Δυσπιστία, αναξιοπιστία, ευκαιριακές συμμαχίες, οι οποίες ανατρέπονται και ξανά ανατρέπονται και διαμαρτυρίες από όλους, τις περισσότερες φορές δικαίως, αλλά και αδίκως. Ποιό είναι το πρόβλημα; το ξέρουμε όλοι, το συζητάμε όλοι, διαμαρτυρόμεθα γι’ αυτό όλοι, ανάλογα με το αποτέλεσμα βεβαίως, βεβαίως και μετά το κρύβουμε «κάτω από το χαλί» και μόλις αρχίσει η σεζόν επιστρέφει και μας ταλαιπωρεί όλους (ομάδες, φιλάθλους, δημοσιογράφους, εκπομπές ομοσπονδίες, κράτος κλπ).
Το πρόβλημα λοιπόν ακούει στο όνομα διαιτησία και θα αναφερθώ στην αναξιοπιστία και στα προβλήματα που δημιουργεί στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, δύο αθλήματα που κατά τεκμήριο συγκεντρώνουν τα βλέμματα της πλειονότητας των ασχολουμένων με τον αθλητισμό στη χώρα μας, αλλά και στο πως αποτελεί τροχοπέδη στη γενικότερη ανάπτυξή τους.
Έχουμε ακούσει και έχουμε διαβάσει στο παρελθόν, κοντινό και απώτερο, για λύσεις, για προσδοκίες, υποσχέσεις για μέτρα από τις Ομοσπονδίες των δύο αθλημάτων, ΕΠΟ και ΕΟΚ, και έχουμε κουραστεί πραγματικά από τα ίδια και τα ίδια. Καλά θα μου πει κάποιος που… ζεις; Πιστεύεις ότι θ’ αλλάξει κάτι; πιστεύεις ότι θέλουν ν’ αλλάξει κάτι; «Αφού όποιος έχει τα “κόζια” στη διαιτησία, αυτός κάνει κουμάντο» μου λένε…
Το προϊόν, οι Ομοσπονδίες και το… «νταραβέρι»
«Ναι, δεν λέω…» τολμώ να διακόψω τους συνομιλητές μου… «αλλά ρε παιδιά έχουν (Οι Ομοσπονδίες και οι επενδυτές του χώρου) ένα προϊόν και μάλιστα ένα προϊόν που στη μνημονιακή Ελλάδα της φτωχοποίησης, στηρίζει δύο τηλεοπτικές ιδιωτικές πλατφόρμες και φαίνεται ότι τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ υπάρχουν προοπτικές, ιδιαίτερα όταν εκεί έξω βρίσκονται τουλάχιστον τρία εκατομμύρια εν δυνάμει πελατών του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ».
Ναι, φίλες και φίλοι, όντως υπάρχουν προοπτικές αρκεί να τις δουν οι επενδυτές, οι επιχειρηματίες που βάζουν τα λεφτά τους, άνθρωποι που είναι κάτι παραπάνω από το απλά πετυχημένοι στον επαγγελματικό τους τομέα, άνθρωποι που μπορούν, αν καταφέρουν να συνεννοηθούν, να αλλάξουν τη σημερινή κατάσταση και να μείνουν στην ιστορία, όχι μόνο κατακτώντας τίτλους με τις ομάδες τους αλλά και γιατί κατάφεραν να αλλάξουν επίπεδο στα άθλημά τους τους στη χώρα μας. Βέβαια θα πρέπει επιτέλους να στηριχθούν και από τις Ομοσπονδίες που ελέγχουν τη διαιτησία και επιτρέπουν να συνεχίζεται το γνωστό «νταραβέρι» της επιρροής και του ελέγχου των πραγμάτων. Θα πρέπει και αυτοί οι παράγοντες να αλλάξουν και να δουν τις προοπτικές που υπάρχουν.
Οι φίλαθλοι θέλουν να επιστρέψουν στο γήπεδο
Αν βγω σήμερα έξω και ρωτήσω φιλάθλους που δεν πηγαίνουν στο γήπεδο αν θέλουν να πάνε να δουν από κοντά την ομάδα τους, θα μου απαντήσουν ότι θέλουν, όμως θα βάλουν και ένα αλλά, το οποίο θα προσδιορίζει τα θέλω τους. Θέλω να βλέπω καλό ποδόσφαιρο/μπάσκετ, θέλω υγιή ανταγωνισμό, θέλω συνθήκες στις εγκαταστάσεις (τουαλέτες, κερκίδα, ασφάλεια), θέλω εξάλειψη της βίας, θέλω να μπορώ να πάρω το παιδί μου στο γήπεδο κ.λ.π.
Είναι γεγονός, κατά την άποψή μου, ότι οι Έλληνες φίλαθλοι αγαπούν τον αθλητισμό, αγαπούν το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, θέλουν να πηγαίνουν στο γήπεδο, θέλουν να απολαμβάνουν την ομάδα τους, θέλουν να αγοράσουν από την μπουτίκ της τα προϊόντα της, θέλουν να την βλέπουν και εκτός έδρας (πράγμα που είναι απαγορευμένο στη χώρα μας ουσιαστικά), θέλουν εντέλει να τους αντιμετωπίζουν εκτός από φιλάθλους και ως πελάτες που έχουν δίκιο και έχουν δίκιο όταν θέλουν να βλέπουν το καλύτερο σε όλα τα επίπεδα και την ομάδα τους να τους προσφέρει θέαμα και να παλεύει μέχρι το τελευταίο λεπτό ανεξάρτητα από το εάν θα κερδίσει ή θα χάσει ή θα φέρει ισοπαλία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχουν τρία αποτελέσματα ενώ στο μπάσκετ δύο. Το θέαμα όμως και το να σου κόβεται η ανάσα από την αγωνία είναι ένα και γι’ αυτό γεμίζουν τα γήπεδα στην Αγγλία, την Γερμανία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και όχι εδώ.
Από την άλλη, πιστεύω ότι οι επενδυτές στον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό και στις άλλες ομάδες, θέλουν και μπορούν και πρέπει να έχουν περισσότερα έσοδα από εισιτήρια, από διαρκείας, από υψηλά τηλεοπτικά δικαιώματα, από χορηγίες και διαφημίσεις, από ανάδειξη και πώληση αθλητών, από την υγεία δηλαδή που θα αποπνέει ο χώρος τους και την υπεραξία που θα έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει όχι μόνο στην ομάδα τους αλλά στο πρωτάθλημα και στο ποδόσφαιρό μας.
Ίσως, τώρα, παρά τις τεράστιες διαφορές που έχουν και οι οποίες πολλές φορές φθάνουν και σε πολύ προσωπικό επίπεδο, είναι η ώρα, η ευκαιρία, όπως θέλετε πείτε το, να βρουν, γιατί έχουν την προσωπικότητα και τη δύναμη να το κάνουν, το σωστό δρόμο που θα γεμίσει και πάλι τα γήπεδα, που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να αμφισβητεί το παραμικρό, που δεν θα κρεμόμαστε όλοι από ένα φαλτσοσφύριγμα ή από κάποιον μεσάζοντα που θέλει να παίξει και να κάνει κουμάντο στις δικές τους επενδύσεις και στα δικά τους χρήματα και να χαίρεται, κερδίζοντας από τις διαφωνίες τους και τις καταστάσεις που μέχρι σήμερα επικρατούν.
Μοχλός οικονομικής ανάπτυξης
Εγώ δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Είμαι Ολυμπιακός και θέλω τον Ολυμπιακό πρώτο, όπως τον θέλει ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο οποίος ξέρω πόσο πολύ τον αγαπάει, όπως και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, όμως θέλω και ένα δυνατό, ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με περισσότερους διεκδικητές των τίτλων, για να γίνω και εγώ ακόμα καλύτερος, ακόμα πιο δυνατός με περισσότερα έσοδα και να επανέλθω στο Champions League και στην Euroleague ακόμα πιο έτοιμος, μέσα από τη δύναμη του ελληνικού ποδοσφαίρου και του μπάσκετ.
Τέλος, σαν επαγγελματίας του αθλητισμού θα ήθελα να επισημάνω τόσο στη σημερινή κυβέρνηση, όσο και στην επόμενη, όποια και αν είναι και απ’ όποιο πολιτικό χώρο και να προέρχεται, ότι στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ αλλά και γενικότερα στον επαγγελματικό ελληνικό αθλητισμό, μπορεί να αναζητήσει έναν νέο ισχυρό μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας που θα προσφέρει πολλές νέες θέσεις εργασίας, όχι μόνο στις ίδιες της ομάδες και τις εγκαταστάσεις τους αλλά και σε όλα τα επαγγέλματα που αναπτύσσονται και θα αναπτυχθούν γύρω από τον επαγγελματικό αθλητισμό. Έναν τομέα οικονομικής ανάπτυξης που θα πρέπει να τον στηρίξει με ιδιαίτερη αυστηρότητα βέβαια αλλά και με φορολογικά κίνητρα τα οποία θα τον ενισχύσουν.
Κάποιοι μου λένε ότι είμαι ρομαντικός και ότι όλα αυτά δεν γίνονται. Εγώ απαντάω ότι πιθανότατα έχουν δίκιο, όμως προσθέτω «αφήστε με να έχω και εγώ ένα “όνειρο τρελό” γύρω από τον χώρο που σέβομαι και αγαπώ, τον χώρο που μου έδωσε και μου δίνει ψωμί»…
