιολογίες, αναλύει πότε έχει πραγματικό νόημα η κριτική και εξηγεί πώς μια φαινομενικά «μέτρια» χρονιά για τον Ολυμπιακό μπορεί να γραφτεί στην ιστορία με χρυσά γράμματα

Το διαχρονικό «πρόβλημα» του μέσου οπαδού έχει να κάνει με το γεγονός πως δυσκολεύεται να κοιτάξει πέρα από την ομάδα του. Αν μάλιστα η ομάδα που υποστηρίζει έχει τις ιδιαιτερότητες του Ολυμπιακού, η δυσκολία μεγαλώνει.

Όπου «ιδιαιτερότητα», το γεγονός πως οι Ερυθρόλευκοι είναι ο μακράν κορυφαίος σύλλογος της Ελλάδας και ένας από τους σημαντικότερους πολυαθλητικούς συλλόγους σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δυστυχώς, καμία από τις ευρωπαϊκές επιτυχίες του πόλο, του βόλεϊ, ακόμα και του μπάσκετ, δεν έχει «αντίκρισμα» στο ποδόσφαιρο. Διότι εκεί οι συσχετισμοί ήταν πάντοτε διαφορετικοί και όσο περνούν τα χρόνια οι διαφορές των πρωτοκλασάτων ομάδων από τις υπόλοιπες γίνονται ολοένα και πιο χαοτικές.

Στο μυαλό του μέσου οπαδού τα πράγματα λειτουργούν πολλές φορές ρομαντικά. Ανεξάρτητα από μορφωτικό ή κοινωνικό επίπεδο. Όταν αυτή η ρομαντική λειτουργία ενεργοποιείται, ο ορθολογισμός πάει περίπατο. Στο ρομαντικό mode λοιπόν, δεν καθίσταται εφικτό να κατανοήσει κάποιος ότι η 7η ομάδα της Ισπανίας έχει απείρως μεγαλύτερες πιθανότητες να πάρει το Europa League απ’ όσες ο Ολυμπιακός να φτάσει έστω στον ημιτελικό. Ακόμα κι αν δεν είναι στα καλύτερά της.

Η Αταλάντα πρωταγωνιστεί σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Βάσει εκτιμώμενης χρηματιστηριακής αξίας του ρόστερ, ο σημερινός – ακριβότατος για τα ελληνικά δεδομένα – Ολυμπιακός θα ήταν στο γκρουπ των ομάδων που θα είχαν ως βασικό στόχο την παραμονή στη Serie A. Μονάχα η Έμπολι, η Βενέτσια, η Σπέτσια και η Σαλερνιτάνα έχουν αναλογικά φθηνότερο ρόστερ από τον Ολυμπιακό. Η τελευταία έμοιαζε μέχρι απόψε σίγουρη για φούντο, η Βενέτσια ακουμπάει τη ζώνη του υποβιβασμού, η Σπέτσια θα τη σκαπουλάρει και η Έμπολι έχει ουσιαστικά σωθεί.

Το ρόστερ των 25 παικτών της Αταλάντα κοστολογείται σχεδόν τέσσερις φορές παραπάνω από αυτό του Ολυμπιακού που περιλαμβάνει 38 δηλωμένους ποδοσφαιριστές. Σε απόλυτες τιμές, κάθε παίκτης του Ολυμπιακού κοστολογείται κατά μέσο όρο 3,1 εκ. ευρώ (με υπερβολικές υπεραξίες όπως τα 7 εκ. του Ονιεκούρου ή τα 15 εκ. του Μαντί που δεν είναι καν βασικός πλέον). Για τους Ιταλούς ο μέσος όρος εκτοξεύεται στα 15,2 εκ., δηλαδή όσο θεωρητικά κοστίζει ο ακριβότερος παίκτης του ερυθρόλευκου ρόστερ.

Αν μετά από αυτά τα δεδομένα και συνυπολογίζοντας το ότι η Αταλάντα είναι τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο θελκτικές στο μάτι ομάδες της Ευρώπης, υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν «αποτυχία» το χθεσινό αποτέλεσμα και πιστεύουν ότι ένα καλύτερο σκορ εξαρτιόταν π.χ. από το πότε θα έβαζε τον Καμαρά ο Μαρτίνς, σηκώνω τα χέρια ψηλά…

«Τα εκατομμύρια δεν παίζουν μπάλα» λένε κάποιοι στερεότυπα. Κάτι αντίστοιχο είχε πει παλιά και ο μεγάλος Κρόιφ («δεν έχω δει ποτέ ένα σακί με λεφτά να σκοράρει»), για να ανασκευάσει σε μια συνέντευξή του το 2014, τονίζοντας πως «το ποδόσφαιρο τώρα πια είναι αποκλειστικά υπόθεση χρημάτων».

Αυτό δεν σημαίνει ότι ένα ακριβό ρόστερ δεν μπορεί να χάσει από ένα (πολύ) φθηνότερο. Ως έναν βαθμό, η πεμπτουσία του δημοφιλέστερου σπορ στον κόσμο περιφέρεται κάπου μέσα στον οργανισμό του. Στον πυρήνα του όμως υπάρχουν τα λεφτά. Αυτά με τα οποία αμείβονται οι παίκτες μιας ομάδας και αυτά με τα οποία κοστολογούνται οι ίδιοι από τις ανάγκες της αγοράς.

Ο Ολυμπιακός έχει την ιδιαιτερότητα να βιώνει συχνά τις δυο πλευρές του σύγχρονου ποδοσφαιρικού νομίσματος. Την Κυριακή να είναι ο πανίσχυρος σύλλογος της Super League κόντρα σε ομάδες με υποπολλαπλάσιο μπάτζετ και την Τετάρτη να βρίσκει απέναντί του τη Σίτι, την Μπάγερν, την Τότεναμ, την Άρσεναλ, τη Μίλαν, την Πόρτο, τη Γουλβς, τη Μαρσέιγ, την Αταλάντα και πάει λέγοντας.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι Ερυθρόλευκοι κατάφεραν να κοιτάξουν στα μάτια πολύ μεγάλους αντιπάλους, κάποιους να τους νικήσουν και κάποιους – προφανώς λιγότερους – να τους αποκλείσουν κιόλας. Δυστυχώς, για λόγους που ασφαλώς δεν ευθύνεται ο Ολυμπιακός, σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκό ματς είναι το αουτσάιντερ και όχι το φαβορί, από το φθινόπωρο κι έπειτα. Άρα είναι σουρεαλιστικό το να απαιτούμε διαρκώς υπερβάσεις από μια ομάδα που αγωνίζεται σε ένα από τα χειρότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Παρένθεση. Ασφαλώς και οι μεγάλες ομάδες χάνουν από μικρότερες στα πρωταθλήματά τους. Η εξήγηση είναι απλούστατη. Όταν παίζονται κάμποσα ματς τον χρόνο κόντρα στην Ίντερ, τη Μίλαν, τη Γιουβέντους, τη Νάπολι, τη Ρόμα, τη Λάτσιο, την Αταλάντα, ακόμα και η Σπέτσια και η Σαλερνιτάνα μπορούν κάποια στιγμή να κάνουν μια – δυο κηδείες. Πόσο μάλλον η Βερόνα, η Ουντινέζε, η Έμπολι κλπ.

Ακόμα και στη Γαλλία του ενός, κοτζάμ Παρί έχασε πέρυσι το πρωτάθλημα και φέτος θα είχε καμιά δεκαριά πόντους λιγότερους αν οι διαιτητές δεν την έπαιζαν 100-0. Γιατί; Διότι όταν παίζεις δυο φορές τον χρόνο εναντίον της, φτάνεις στο σημείο να απομυθοποιείς τον Νεϊμάρ, τον Εμπαπέ, ακόμα και τον ίδιο τον Μέσι. Είτε είσαι η Λιλ, είτε η Μαρσέιγ, είτε η Ναντ, από ένα σημείο και μετά προσαρμόζεσαι όποιος κι αν παίζει εναντίον σου. Μπορεί να μη γλιτώνεις κάθε φορά την ήττα, αλλά σίγουρα έχεις περισσότερες πιθανότητες για κάτι θετικό απ’ όσες έχει μια ομάδα του ιδίου βεληνεκούς αλλά από διαφορετικό πρωτάθλημα.

Δυστυχώς για τον Ολυμπιακό, οι ισχυρότεροι αντίπαλοι που καλείται να αντιμετωπίσει εντός συνόρων έχουν τον Βιεϊρίνια, τον Άκπομ, τον Μάνταλο, τον Λιβάι Γκαρσία, τον Καρλίτος και τον Φώτη Ιωαννίδη. Κλείνει η παρένθεση…

Φέτος μεσολάβησε ένας επώδυνος αποκλεισμός από τη Λουντογκόρετς, αλλά επιμένω ότι η ζημιά ήταν αποκλειστικά οικονομική και τίποτε άλλο. Με την ομολογουμένως κακή εικόνα – για τα υψηλά στάνταρ τους – που εμφανίζουν φέτος οι πρωταθλητές, μια συμμετοχή στο Champions League ίσως να ήταν καταστροφική στο αγωνιστικό και εντέλει στο ψυχολογικό κομμάτι.

https://athlosnews.gr/apo-to-tha-chorisoume-tin-ellada-sta-dyo-sto-ftaime-oloi-ena-plyntirio-dromos/

Στον όμιλο του Europa ο Ολυμπιακός έκανε τρεις νίκες και τις δυο στην έδρα του τις πήρε στα τελευταία λεπτά: στο 87′ με την Αντβέρπ και στο 89′ με τη Φενέρ. Σε έναν τυπικό – δηλαδή δύσκολο – όμιλο Champions League που τα αρνητικά αποτελέσματα είναι πολύ περισσότερα από τα θετικά, κάνα δυο άσχημες βραδιές θα μπορούσαν να τινάξουν όλη τη χρονιά στον αέρα με την γκρίνια που θα ακολουθούσε. Και τότε οι συνέπειες ίσως ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές ενός καλοκαιρινού αποκλεισμού, έστω και σοκαριστικού όπως αυτός στη Βουλγαρία.

Από το πρώτο της επίσημο ματς στο κατακαλόκαιρο μέχρι σήμερα, η ομάδα του Μαρτίνς εμφανίζει συγκεκριμένες παθογένειες. Αν πραγματικά θέλει να κάνει κάποιος κριτική που να έχει νόημα, η κριτική αυτή οφείλει να γίνεται με τον Απόλλωνα, τη Λαμία, τον Βόλο και πάει λέγοντας. Η διοίκηση του Ολυμπιακού εγγυάται στον εκάστοτε προπονητή το ότι θα έχει διαθέσιμο το μακράν μεγαλύτερο μπάτζετ της Super League.

Από εκεί και πέρα, είναι δουλειά του προπονητή και των συνεργατών του να κάνουν τις σωστές επιλογές παικτών βάσει του πλάνου που έχει καταρτιστεί, ώστε να αποτυπώνεται στον αγωνιστικό χώρο η οικονομική υπεροχή. Όπως βλέπετε, από όποια πλευρά κι αν το πιάσουμε, στο τέλος η κουβέντα καταλήγει στα χρήματα. Όταν αυτά δεν υπάρχουν, αντί για Μανωλά παίρνεις Κρέσπο και αντί για Παπασταθόπουλο, Βράνιες και Τζαβέλλα. Για να μην πιάσουμε τις υπόλοιπες θέσεις.

Αν ο Μαρτίνς ήταν φέτος στον πρώτο του χρόνο, είναι δεδομένο πως δεν θα προλάβαινε να μείνει και δεύτερο. Δεν είναι όμως. Η πρώτη σεζόν του Πορτογάλου ήταν ενθαρρυντική, η δεύτερη σπουδαία με ένα μεγάλο what if που σχετίζεται με τον κορωνοϊό, τη Γουλβς και το χειρουργείο του επαναληπτικού, η τρίτη ήταν προβλέψιμα προβληματική αλλά σε γενικές γραμμές πολύ πετυχημένη.

https://athlosnews.gr/i-evropi-tis-ypervasis-kai-i-ellada-tis-ypochreosis/

Η τέταρτη είναι ένας πραγματικός γρίφος. Ότι έγιναν λάθη το καλοκαίρι είναι αυταπόδεικτο. Ότι υπήρξαν έξτρα δυσκολίες λόγω κορωνοϊού στην προετοιμασία είναι αληθές, αλλά όχι επαρκές για να εξηγεί την παρατεταμένα μετριοκακή εικόνα της ομάδας ενώ πλησιάζει ο Μάρτιος. Εννοείται πως ο Ολυμπιακός θα κατακτήσει το πρωτάθλημα, αλίμονο αν αποτύγχανε κόντρα σε αυτούς τους αντιπάλους. Έχοντας όμως μπροστά του έναν μεγάλο επαναληπτικό αλλά και την πρόκληση του πιο… αήττητου πρωταθλήματος όλων των εποχών (36 αγωνιστικές και διπλάσια ντέρμπι από αυτά των σεζόν χωρίς πλέι οφ), ας μη βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε από τώρα τη χρονιά.

Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου οι Ερυθρόλευκοι δεν θα γίνουν ξαφνικά Μπάγερν μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Αν όμως περάσουν την Αταλάντα και πολύ περισσότερο, αν παραμείνουν αήττητοι και στα πλέι οφ, η ιστορία θα γράψει τη σεζόν 2021/22 με χρυσά γράμματα και θα διαγράψει τις αμέτρητες… συνταγές για κολλύρια που έχουν δοθεί ως τώρα στους οπαδούς της ομάδας.

Θεωρώ αυτονόητο πως ο Μαρτίνς γνωρίζει πρώτος απ’ όλους τι πήγε στραβά και τι πρέπει να αλλάξει το καλοκαίρι. Όπως και ότι μέσα του δεν είναι καθόλου ικανοποιημένος από την ελληνική εικόνα της ομάδας του. Από τη στιγμή που δεν είναι εφικτό να αλλάξει κάτι δραματικά το προσεχές διάστημα, θεωρώ ότι η συνεχής γκρίνια δεν ωφελεί κανέναν. Αποδεχθείτε λοιπόν, το γεγονός πως για λίγο καιρό ακόμη ο Ολυμπιακός θα βασίζεται σε εκλάμψεις και περιμένετε ως το καλοκαίρι προκειμένου να αυξήσετε τις προσδοκίες σας.

ΥΓ. Ο Ονιεκούρου ήταν όντως καλός στο Μπέργκαμο. Ίσως μάλιστα να έκανε την καλύτερη του εμφάνιση με τα ερυθρόλευκα. Το δράμα είναι πως στην κορυφαία του παρουσία έχασε μια τεράστια ευκαιρία, κατέστρεψε ακόμα μια λίγο αργότερα (με εκείνη την τραγική πάσα στον Λαλά) και στο μεσοδιάστημα έκανε ένα τσαφ στην άμυνα που λίγο έλειψε να πληρωθεί με γκολ. Άστα να πάνε δηλαδή…

ΥΓ2. Θα απορώ πάντοτε με εκείνους που νομίζουν ότι θα έκαναν καλύτερα κάποια πράγματα αν ήταν στη θέση του προπονητή, στο κοουτσάρισμα ή στο στήσιμο. Και τι δεν διάβασα στο facebook τα τελευταία 24ωρα, λες και ο Μαρτίνς είναι κάποιος χτεσινός που είδε φως και μπήκε, ενώ οι βοηθοί του είναι ταβερνιάρηδες που δεν έχουν ούτε το 1% των ποδοσφαιρικών γνώσεων του μέσου χρήστη/οπαδού στα social media…

ΥΓ3. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν λέγονται μετά από μια ήττα. Ακόμα κι αν μέσα σου τα πιστεύεις, γιατί κακά τα ψέματα, κάθε επαγγελματίας αθλητής κοιτάζει και το δικό του καλό εκτός από εκείνο της ομάδας. Δεν είναι δυνατόν παίκτης του Ολυμπιακού να δηλώνει «πάρα πολύ ευτυχισμένος» που σκόραρε ενώ η ομάδα του έχει χάσει. Η μοναδική αποδεκτή προσέγγιση σε αυτή την περίπτωση είναι «δεν μπορώ να χαρώ διότι χάσαμε, θα προτιμούσα να νικήσουμε κι ας μην είχα σκοράρει»…

ΥΓ4. Προς επίρρωση των παραπάνω περί «προσαρμογής»: την περασμένη Τρίτη η Ρεάλ πήγε στο Παρίσι και έκανε μιάμιση τελική (για ευκαιρία ούτε λόγος). Τέσσερις μέρες μετά η Παρί είχε φάει τρία γκολ στο ημίχρονο από τη Ναντ. Α, και η Μίλαν – που γελάω όταν ακούω ότι πάει για πρωτάθλημα – πέταξε δυο βαθμούς κόντρα στην ξεγραμμένη Σαλερνιτάνα…

ΥΓ5. Και μια προειδοποίηση: Η Αταλάντα ξόδεψε το τελευταίο μισάωρο χτυπώντας εμμονικά και ανεπιτυχώς την αριστερή πλευρά του Ολυμπιακού, ενώ οι λιγοστές καλές φάσεις της σε κανονική ροή προήλθαν κατά κανόνα από τα δεξιά. Στο Καραϊσκάκη οι Ιταλοί θα είναι πολύ πιο επικίνδυνοι, ειδικά αν βρουν χώρους που την Πέμπτη ήταν κλειστοί…

Περισσότερη ΑΠΟΨΗ από το Athlosnews

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ

Μπακογιάννης κατά Δούκα για Βοτανικό: «Θα έπρεπε να κάνει τον σταυρό του, παραλαμβάνει ένα έργο με εξασφαλισμένες χρηματοδοτήσεις 230 εκατ. ευρώ»

Νέα κόντρα Μπακογιάννη - Δούκα για το ζήτημα της Διπλής Ανάπλασης στον Βοτανικό - «Ο Δήμαρχος Αθηναίων θα έπρεπε να κάνει το σταυρό του, καθώς παραλαμβάνει ένα έργο υπερώριμο και στρωμένο», ήταν τα λόγια του πρώην δημάρχου της Αθήνας

Γκιόργκι Μαμαρντασβίλι: Από τους συνεχόμενους δανεισμούς, στη Βαλένθια κι από εκεί στο Euro με τη Γεωργία

Γκιόργκι Μαμαρντασβίλι: Ένας τερματοφύλακας που αδικήθηκε στην Ντιναμό Τιφλίδας, γράφει ιστορία στη Βαλένθια και λατρεύεται σαν θεός στη Γεωργία, της οποίας θα υπερασπιστεί την εστία στην παρθενική της συμμετοχή σε Euro

Ολυμπιακός: Η επιστροφή των διεθνών και το «πρέπει» του Μεντιλίμπαρ ενόψει ΑΕΚ

Ο Ολυμπιακός ανεβάζει στροφές με την επιστροφή των διεθνών ενόψει του κρίσιμου κυριακάτικου ντέρμπι κόντρα στην ΑΕΚ στην OPAP Arena, με τον Χοσέ Μεντιλίμπαρ να τονίζει με κάθε τρόπο τη σημασία του συγκεκριμένου αγώνα στους παίκτες του