Η Εθνική κορασίδων εντυπωσιάζει στην Ποντγκόριτσα,αλλά ξέρει καλά πως τα δύσκολα είναι ακόμη μπροστά. Στα 15 και στα 16 τους τα κορίτσια αυτά το έχουν συνειδητοποιήσει και παρά τη νίκη με +40 σήμερα επί της ΠΓΔΜ πατάνε γερά στα πόδια τους, όπως φαίνεται και από τα λόγια της Χριστίνας Ανστασοπούλου.
«Κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να ακούμε τις εντολές των προπονητών μας και να τις εκτελούμε σωστά στο παρκέ. Και σήμερα το παιχνίδι το κάναμε να φαίνεται εύκολο, γιατί κάναμε ακριβώς αυτό. Η καθεμία έδωσε τον καλύτερο εαυτό της και παίξαμε ως ομάδα με την μία να καλύπτει την άλλη όπου χρειαζόταν. Είμαστε ακόμη στην αρχή».
Η Αναστασοπούλου στέκεται στα όσα λίγο νωρίτερα είχε πει η Τούλα Καλέντζου, συνεργάτης του Τάκη Μπακογεώργου στον πάγκο της Εθνικής Ομάδας: «Όπως είπε η κόουτς είναι σημαντικό να κερδίζουμε παιχνίδια, αλλά και παίκτριες. Δεν υπάρχει βασικός κορμός για εμάς. Όλες μπορούμε να ξεχωρίσουμε, όλες όμως προσπαθούμε για το καλό της άλλης, να αναπληρώνει η μία την άλλη».
Σειρά έχει τώρα η Ισλανδία σε ένα διαφορετικό παιχνίδι: «Είναι διαφορετικό όντως, αλλά για εμάς είναι παράλληλα και ένα ακόμη παιχνίδι. Έτσι προχωράμε. Από ένα στο επόμενο. Θα κάνουμε κι εκεί το καλύτερο δυνατό, θα ακούσουμε τις εντολές των προπονητών μας και ελπίζουμε να το κάνουμε κι αυτό να φανεί εύκολο. Να βγάλουμε μια καλή εικόνα και να χαιρόμαστε το παιχνίδι».
Αυτή η τελευταία της κουβέντα είναι ίσως και το κλειδί και το καταλαβαίνεις μόνο από τον τόνο της φωνής της: «Το μπάσκετ είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη. Το λατρεύω, παίζω από μικρή ηλικία και δεν πρόκειται να το αφήσω. Και πιστεύω το ίδιο ισχύει και για τα άλλα κορίτσια. Χαιρόμαστε να παίζουμε μπάσκετ, να είμαστε στο γήπεδο».
Και σίγουρα χάρηκαν και το τρίποντο της Μπουντούρη με τη λήξη της πρώτης περιόδου πίσω από το κέντρο: «Καλά… Εκείνη την ώρα, επειδή ήμουν ακριβώς δίπλα της, είδα να παίρνει τρομερές στροφές η μπάλα και λέω «εντάξει, αυτό μπήκε!» Και μόλις πέρασε το διχτάκι εντάξει, πεταχτήκαμε όλες, γέλια, αγκαλιές… Ήταν ωραία στιγμή και κάτι που σίγουρα δεν το βλέπεις συχνά, πολύ περισσότερο σε επίσημο αγώνα».