Τα αμυντικά χαφ είναι τα… ΜΑΤ του ποδοσφαίρου και κατά την διάρκεια του αγώνα, επιχειρούν όπου διασαλεύεται η τάξις κι η ασφάλεια. Κι αν για τα κανονικά ΜΑΤ στους δρόμους αυτό είναι αρκετό, τα ΜΑΤ των… γηπέδων έχουν πολυσύνθετο ρόλο. Και καταστρέφουν αλλά και δημιουργούν.
Τα ΜΑΤ του Ολυμπιακού αυτή τη στιγμή είναι ο Καμαρά, ο Μπουχαλάκης, ο Νάτχο, ο Γκιγιέρμε κι ο Τοροσίδης. Θα παίξουν δυο εξ αυτών στον κανονικό… Ολυμπιακό. Ποιοι θα είναι;
Ας δούμε την πολυσυνθετικότητά τους: Ο Καμαρά είναι νέο παιδί, τρέχει ακατάπαυστα, κόβει μεν πολύ καλά, αλλά δεν… ράβει. Δεν συμμετέχει στην δημιουργία ή το κάνει ελάχιστα.
Ο Μπουχαλάκης είναι ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή… ράβει, καθότι τεχνίτης, αλλά δεν… κόβει, όπως η θέση απαιτεί.
Ο Τοροσίδης είναι αυτός που είναι. Έχει τα πάντα. Και κόβει, αλλά και ράβει, αλλά και σκοράρει στις στημένες φάσεις. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως κεντρικός αμυντικός και ως δεξί μπακ. Τρανή προσωπικότητα εντός του γηπέδου.
Ο Νάτχο έχει παίξει με ιδιαίτερη επιτυχία τη θέση του αμυντικού χαφ στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αλλά και τον ΠΑΟΚ. Ολοκληρωμένος παίκτης, αρχηγός της εθνικής του Ισραήλ, ζυμωμένος με την ευρωπαϊκή εμπειρία. Μπορεί να παίξει και ως «10αρι» πίσω από τον επιθετικό, ως αντικαταστάτης του Φορτούνη και του Φετφατζίδη.
Ο Βραζιλιάνος Γκιγιέρμε μπορούμε να πούμε από τώρα ότι έχει εξασφαλίσει τη μία από τις δυο θέσεις. Έχει τα πάντα. Κόβει, δημιουργεί, έχει καταπληκτική αντίληψη της φάσης και σκοράρει. Έχει, φυσικά και το βραζιλιάνικο υβρίδιο της τέχνης, που μπορεί να ρίξει τα τσιμέντα στο «Καραϊσκάκης».
Στο 4-2-3-1, σύστημα που αμύνεται ο Μαρτίνς, ο ένας εκ των δυο αμυντικών μέσων μπαίνει εναλλάξ στην περιοχή, αυτό λένε τα κιτάπια τους συστήματος και της τακτικής. Ο ένας, όμως, όχι και οι δυο.
Και μπαίνουν εναλλάξ στην αντίπαλη περιοχή για τον απλούστατο λόγο, ότι ο αμυντικός χαφ χρειάζεται 50 μέτρα να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή κι άλλα τόσα να… γυρίσει. Δεν μπορεί ο οποιοδήποτε παίκτης ν’ αντέξει δέκα κούρσες πάνω – κάτω σ’ ένα ημίχρονο. Ας είναι και… βιονικός.
Συνεπώς, ο παρτενέρ του Γκιγιέρμε θα πρέπει να έχει τα ίδια, ακριβώς χαρακτηριστικά, όταν αρχίζει το παιχνίδι. Κατά την διάρκεια κι ανάλογα με το αποτέλεσμα, ο κάθε προπονητής χρησιμοποιεί όποιον νομίζει. Αν νικάει και θέλει το αποτέλεσμα, ο Καμαρά είναι ιδανικός, όπως φυσικά κι ο Βασίλης Τοροσίδης.
Αν χάνει και θέλει δημιουργία, ο Νάτχο είναι ο καταλληλότερος. Κι αυτός μπαίνει στην περιοχή, σκοράρει, πασάρει με εξαιρετική ακρίβεια όπως ο Γκιγιέρμε και γενικά δεν κάνει περιττές ενέργειες. Δεν θα ξεσηκώσει τον κόσμο, όπως ο Γκιγιέρμε.
Ο Μαρτίνς έχει αυτά τα χαφ που είναι όλοι εν δυνάμει βασικοί. Γιατί; Διότι πρέπει να συνυπολογίσει και τον αστάθμητο παράγοντα των τραυματισμών. Είναι αυτοί μέσα στο πρόγραμμα.