Πρώτα τα καλά νέα!
α. Η εθνική ομάδα της Ελλάδας συνεχίζει απτόητη να διατηρεί το αήττητο στην προκριματική φάση για το Παγκόσμιο Κύπελο του Κατάρ (τρεις αγώνες, τρεις ισοπαλίες)! Βρίσκεται στο κυνήγι της Ιταλίας, μόνο τριάντα τρεις αγώνες τη χωρίζουν από το ρεκόρ της Σκουάντρα Ατζούρα (36 – 3), που θα πάει θα τους φτάσει τους φρατέλλους και θα τους ξεπεράσει!
β. Δεν έχουν χαθεί όλοι οι στόχοι! Περνάμε στη βαθμολογία τη Γεωργία, θα περνούσαμε και την Πολυξένη, αλλά της ήρθε περίοδος και δεν πήρε μέρος στη διοργάνωση!
γ. Όταν ξαναγίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας πρωθυπουργός θα μας δώσει πίσω όλους τους βαθμούς με ένα νόμο κι ένα άρθρο και θα φροντίσει να προκριθούμε, επειδή είμαστε τα τέκνα της πανδημίας και μας αιφνιδίασε το νέο σύστημα διεξαγωγής της διοργάνωσης! Κεραμέως παραιτήσου!
Τα κακά νέα τώρα…
Αυτό το συνοικιακό καφενείο που εξακολουθεί να προσβάλλει βάναυσα τον τίτλο «εθνική ομάδα», αυτό το προϊόν της συμμορίας της εξυγίανσης και των παιχνιδιών που παίζουν οι γνωστοί νταβατζήδες της Γλυφάδας με τους μανατζαραίους κάθε διαλογής με τη συνδρομή των τεχνικών και άτεχνων συμβούλων, δεν διορθώνεται, δεν βελτιώνεται, δεν σώζεται. Καταστρέφεται και αντικαθίσταται.
Αυτό το έκτρωμα, που υπάρχει μόνο για να κάνουν δουλειές (κάποιοι υποστηρίζουν, προφανώς εκνευρισμένοι, «και στοιχηματζήδικες», αλλά άνευ στοιχείων ακόμη) τα γνωστά συνεργεία κονόμας που έχουν πάρει αιχμάλωτη, από τον Οκτώβριο του 2016, την ΕΠΟ με την αμέριστη συμπαράσταση του Θόδωρου Θεοδωρίδη και της UEFA, διαλύεται και ξαναδημιουργείται από την αρχή, άλλος δρόμος δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει.
Δεν έχει κανένα, απολύτως, νόημα η προσωποποίηση, η εξατομίκευση των ευθυνών. Αυτή η απόπειρα είναι ένα, ακόμη, κόλπο για να διασωθεί η συμμορία, να φορτωθούν οι ευθύνες σε κάτι ταλαίπωρα ενεργούμενα που παριστάνουν τους προπονητές και τους διεθνείς ποδοσφαιριστές, ποτέ δεν φταίνε αυτοί, δεν πήγαν μόνοι τους στην ομάδα, κάποιοι τους κάλεσαν και τους προσέφεραν συμβόλαια, συμμετοχές και δόξα ποδοσφαιρική.
Αν έχουν απομείνει στην παράγκα του Καραγκιόζη που εδρεύει στο Πάρκο Γουδή κάποιοι, άντε να είναι δυο – τρεις, που εξακολουθούν να διαφεύγουν από τον ασφυκτικό έλεγχο της συμμορίας κι έχουν την ελάχιστη, έστω, δυνατότητα να επηρεάσουν πρόσωπα και καταστάσεις έπρεπε να έχουν ενεργήσει από χθες και να έχουν «διατάξει» την αποχώρηση της ομάδας από τη διοργάνωση (που λέει ο λόγος) για να διασωθεί το ελάχιστο υπόλειμμα της εικόνας της και να αποφευχθεί η έσχατη ξεφτίλα: να μας περάσει και η Γεωργία!
Προφανώς, είτε δεν έχει απομείνει κανένας, είτε όσοι (και αν) υπάρχουν δεν έχουν καμία όρεξη να ασχοληθούν με ένα θέμα (με την εθνική ομάδα) που θα τους φέρει αντιμέτωπους με ζωτικά οικονομικά συμφέροντα που διαρθρώνονται γύρω από την εθνική ομάδα και θα κινδυνεύσουν με πολύ δυσάρεστες επιπτώσεις.
Η τελευταία ευκαιρία
Από τότε που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι διατύπωσαν για πρώτη φορά το αξίωμα «ουδέν κακόν αμιγές καλού» (και το ανάποδο), αυτή την κορυφαία φράση για την δυναμική της διαλεκτικής, δύσκολα βρίσκει κανείς περίπτωση που να αναδεικνύει την ισχύ του αξιώματος, όπως αυτή της εθνικής ομάδας.
Στην περίπτωση μας, το «καλό» είναι ο Θόδωρος Ζαγοράκης. Όχι γιατί είναι ο διοικητικός σούπερμαν που «όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει, αλλά επειδή γνωρίζει από πρώτο χέρι, την έζησε στο πετσί του το μακρινό 2001, τη διαδικασία «καταστρέφω κάτι που δεν παίρνει επισκευή και το αντικαθιστώ με ένα νέο, γεμάτο δυναμική κι ελπίδα» (ο Παπαλάνης θα την αποκαλούσε «κ@βλ@» και, όπως πάντα, θα είχε δίκιο).
Αυτό το μοναδικό know how, που κληροδότησε στην εθνική ομάδα ο Ότο Ρεχάγκελ και το διατήρησε ο Φερνάντο Σάντος πριν το καταστρέψει η λαίλαπα της εξυγίανσης, εξακολουθεί να αποτελεί τη μοναδική ελπίδα για να αντικατασταθεί άμεσα το σημερινό σεσηπός πτώμα με μια νέα τάξη πραγμάτων, που θα αποπνέει υγεία (όση μπορεί να υπάρξει σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης που λειτουργεί στο Πάρκο Γουδή) και θα προσφέρει σοβαρά και αξιόπιστα κίνητρα για μια ουσιαστική επανεκκίνηση.
Το project «εθνική ομάδα» χρειάζεται, χθες κιόλας, να αυτονομηθεί από την υπόλοιπη ΕΠΟ, να φύγει από τις δαγκάνες τη συμμορίας, να αφήσει πίσω του κάτι επαγγελματίες άνεργους και μερικούς εκλογικούς προσκυνητές και να μεταφερθεί, ως αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη, στον Πρόεδρο της ΕΠΟ.
Αυτός θα επιλέξει το νέο προπονητικό τιμ, αυτός θα διασφαλίσει την αναγνωρισμένη επάρκεια των κάθε είδους συνεργατών, αυτός θα αποφασίσει για τους μάνατζερ της ομάδας και τους ειδικούς συμβούλους (οι σημερινοί δεν πρέπει να περνάνε ούτε έξω από το Πάρκο), αυτός θα επιβάλλει τους κανόνες οργάνωσης και λειτουργίας, αυτός θα πάρει από το χέρι την ομάδα και θα την οδηγήσει να ξαναβρεί τον εαυτό της, τις φιλοδοξίες της, την περπατησιά της, το κέφι της για ζωή και διεκδίκηση.
Κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει, ούτε και το θέλει. Αν όχι ο Θόδωρος με το τεράστιο ειδικό του βάρος, τότε κανένας άλλος δεν μπορεί (και δεν θέλει) να σώσει αυτή την ομάδα.