Τον κ. Χρήστο Βεργέτη, διαιτητή 2ης κατηγορίας, εξ Αρκαδίας ορμώμενο δεν τον γνωρίζω. Κανένα πρόβλημα, ούτε αυτός με γνωρίζει, συνεπώς περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Είδα, όπως και πολλοί άλλοι, την διαιτησία του στον αγώνα των δεύτερων ομάδων Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ και έφριξα. Συνέλαβα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν είναι ο συντοπίτης του και διαιτητής FIFA κ. Διαμαντόπουλος το χειρότερο δείγμα της αρκαδικής διαιτησίας ή ο κ. Βεργέτης τον συναγωνίζεται δυνατά και διεκδικεί με αξιώσεις την πρωτοκαθεδρία σε μια άτυπη μεν, υπαρκτή δε και ευθέως καθοδηγούμενη παρέα διαιτητών, ενοποιητικό στοιχείο της οποίας είναι να «τρελαίνονται προκαταβολικά» όταν η μια από τις δύο διαγωνιζόμενες ομάδες είναι ο Ολυμπιακός.
Επιλέγω να ονοματίζω «τρέλα» αυτό που συμβαίνει σε μόνιμη βάση και είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού, ακριβώς επειδή, ακόμη κι εγώ που διακρίνομαι για την αυξημένη ευαισθησία μου στην δεύτερη, στην υπόγεια ανάγνωση των γεγονότων, δεν θέλω να παραδεχθώ το βάθος και την έκταση της σαπίλας και της βρωμιάς που χαρακτηρίζει το σώμα των εγχώριων «κοντοβράκηδων», εξακολουθώ να διατηρώ ψήγματα καλής διάθεσης.
Δεν με ενδιαφέρει το πέναλτι που δεν καταλόγισε υπέρ του Ολυμπιακού, δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο. Είμαι βέβαιος πως θα το καταλόγιζε ακόμη κι ο Ιβάν Σαββίδης, αν αυτός σφύριζε στο ματς ή ο κ. Μάκης Γκαγκάτσης, όμως το προσπερνώ, δέχομαι, για την οικονομία της συζήτησης, πως μπορεί να εκτίμησε λάθος.
Η απόφαση του, όμως, να «τιμωρήσει» την αντισυναδελφική, την κακοποιητική, την εγκληματική ενέργεια ενός κατ’ επάγγελμα ψευδομάρτυρα και «εν τοις πράγμασι» ποδοσφαιριστή, του κυρίου Αποστολόπουλου, σε βάρος ενός νεαρού (Μαρίνος) που ψάχνει τώρα τον δρόμο του στο ελληνικό ποδόσφαιρο κι αγωνίζεται να βρει στον ήλιο μοίρα, μόνο με κίτρινη κάρτα, είναι η μέγιστη αλητεία. (Δείτε στο 4.40” του βίντεο)
Είναι η τρανότερη, η αδιαμφισβήτητη απόδειξη πως ο κ. Βεργέτης επέλεξε να αποφασίσει για τον κολασμό μιας πράξης με βάση τις προσωπικές του επιδιώξεις και τους ατομικούς του σχεδιασμούς, αντί να εφαρμόζει ό,τι ακριβώς διδάχθηκε, δηλαδή να υπερασπίζεται με τις αποφάσεις του την αξιοπιστία του αγώνα. Ο διαιτητής «πήρε τα κομμάτια» του ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ και «δικαίωσε» όσα ο τελευταίος έκανε προ ετών σε βάρος των Ερυθρολεύκων.
Ο, εν λόγω, «κύριος» Αποστολόπουλος ζει για να μισεί τον Ολυμπιακό, έχει διαθέσει τον εαυτό του σε μια υπερβατική αποστολή: όπου βρίσκει ερυθρόλευκο και μπορεί να του κάνει ζημιά, το επιδιώκει με τη μεγαλύτερη δυνατή ευχαρίστηση.
Η ιστορία με τον Πλατανιά που ξεκίνησε να «προσφέρει» ένα πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ, μέσω της γνωστής καταγγελίας, και κατέληξε να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, στην οποία η συμμετοχή του κ. Αποστολόπουλου ήταν πρωταγωνιστική, θα τον ακολουθεί μέχρι να αποδημήσει εις Κύριον, δεν πρόκειται ποτέ κανένας να τη λησμονήσει.
Έκτοτε, ο νεόκοπος κάτοικος Τούμπας φαίνεται ότι ζούσε «για τη ρεβάνς» κι επειδή, όπως και να το δει κάποιος, είναι κομματάκι δύσκολο να την πάρει από τον Ολυμπιακό και τον Μαρινάκη αποφάσισε «να δώσει το πόδι στο χέρι» ενός νεαρού ποδοσφαιριστή, ο οποίος εκτός από τη φανέλα του Ολυμπιακού που φορούσε προχώρησε και σε δεύτερη «ιερόσυλη» πράξη: τον ξεφτίλισε μέσα στο γήπεδο, ενώπιον όλων!
Η συμπεριφορά του τέως «πλατανιώτη» απέναντι στον νεαρό συνάδελφό του είναι συμπλεγματική και βαθύτατα αντισυναδελφική.
Αυτή τη συμπεριφορά ο κ. Βεργέτης, με την απόφαση του να δείξει κίτρινη κάρτα σε ένα σκόπιμο και βάναυσο εκτός φάσης (είχε τελειώσει) χτύπημα, την επιβράβευσε. Αυτό συνέβη, προφανώς επειδή την κατανοεί κι ο ίδιος και την αποδέχεται. Διαφορετικά, θα την είχε τιμωρήσει όπως της άξιζε, δηλαδή με κόκκινη κάρτα και θα ανέφερε λεπτομερώς στο φύλλο αγώνα την βαρύτητα της παράβασης.
Ο κ. Βεργέτης είναι χειρότερος από τον κ. Αποστολόπουλο! Είχε την ευκαιρία και τα στοιχεία για να δείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί έντιμα μια συνειδητή παραβατική συμπεριφορά ενός ποδοσφαιριστή στον αγώνα και τα ξόδεψε επειδή, κατά βάθος, συμφωνούσε απολύτως και χαιρόταν με όσα ο κ. Αποστολόπουλος έκανε στον αγωνιστικό χώρο. Λες και έδινε εξετάσεις πως «συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» ενός «συστήματος» και τις πέρασε με άριστα.
Ο κ. Βεργέτης απέδειξε στην πράξη πως δεν μπορεί, δεν δικαιούται να είναι διαιτητής σε καμία κατηγορία, ούτε καν στην τοπική. Είναι κυριαρχημένος από πάθη και ελεγχόμενος από εμμονές που τον εμποδίζουν να έχει καθαρή σκέψη και γρήγορες υπέρ των Κανόνων του Παιχνιδιού αποφάσεις στο γήπεδο, συνεπώς μπορεί να πάει στο σπίτι του και να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο αντί να παριστάνει «τον δικαστή του δευτερολέπτου» στα γήπεδα.
Αν ο κ. Κλάτενμπεργκ είχε μια φορά δίκιο που δεν τον προβίβασε (και κανένα άλλο) από τη δεύτερη στην πρώτη κατηγορία θα έχει δέκα φορές δίκιο να τον ενημερώσει πως «η συνεργασία τους έληξε και μπορεί να ιδιωτεύσει». Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι …