Κάποτε, σε μιαν άλλη (μου) ζωή, η μουσική, τα παρεπόμενα αλλά και τα παραλειπόμενά της έπιαναν πολύ περισσότερο χώρο μέσα μου απ’ ό,τι σήμερα. Σε εκείνη την άλλη ζωή λοιπόν, το να συνοδεύονται τα μουσικά ακούσματά μου με διηγήσεις και ιστορίες από τον καλλιτεχνικό (και δη τον… τραγουδιάρικο) χώρο ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μου, από την πολύ τρυφερή μου ηλικία. Και όχι σώνει και καλά από επιλογή…
Ο πατέρας μου είχε ένα από τα πιο παλιά δισκάδικα της Καλλιθέας (και σίγουρα το πιο γνωστό στους «μύστες» που ψάχνονταν για αρχειακό υλικό και «κατηργημένα» βινύλια), απ’ όπου έκανε παρέλαση σχεδόν όλη η νυχτερινή Αθήνα των 70’s και των 80’s. Αργότερα απέκτησε και… ανταγωνιστή στο πρόσωπο της γυναίκας του: δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προτιμούσαν να ανηφορίσουν λίγο πιο πάνω από τη Χαροκόπου, προκειμένου να φτάσουν ως τον Άγιο Σώστη για χάρη της εντυπωσιακής ξανθιάς με τα πράσινα μάτια (η τρανότερη απόδειξη για το γεγονός πως δεν μεταβιβάζονται σώνει και καλά τα γονίδια της ομορφιάς είναι ο υπογράφων).
Ακόμα κι όταν τα δισκάδικα έγιναν για κάποια χρόνια videoclub, ένα σημαντικό κομμάτι του εκλεκτού καλλιτεχνόκοσμου συνέχισε να δείχνει προτίμηση στους Χαλάδες: αν όχι στον συχνά… μουντρούχο κυρ-Αντρέα (που για κάποιον λόγο αντιμετώπιζε πάντα τις «φίρμες» με καχυποψία), τότε σίγουρα στην κυρά Δήμητρα που εκείνη την εποχή έκανε στράκες. Ο Λίνος Κόκοτος, η Ρένα Κουμιώτη, η Τζένη Βάνου, ο Δημήτρης Κοντολάζος, η Λιζέτα Νικολάου, ο Λεωνίδας Βελής, ο Λευτέρης Πανταζής, ο Γιώργος Γερολυμάτος, ο Βασίλης Ξιφαράς, ο Τάκης Αντωνιάδης, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Τζον Τίκης, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, η Νέλλη Γκίνη, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Γιάννης Σπάρτακος, η Μαρία Δημητριάδη, η Αγνή, ο Γιώργος Σαλαμπάσης, ο Νίκος Νομικός, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιώργος Νιάρχος, η Μάρα Θρασυβουλίδου, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Κώστας Ψυχογιός, ακόμα και ο Πάριος με την Αλεξίου είχαν δώσει το «παρών» τουλάχιστον στο ένα από τα δυο μαγαζιά που ήταν διάσημα στην εποχή τους.
Το πιο φοβερό απ’ όλα αυτά είναι πως δεν υπάρχει καμία φωτογραφία. Ούτε μια, έτσι για το γαμώτο. Λες και οι Χαλάδες πίστευαν ότι θα… χαλάσει η αύρα τους αν αποτυπώνονταν στο ίδιο χαρτί με κάποιον απ’ όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους!
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχαν εμφανιστεί στο μαγαζί της κυρά Δήμητρας κάτι περίεργοι τύποι που μιλούσαν μια ακατάληπτη γλώσσα. Ένας από αυτούς μάλιστα έβγαλε το πόστερ από έναν ροζ δίσκο με ένα περίεργο κίτρινο βέλος και άρχισε να κάνει διάφορα σκίτσα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο αυτό το πόστερ το έσκισα με νεύρα. Όταν μεγάλωσα λιγουλάκι, κατάλαβα ότι αυτοί οι περίεργοι τύποι ήταν τα μέλη των City από την Ανατολική Γερμανία που εκείνες τις μέρες βρίσκονταν στην Αθήνα για μια συναυλία, υπό το διόλου διακριτικό βλέμμα πρακτόρων της Στάζι…
Η μεγάλη αδερφή της κυρά Δήμητρας με τα μαγικά χέρια έχει ράψει από την Άννα μέχρι τον Φλωρινιώτη και από τον Σάκη μέχρι τη Δέσποινα και την Πέγκυ (όσους ανέφερα με το μικρό τους όνομα είναι επειδή δεν τους άκουσα ποτέ με το επίθετό τους από το στόμα της), ενώ ο γιος της (πρώτος μου ξάδερφος και νονός μου, ασχέτως αν τον συμφέρει να μην το θυμάται!) είναι ο Μάνος Αρβανιτίδης, το άλλοτε παιδί-θαύμα των ’70s με το Β’ βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1979.
Τότε που ήταν «αδύνατον» να νικήσει ένα τραγούδι από τη μικρούλα Sonora τη συμμετοχή της Polygram και γι’ αυτόν τον λόγο ως παιδί είχα μια τρομερή απέχθεια για τον Γιώργο Πολυχρονιάδη, θεωρώντας ότι είχε πάρει με… δόλια μέσα το πρώτο βραβείο από τον ξάδερφο και νονό μου. Κάποια στιγμή τον «τράκαρα» τον Γιώργο στη Νέα Σμύρνη, αλλά ντρεπόμουν να του πω την ιστορία και τον λόγο για τον οποίο χρειάστηκε να περάσουν κάμποσα χρόνια μέχρι να χωνέψω ότι δεν «μας» έκανε κάτι κακό.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τις δυο μικρότερες αδερφές της κυρά Δήμητρας που συνέθεταν ένα πολύ γνωστό – εκρηκτικό θα χαρακτηριζόταν σήμερα – χορευτικό δίδυμο στα ’70s, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει πόσο μεγάλη προσπάθεια χρειάστηκε προκειμένου να ακυρώσω τόσα καλλιτεχνικά γονίδια. Κι ας με έλεγαν… σόουμαν από μωρό, κι ας μπορώ να τραγουδήσω αξιοπρεπέστατα. Η μια χορεύτρια από τις δυο, η Ελισάβετ, μας την «έκανε» πριν από λίγους μήνες, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι ένας τόσο κακός κόσμος σαν τον δικό μας δεν χωρούσε τέτοια καλοσύνη…
Θα χρειαζόμουν ψυχανάλυση για να κατανοήσω τα αίτια που με οδήγησαν στο να τα γράψω όλα αυτά. Η αφορμή είναι σίγουρα το «αντίο» του Τόλη Βοσκόπουλου, του μεγαλύτερου σταρ που γνώρισε ποτέ η αθηναϊκή νύχτα. Κι ας μην ήταν πάντα στα καλύτερά του: γνωρίζω κάμποσους ανθρώπους που πήγαν να τον δουν κάμποσες φορές στη δεκαετία του ’90 και δεν ικανοποιήθηκαν ούτε μια.
Όπως γνωρίζω και έναν τρελό φαν του που την πρώτη βραδιά που πήγε να τον δει στο «Απόλλων», ο Τόλης δήλωσε συγκινημένος από τους εκατοντάδες αναμμένους αναπτήρες μέσα στο σκοτάδι και αφού έβγαλε ένα μικρό λογύδριο, τους άφησε όλους σύξυλους και έφυγε. Την επόμενη φορά, ο αγαπημένος μου φίλος ήταν πλέον προετοιμασμένος: πριν αρχίσει να παίζει η ορχήστρα εκείνη τη μακρόσυρτη εισαγωγή που κρατούσε κάνα τέταρτο, σηκώθηκε και άρχισε να προειδοποιεί τα γύρω τραπέζια «μην κάνουν καμιά μαλακία ξανά με τους αναπτήρες γιατί ο Τόλης συγκινείται εύκολα»! Νίκο Καστέλη, τα φιλιά μου όπου κι αν είσαι…
Πριν από λίγο καιρό «έφυγε» ο Αντώνης Καλογιάννης κι ενώ μόλις δυο μέρες πριν τον θάνατό του σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να τον έχω γνωρίσει και να του έχω κάνει μια συνέντευξη. Τα ίδια συναισθήματα με κατέκλυσαν σήμερα, όταν κατάλαβα ότι έχασα παντοτινά την ευκαιρία να συναντήσω τον Τόλη μακριά από τα φώτα της πίστας, ενδεχομένως στο φως του ήλιου. Και έχουν απομείνει τόσο λίγοι μεγάλοι πια που δεν ξέρω αν θα συγχωρήσω στον εαυτό μου ακόμη μια τέτοια «απώλεια»…
Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές εμφανίστηκαν στα μαγαζιά πελάτες που να ζητούσαν το Τάδε τραγούδι του «Βοσκόπουλου», ενώ στην πραγματικότητα ο τραγουδιστής ήταν άλλος. Δεν ήταν ένας και δυο αυτοί που «πάτησαν» πάνω στον Τόλη άλλωστε. Άλλοι πίστευαν ότι το «Σε νοσταλγώ» του Πανταζή ήταν δικό του, άλλοι το «Για τα μάτια του κόσμου» του Αυγερινού. Τα εκπαιδευμένα αυτιά βέβαια, δεν ήταν ποτέ δυνατόν να μπερδέψουν τον πραγματικό Βοσκόπουλο όσο εύκολο κι αν φαινόταν να μιμηθεί κάποιος αυτό το ένρινο χαρακτηριστικό της φωνής του.
Πίσω στο 1996, ένας φίλος του μπαρμπα-Χαλά, από τους παλιότερους παραγωγούς της Minos, μπήκε στο μαγαζί την ώρα που έπαιζαν τα «Εκατομμύρια» της Βίσση. «Ρε τον μαλάκα τον Βοσκόπουλο» λέει, με το που ανεβαίνει τα δυο χαρακτηριστικά σκαλοπάτια της Χαροκόπου 69. «Τι έγινε ρε;», τον ρωτάει ο πατέρας μου. «Τι να γίνει, του έγραψε ο Καρβέλας αυτή την τραγουδάρα, του είπε ότι δεν του αρέσει και τώρα η Βίσση έχει κάνει τέτοια επιτυχία»…
Το τελευταίο μεγάλο ζεϊμπέκικο που τραγούδησε ο Τόλης ήταν ο «Ανεπανάληπτος» που συνέθεσε ο Κώστας Καράλης (με το «Σπασμένο Καράβι», αδερφός της Ελπίδας που για πολλά χρόνια νόμιζα ότι ήταν Κύπρια και όχι από τη Σπερχειάδα) και έγραψε ο Γιώργος Σκούρτης, ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» και όχι μόνο. Όλα αυτά έγιναν το μακρινό 1986. Αν ο Τόλης δεν ήταν ζαλισμένος από τη «Γαλανομάτα μάγισσα» που εκείνη την εποχή είχε μπει στη ζωή του (και έγινε το τελευταίο λιμάνι του), δεν θα μας χώριζαν σήμερα 35 χρόνια από το τελευταίο του μεγάλο ζεϊμπέκικο αλλά 25. Πώς όμως να μείνει στην ιστορία με τα «Εκατομμύρια» ένας άνθρωπος που είδε αμέτρητα τέτοια να περνούν από τα χέρια του και να κάνουν φτερά; Μόνο ως «Ανεπανάληπτος» θα μπορούσε να μείνει τελικά…
ΥΓ. Ο Αντώνης Καλογιάννης και ο Τόλης Βοσκόπουλος είχαν ένα κοινό. Αμφότεροι ήταν δεδηλωμένοι οπαδοί του Απόλλωνα, τόσο ο Καισαριανιώτης Καλογιάννης όσο και ο Σμυρνιός στην καταγωγή Βοσκόπουλος. Ο Τόλης μάλιστα, είχε πει κάποτε πως εκείνος που τον έκανε να αγαπήσει τον Απόλλωνα ήταν ο γείτονάς του, Μπάμπης Ταουξής, ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες της μεταπολεμικής εποχής που άφησε το 1950 την Προοδευτική για την τότε επελαύνουσα «Ελαφρά Ταξιαρχία»…