Στέλνει προς διάφορες κατευθύνσεις, της κυβέρνησης περιλαμβανομένης, μηνύματα η παραίτηση του κ. Λεωνίδα Μπουτσικάρη από την προεδρία της Λίγκας και, κατ’ ακολουθία από την αντιπροεδρία της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΠΟ;
Βεβαίως στέλνει, κάποια είναι ηχηρά, άλλα λιγότερο και τέλος υπάρχουν και μερικά υπόγεια, αόρατα δια γυμνού οφθαλμού προς το παρόν, αλλά εύκολα αναγνώσιμα από όσους ξέρουν να τα διαβάζουν.
Βγάζοντας από την εξίσωση της εξουσίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο τον κ. Μπουτσικάρη ο Παναθηναϊκός παίρνει θέση απέναντι στο σύστημα ΑΕΚ-ΑΕΚ (με ολίγη από ΠΑΟΚ), τοποθετείται σε θέση αντιπολιτευτική, δηλώνει πως δεν νομιμοποιεί, πλέον, το «συστηματάκι» που διαχειρίζεται τη Λίγκα και τη «συστηματάρα» που έχει αλώσει την ΕΠΟ.
Η εξέλιξη είναι πολύ σημαντική, καθώς πέρα από το μέγεθος Παναθηναϊκός (το ένα από τα δύο μεγαλύτερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο), χρειάζεται κανείς να υπολογίσει ιδιαίτερα το μέγεθος «Αλαφούζος», ο εφοπλιστής ιδιοκτήτης του συγκροτήματος ΣΚΑΪ –Καθημερινή κ.λ.π. είναι ο τακτικότερος και επιδραστικότερος συνομιλητής της κυβέρνησης και ειδικά του Μεγάρου Μαξίμου, από το οποίο περνάνε όλες οι βασικές κυβερνητικές αποφάσεις και πρωτοβουλίες.
Με τον Αλαφούζο απέναντι στο σύστημα «ΕΠΟ», η Ομοσπονδία δεν πρέπει να αισθάνεται καθόλου καλά, ο «μίστερ ΣΚΑΪ» είναι από τους ελάχιστους στη χώρα που μπορεί να κινητοποιήσει και την κυβέρνηση «και άλλα κόλπα», να διαμορφώσει και να επιταχύνει εξελίξεις που θα αγγίξουν τον σκληρό πυρήνα που διοικεί την Ομοσπονδία σαν κληρονομικό αμπελοχώραφο.
Η ίδια η ΕΠΟ διαβάζει την παραίτηση ως συνέχεια της παραίτησης Ζαγοράκη, άρα τίθεται ή πρόκειται να τεθεί συντόμως θέμα νομιμοποίησης της, δύο παραιτήσεις αυτού του μεγέθους για λόγους που, όπως διαδίδεται, είναι «περίπου οι ίδιοι» δεν είναι εύκολη υπόθεση να τη διαχειριστεί κανείς, όσο και αν έχει στελεχώσει την Ομοσπονδία με το χειρότερο είδος σφουγγοκωλάριων που έχει δει ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το παραμύθι του αυτοδιοίκητου αδυνατίζει έτι περισσότερο, οι παραιτήσεις Ζαγοράκη –Μπουτσικάρη δεν μπορούν εύκολα να δικαιολογηθούν και οι δικαιολογίες να καταναλωθούν χωρίς αντιδράσεις, οι επιρροές στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια αυξάνονται σε ένταση και έκταση, οι δύο παραιτηθέντες έχουν και άκρες και ειδικό βάρος, άρα εκ των πραγμάτων οι σημερινές ισορροπίες θα δοκιμαστούν και η μυθολογία της εκλεγμένης διοίκησης θα χαλαρώσει.
Κοινωνοί των δύο παραιτήσεων έγιναν ήδη οι διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές, που στο περιθώριο του παραδοσιακού παχυδερμισμού τους είναι δύσκολο να συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια σε ότι οι ίδιες κατασκεύασαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο με τις άφρονες παρεμβάσεις τους το 2016, μόνο και μόνο για να γλιτώσει ένας στυγνά εκβιαζόμενος (με βίντεο) αριστοκρατικός κώλος τον διασυρμό και το εδώλιο του κατηγορούμενου στην υπόθεση της Κάρτας Υγείας.
Στη FIFA έχει ήδη επικρατήσει η άποψη πως στην Ελλάδα τίποτε δεν πάει καλά, ότι το φθινόπωρο του 2016 παρασύρθηκε σε εντελώς λάθος επιλογές από την UEFA και την τότε κυβέρνηση των ιδεοληπτικών μιας αριστερής συμμορίας, στην ίδια την UEFA δεν θέλουν ούτε ζωγραφιστούς να μας βλέπουν, γενικώς η διεθνής εικόνα (λέμε τώρα) της Ομοσπονδίας είναι «συμμορίτες, απατεώνες, στοιχηματζήδες, ου μην και δολοφόνοι αν χρειαστεί».
Εκεί που επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή είναι οι Ενώσεις και η εξουσία που από το καταστατικό της ΕΠΟ τους ανήκει. Συναλλαγές, χρηματισμοί, εξυπηρετήσεις, απειλές, διορισμοί σε θέσεις, ταξίδια και απολαβές τρίτου τύπου έχουν δημιουργήσει ένα εθνικό ποδοσφαιρικό νεκροταφείο, στα μνήματα του οποίου είναι θαμμένο το ελληνικό ποδόσφαιρο κι ανάσταση δεν υπάρχει.
Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει και να επιβιώνει, ο καιρός που έρχεται θα είναι σκληρός, δύσκολα θα επιβιώσει το σύστημα, ήδη κάποιοι τριγμοί έχουν ξεκινήσει και ακούγονται, ενώ στο βαθύ παρασκήνιο κάποιες αποκαταστάσεις σχέσεων και μερικές νέες συνεργασίες είναι δυνατόν να επηρεάσουν αποφασιστικά τις εξελίξεις.
Από την εξίσωση δεν μπορεί να βγει η κυβέρνηση, το αντίθετο συμβαίνει. Καθώς οι μέρες περνάνε και τα σύννεφα πάνω από το Πάρκο Γουδή αυξάνονται δεν είναι φρόνιμο να απορρίψει κανείς την πιθανότητα να ασκήσει, επιτέλους, το Μέγαρο Μαξίμου τη ρυθμιστική του εξουσία και να αλλάξει εντελώς το τοπίο, δύσκολο το εγχείρημα, αλλά όχι απίθανο.
Σε κάθε περίπτωση, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, οι παραιτήσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο (Ζαγοράκης, Μπουτσικάρης και έπονται και άλλες) είναι περισσότερες από όσες το καθεστώς μπορεί να καταναλώσει, άρα το σύστημα θα χρειαστεί νέα ρύθμιση για να ισορροπήσει.
Πού και πώς θα το δείξει το άμεσο μέλλον.