Τελευταία θέση στον όμιλο. Χωρίς νίκη και με μόλις δύο βαθμούς στις αποσκευές επειδή κερδίσαμε δύο σετ κόντρα σε Ουκρανία και Σερβία. Αυτός είναι ο τελικός απολογισμός της εθνικής στην τελική φάση του Eurovolley: Σε αυτή τη διοργάνωση των 24 ομάδων που αποκλείονται συνολικά 8 από τους ομίλους. Εμείς ήμασταν η μία.
Η αλήθεια είναι πως βάσει προγράμματος και αποτελεσμάτων μετά το πέρας της 2ης αγωνιστικής, δεν περίμενε κανείς πως θα ήμασταν σε θέση να περάσουμε στους «16» – όπως κάναμε το 2019 και πέσαμε πάνω στη Ρωσία – αν κερδίζαμε την Πορτογαλία με καθαρό σκορ την τελευταία αγωνιστική.
Η πρόκριση δεν είναι ο αυτοσκοπός. Ωστόσο, μια δεύτερη διαδοχική σε μια τέτοια διοργάνωση, δημιουργεί τις βάσεις να θεωρείσαι μεταξύ των «16» κορυφαίων ευρωπαϊκών εθνικών ομάδων και να δεις στη συνέχεια τι μπορείς να κάνεις για να φτάσεις σε μια υπέρβαση και να παίξεις στα προημιτελικά.
Η εθνική έδειξε πως απέχει ακόμα από αυτό το στάδιο. Και απέχει όχι γιατί δεν έχει το υλικό, αλλά γιατί φέτος τουλάχιστον έπεσε στην παγίδα να πιστεύει πως στη συγκεκριμένη διοργάνωση είναι η κατάλληλη στιγμή να αναδειχθούν παίκτες
Τις πραγματικές δυνατότητες του συνόλου δεν περιμένει να τις αντιληφθεί κανείς κόντρα σε Πολωνία και Σερβία: Δύο υπερδυνάμεις που θα σε υποτιμήσουν και λίγο, θα παραταχθούν με αναπληρωματικούς και θα δοκιμάσουν πράγματα για τα νοκ άουτ καθώς ήδη έχουν προκριθεί κι έχουν πλασαριστεί στις δύο πρώτες θέσεις του ομίλου.
Αντίθετα, το τι μπορούσε να κάνει η εθνική φάνηκε στα ματς που καιγόμασταν: Στην πρεμιέρα με την Ουκρανία που έμεινε από βενζίνη ενώ έπαιξε εξαιρετικά στα πρώτα σετ, στο ματς με το Βέλγιο που έκανε κακή εμφάνιση και η ομάδα του Φερνάντο Μουνιόθ κέρδισε εύκολα (με τέτοιο υλικό τερμάτισε στην 5η θέση γιατί πάντα υπάρχουν και χειρότερα) και στον τελικό πρόκρισης με Πορτογαλία που εμφανιστήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων.
«Καταφέραμε με την απόδοσή μας μέχρι το τελευταίο παιχνίδι να διεκδικούμε την πρόκριση και αυτό είναι πολύ σημαντικό για όποιους το καταλαβαίνουν. Ο φίλαθλος κόσμος που παρακολούθησε τα παιχνίδια αντιλήφθηκε την προσπάθεια και το μέλλον που μπορεί να έχει αυτή η ομάδα. Αυτό που καταφέραμε με επιτυχία είναι να είμαστε μικρή ηλικιακά ομάδα και τα παιδιά αυτά αγωνίζονται. Με τις αποχωρήσεις που είχε η Εθνική ομάδα δεν πέσαμε επίπεδο, αντιθέτως κάναμε ένα βήμα παραπάνω». Αυτά υποστήριξε μεταξύ άλλων μετά τον αποκλεισμό από την Πορτογαλία ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος.
Καταρχάς να ευχαριστήσουμε την Ουκρανία που εκείνη μας έδωσε πραγματικά τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε την πρόκριση με την Πορτογαλία αφού κέρδισε με ανατροπή – και καθαρό σκορ – το Βέλγιο.
Ας υποθέσουμε πως ο φίλαθλος κόσμος αντιλήφθηκε το μέλλον που έχει η εθνική. Γιατί ένα τόσο σοβαρό τουρνουά να χρησιμοποιείται για πειράματα όταν υπάρχουν προκριματικές φάσεις, φιλικά και Silver League που μπορούν να πάρουν ευκαιρίες τα παιδιά;
Είναι σαν να λένε οι Ιταλοί πως θα πάνε με τους βασικούς στο VNL και θα παίξουν σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Eurovolley με τα δεύτερα. Ποτέ των ποτών.
Η φετινή έκδοση θύμισε λίγο εθνική ποδοσφαίρου στη λογική του Δ. Ανδρεόπουλου: Να τους δούμε όλους μαζί για να κάνουν το βήμα για το επόμενο τουρνουά. Ένα βήμα που πρέπει να εξαρτάται καθαρά από τι κάνει ο κάθε παίκτης στον σύλλογο που βρίσκεται και βάσει αυτού να κληθεί στην εθνική ομάδα. Εκεί όπου πρέπει να παίζουν πάντα οι καλύτεροι – ή οι πιο έτοιμοι – μιας και η απόδοση του κάθε αθλητή στον σύλλογο του αποτελεί το διαβατήριο για να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο.
Το πρώτο σέρβις στο τουρνουά έγινε με βασικό διαγώνιο τον Μούχλια που όσο ταλέντο κι αν έχει στερείται ευρωπαϊκών παραστάσεων και με βασικό κεντρικό τον Παπαλεξίου που τα τελευταία χρόνια δεν έχει βρει ρόλο σε καμία από τις ομάδες που αγωνίστηκε και υπό τις οδηγίες διαφορετικών προπονητών.
Εκτός τουρνουά ο Μήλης, στον πάγκο ο Ζουπάνι μέχρι να αντιληφθούμε πως δεν πρέπει να κουνιέται από τη βασική εξάδα, στον πάγκο και ο Ζήσης στα διαστήματα που ο Κοκκινάκης δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην πίεση που ασκούσαν οι αντίπαλοι στην υποδοχή και χρειαζόταν ανάσες.
Ένα άλλο μεγάλο ερώτημα ήταν πώς θα ανταποκριθεί το κέντρο. Η απάντηση τελικά δόθηκε έστω και καθυστερημένα στον τελικό-πρόκρισης με τους Πορτογάλους. Πετρέας και Παπαλεξίου σε τέσσερα σετ δεν έκαναν ούτε ένα επιτυχημένο (ο Βουλκίδης είχε ένα), ενώ ο Τσβετιτσιάνιν (πρώην κεντρικός του Φοίνικα) είχε 3 (!) και 11 ολοκληρωμένες επιθέσεις.
Δεν χρειάζεται να δει κανείς την αναμέτρηση για να καταλάβει. 4 μπλοκ η Ελλάδα, τα τριπλάσια (12) η Πορτογαλία. Σε κανένα από τα προηγούμενα παιχνίδια – προφανώς και παίζαμε και με τα μεγαθήρια – δεν είχαμε το πάνω χέρι σε αυτό τον τομέα. Πώς κάναμε το βήμα παραπάνω;
Πήγαμε στο πιο σημαντικό τουρνουά (αυτό που θα παρακολουθήσουν όλοι) με κεντρικούς που θέλουν πολύ μεγάλη βελτίωση στο μπλοκ. Βασιστήκαμε στην εμπειρία του Πετρέα που έμοιαζε μόνος του στη θέση, ενώ από τους υπόλοιπους στον πάγκο μόνο ο πρωτάρης Λινάρδος έχει έφεση σε αυτό και φέτος θα κοιτάξει να το εξελίξει στην Κηφισιά. Πώς να μην έχουν ένα ακόμα πλεονέκτημα οι αντίπαλες ομάδες όταν υπάρχει δυσκολία ακόμα και στο να σπάσουμε μπάλες στο φιλέ;
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια (μην πάμε πολύ πίσω όμως) υπάρχει υλικό για το μέλλον σε συγκεκριμένες θέσεις. Στόχος όλων των αθλητών θα πρέπει να είναι να βρίσκονται σε συλλόγους που θα τους δώσουν την ευκαιρία να εξελίσσονται υπό τις οδηγίες καλών προπονητών. Και ευτυχώς να λέμε, στην Ελλάδα έχουμε αρκετούς.
Για παράδειγμα ο Σάκης Ψάρρας το ξεκίνησε με τον Σπυριούνη στον Εθνικό και το συνεχίζει με τον Χανδρινό στον Μίλωνα. Το έκανε ο Νίκος Ζαλμάς με τον Κασαμπαλή που έχει πολλά περιθώρια εξέλιξης αρκεί να απαλλαχθεί από το άγχος και να δουλέψει σε συγκεκριμένα πράγματα (θα διαπιστώσουμε αν θα ανταποκριθεί στην πίεση του πρωταθλητισμού στον Ολυμπιακό).
Αν λοιπόν όλα τα παιδιά – κυρίως όσα αποτέλεσαν μέλη της εθνικής στο Eurovolley – δουλέψουν σκληρά την επόμενη διετία, τότε μπορούμε να ελπίζουμε στην εδραίωση σε τελικές φάσεις και παίζοντας ωραίο βόλεϊ που είναι και ένα από τα ζητούμενα.
Συνολικά είδαμε σημαντική βελτίωση στο σέρβις, πολύ καλύτερη υποδοχή στο διάστημα που αγωνίστηκε ο Χ. Ανδρεόπουλος και καλά ποσοστά στην επίθεση παρά τις χαλασμένες υποδοχές σε καταστάσεις πίεσης από το αντίπαλο σέρβις. Σε αυτό έκαναν εξαιρετική δουλειά τόσο ο Πρωτοψάλτης – που έκανε μαγικό τουρνουά βγάζοντας και καταπληκτικές άμυνες – όσο και ο Ζουπάνι.
Εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Για αυτό και δεν πρέπει ποτέ καμιά ομάδα να αρκείται απλά στην παρουσία της σε μια τελική φάση.
Το χωνέψαμε πως δύσκολα θα δούμε την εθνική των – πολλών – προηγούμενων ετών, ας δούμε όμως μια ομάδα πνευματικά (χωρίς video check στη μέση της φάσης χωρίς λόγο, χωρίς άγχος στην τελική απόφαση) και αγωνιστικά (καλύτερο μπλοκ, έμπειροι παίκτες με σταθερή παρουσία στους συλλόγους) έτοιμη να μπορεί να προκρίνεται ως τέταρτη από όμιλο έξι ομάδων. Και πάλι καλά να λέμε που το φορμάτ έχει αλλάξει και πλέον προκρίνονται 24 ομάδες, διαφορετικά ας μην πιστέψουμε πως δεδομένα θα βρισκόμασταν σε τελική φάση.
Το να δηλώνει ο προπονητής πως η ομάδα έκανε το βήμα παραπάνω δεν αποτυπώνεται ούτε αγωνιστικά και προφανώς ούτε και στη βαθμολογία. Το «δεν πειράζει» δεν βοηθάει κανέναν να προχωρήσει. Αντίθετα, μια «μελάτη» δικαιολογία οδηγεί σταδιακά σε πισωγύρισμα για το οποίο η ομοσπονδία δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα.
Ούτε η θέση του προπονητή, ούτε κανενός άλλου θα πρέπει να θεωρείται μόνιμα «δεδομένη» από την ΕΟΠΕ. Η μεμψιμοιρία για απουσίες – αποχωρήσεις και η επανάπαυση πως το ελληνικό βόλεϊ θα συνεχίσει για τα επόμενα χρόνια να ανήκει στην τελευταία βαθμίδα πρέπει επιτέλους να πάψει. Μόνο βήματα μπροστά και όχι άλλα προς τα πίσω.