Οι δυσκολίες του ερασιτεχνικού αθλητισμού, ο χώρος της κολύμβησης στην Ελλάδα, ο κορωνοϊός, τα συνεχή lockdown και οι επιπτώσεις σε αγωνιστικό και ψυχολογικό επίπεδο, ο Ολυμπιακός που βρίσκεται δίπλα στα «παιδιά» του, το χρονικό της σοβαρής περιπέτειας υγείας που πέρασε, το πείσμα και το «γαμώτο», αλλά και το μεγάλο μάθημα που της δίδαξε η ζωή. Η Στελλίνα Απλαντή μίλησε για όλα και με κάθε ειλικρίνεια στο FWS.gr.
Το FWS βρέθηκε στον Αυθεντικό Μαραθώνιο Κολύμβησης, που αναβίωσε πέρυσι για πρώτη φορά ύστερα από 2.500 χρόνια στο Πευκί Ευβοίας και συνομίλησε με την αθλήτρια κολύμβησης του Ολυμπιακού Πειραιώς, Στελλίνα Απλαντή.
Η 24χρονη Βολιώτισσα πρωταθλήτρια του Ολυμπιακού, η οποία κολυμπά από 3 χρονών, για δεύτερη συνεχή χρονιά συμμετείχε στον Αυθεντικό Μαραθώνιο Κολύμβησης, παίρνοντας μέρος στη διαδρομή του 1,5 χλμ, όπου και κατέκτησε τη 2η θέση στη γυναικεία «κούρσα» με χρόνο 22′ και 39”.
Πρόκειται για Ερυθρόλευκη υπεροχή, αφού η πρώτη θέση ανήκει επίσης, στην κολυμβήτρια του Ολυμπιακού, Γεωργία Παυλοπούλου, η οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με 22′ και 38”.
“Πολλοί νομίζουν ότι είναι κάτι εύκολο, ότι απλά μπαίνεις στη θάλασσα και χαζοκολυμπάς”
«Εμείς έχουμε πρωτάθλημα ΟΠΕΝ Water τον Σεπτέμβριο, οπότε είναι μία καλή ευκαιρία να μπούμε κι εμείς στη θάλασσα να κολυμπήσουμε, γιατί η προπόνησή μας είναι στην πισίνα. Δεν κάνουμε προπόνηση στη θάλασσα, οπότε είναι καλό για μας. Βέβαια, είναι καλό και για τον κόσμο που δεν ασχολείται με το ΟΠΕΝ Water, να το γνωρίσει και να δει ακριβώς για το τι πρόκειται.
Οι περισσότεροι το έχουν στο μυαλό τους ότι είναι κάτι εύκολο, ότι απλά μπαίνεις στη θάλασσα και χαζοκολυμπάς, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για κάτι πολύ δύσκολο. Δηλαδή πρέπει να έχεις τον νου σου στο κύμα, στον αέρα, στις σημαδούρες, που είναι και το πιο δύσκολο, γιατί αν χάσεις έστω και μία ακυρώνεσαι.
Ήταν πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Εγώ είχα την ευκαιρία να έρθω και πέρυσι, οπότε ήξερα ότι πρόκειται για μία πολύ ωραία διοργάνωση. Φέτος, παρόλο του ότι υπάρχει ακόμη ο κορωνοϊός, υπήρχαν όλα τα απαραίτητα μέτρα».
Βέβαια, ο κορωνοϊός ταλαιπώρησε και συνεχίζει να ταλαιπωρεί την κοινωνία. Ο αθλητισμός όμως, δυστυχώς δεν αποτελεί στην προκειμένη περίπτωση, την εξαίρεση στον κανόνα, όπως πολλοί θα θέλαμε.
Αντίθετα, όσο πλησιάζουμε σε αθλήματα λιγότερο δημοφιλή στο φίλαθλο κοινό, τόσο η κατάσταση για τους αθλητές δυσκολεύει. Φτάνει να θυμηθούμε πως μέχρι και τον Μάιο είμασταν η μόνη χώρα που δεν υπήρχε δράση στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.
«Ήμασταν η μοναδική χώρα στην κολύμβηση ειδικά, που είχαμε κλείσει και δεν γίνονταν αγώνες. Ακόμα κι όταν ανοίξαμε αργήσαμε πολύ να κάνουμε αγώνες. Ήταν γενικά μία δύσκολη χρονιά φέτος.
Η απόγνωση και ο θυμός που πολλοί αθλητές αισθάνθηκαν αποτυπώνεται πλήρως σε μία πρόταση της Στελλίνας, η οποία μου έκανε εντύπωση και αυτόματα με έβαλε στην «καρδιά» του προβλήματος:
“Πολλοί σκεφτήκαμε να σταματήσουμε. Μέσα σε αυτούς, ήμουν κι εγώ”
«Είχαμε τεράστιο πρόβλημα από πέρυσι που ξεκίνησε η όλη κατάσταση με την πανδημία. Μείναμε τρεις μήνες εκτός πέρυσι, άλλους τρεις μήνες τον χειμώνα και ακόμη δύο εβδομάδες τον Φεβρουάριο. Ειδικά για μας που κάνουμε κολύμπι είναι τραγικά δύσκολο. Προσωπικά δεν έχω φτάσει στα ρεκόρ μου. Ευελπιστώ ότι από του χρόνου θα ξαναμπώ σε έναν ρυθμό. Κάναμε γυμναστική όλοι εκτός νερού, κρατηθήκαμε σε μία φόρμα. Αλλά αυτό δεν μας βοηθά για μέσα στο νερό.
Αυτό που είδαμε στο τέλος και μέσα από το πρωτάθλημά μας ήταν ότι οι περισσότεροι επηρεάστηκαν. Δεν υπήρχαν πολύ καλές επιδόσεις. Ελπίζουμε όμως, τη νέα χρονιά να μην μας ξανακλείσουν και να καταφέρουμε όλοι να επανέλθουμε στα ρεκόρ μας».
Και η κατάσταση αυτή δημιουργεί θυμό και ο θυμός με τη σειρά του οδηγεί στην απογοήτευση και μετά στην απόγνωση.
«Μας επηρέασε απίστευτα και στην ψυχολογία. Ένας αθλητής, σε οποιοδήποτε άθλημα, εάν δεν έχει καλή ψυχολογία δεν πάει, όσο καλά προετοιμασμένος και να είναι. Πόσο μάλλον στο κολύμπι που πρόκειται για ένα άθλημα που είσαι μόνος σου. Δεν έχεις δηλαδή κανέναν δίπλα σου, είσαι εσύ κι ο εαυτός σου.
Πολλοί σκεφτήκαμε να σταματήσουμε. Μέσα σε αυτούς, ήμουν κι εγώ. Δεν το πίστεψα δευτερόλεπτο βέβαια, αλλά όλων το μυαλό πήγαινε εκεί, γιατί λέγαμε ότι «πάλι μας έκλεισαν. Υπήρχαν αθλητές που μπορεί να κυνηγούσαν ολυμπιακό όριο και η ψυχολογία τους να στάθηκε εμπόδιο».
Μπορεί να την επηρέασε ψυχολογικά, όπως η ίδια μας αποκάλυψε, μπορεί να σκέφτηκε -έστω και φευγαλέα- να τα παρατήσει, μπορεί να μην έφτασε τα αναμενόμενα ρεκόρ της, όμως δεν τα παράτησε. Έμεινε εκεί, να παλεύει για τους στόχους και τα όνειρά της.
Και πώς να περιμένεις άλλωστε, κάτι λιγότερο, από μία πρωταθλήτρια που κατέκτησε χάλκινο πανελλήνιο μετάλλιο, κολυμπώντας με οξεία σκωληκοειδίτιδα στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ΟΠΕΝ; Μία μαχήτρια – γιατί κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν η χρήση της λέξης στον τίτλο της συνέντευξης – που έμεινε πιστή στα όνειρα που «έπλασε» από μικρό παιδί. Τα ακολούθησε με κάθε κόστος και αυτά τη δικαίωσαν. Γιατί στην περίπτωση της Στελλίνας Απλαντή η ιστορία είχε happy end.
Οι λεπτομέρειες ωστόσο και το χρονικό της σοβαρής περιπέτειας υγείας που η ίδια πέρασε το 2018 και μας εξιστόρησε σε κάνουν πραγματικά να απορείς με τη δύναμη της ψυχής της 21χρονης τότε Στελλίνας. Είναι αυτές οι ιστορίες που κάνουν όσους θέλουν να οριοθετήσουν τη «δύναμη» και πάση θυσία να την εντάξουν σε ένα «στρατόπεδο», χαρακτηρίζοντάς τη αποκλειστικά προνόμιο του ανδρικού φύλλου, να γελάς και να γελάς ηχηρά.
“Απλά τερμάτισε! Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνεις. Απλά τερμάτισε!”, μου είπε ο προπονητής μου”
«Στα 400μ. ελεύθερο κέρδισα το χάλκινο μετάλλιο και τερμάτισα ένα δευτερόλεπτο πάνω από το ρεκόρ μου (4’ 20’’). Έκανα 4’ 21’’ με οξεία σκωληκοειδίτιδα.
(Γέλια) Αλήθεια, δεν ξέρω πώς το έκανα. Θα ξεκινούσε Παρασκευή πρωί το πρωτάθλημα, γιατί είναι πρωί τα προκριματικά και απόγευμα τα τελικά. Εκείνη τη χρονιά, ήμουν στην καλύτερη κατάσταση που έχω υπάρξει ποτέ και φάνηκε.
Την Πέμπτη το βράδυ, όταν πήγα να κοιμηθώ, άρχισα να νιώθω έντονους πόνους στην κοιλιά μου. Δεν ένιωθα καθόλου καλά. Η μητέρα μου μου έλεγε πως είναι από το άγχος. Μέχρι τις πέντε τα ξημερώματα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Το πρωί δεν μπορούσα να περπατήσω. Στον κ. Γέμελο (σ.σ. προπονητής Ολυμπιακού) δεν είχα πει κουβέντα. Δεν είπα γενικά σε κανέναν τίποτα, γιατί ήμουν τόσο καλά σε κολυμβητικό επίπεδο που δεν ήθελα να με σταματήσουν.
Το μεσημέρι κι αφού πέρασα στον τελικό, φεύγω κατευθείαν από την πισίνα για να πάω σπίτι μου. Είδα ότι οι πόνοι δεν είχαν σταματήσει κι έτσι πήρα τον γιατρό της ομάδας, τον κ. Μαρίνο, και τον ρώτησα αν υπήρχε περίπτωση να είναι αυτό (σκωληκοειδίτιδα). Μου απάντησε πολύ μεγάλη και είπε «φύγε αμέσως να πας για εξετάσεις». Του εξήγησα ότι δεν υπάρχει περίπτωση και ότι πρώτα θα πάω να κολυμπήσω στον τελικό και μετά θα πάω.
“Στις 20:30 ήμουν στο ιατρικό και στις 22:00 είχα μπει χειρουργείο”
Τότε ο κ. Μαρίνος ενημέρωσε τον κ. Γέμελο και όταν πήγα το απόγευμα στην πισίνα με είδε και μου είπε «δεν πας πουθενά, φεύγεις κατευθείαν». Έβαλα τα κλάματα και του είπα πως αν δεν με αφήσει να πέσω θα σταματήσω το κολύμπι εκείνη τη στιγμή.
Και κάπως έτσι πήγα να κολυμπήσω και η μόνη οδηγία που μου έδωσε ήταν: «απλά τερμάτισε! Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνεις. Απλά τερμάτισε!». Ήταν πολύ αγχωμένος. Έτσι, με το που τερμάτισα και βλέπουμε ότι πάνε όλα καλά, ότι βγήκα τρίτη με πολύ καλό χρόνο πήγα στην απονομή και σε 10’ είχα πάει στο ιατρικό στο Π. Φάληρο.
Στις 20:30 ήμουν στο ιατρικό και στις 22:00 είχα μπει χειρουργείο. Και μάλιστα, στον υπέρηχο που κάναμε δεν μου το έβρισκαν στην κοιλιά, αλλά από την πίεση που είχα είχε κατέβει κάτω χαμηλά και δεν το έβρισκαν. Κάναμε μισή ώρα υπέρηχο μέχρι να βρουν τι έχω στην κοιλιά μου».
“Αν πήγαινα πέντε λεπτά αργότερα θα μπορούσα να είχα πεθάνει!”
Η Στελλίνα πράγματι, απέδειξε το πόσο ατρόμητη είναι. Όμως και οι «ατρόμητοι» έρχονται αντιμέτωποι με στιγμές που τα γόνατά τους τρέμουν. Ποιος μπορεί άλλωστε, να ξεγελάσει το συναίσθημα του φόβου; Μπορεί με το νερό να τα καταφέρνει άψογα, αλλά από τον φόβο δεν ξεγλιστρά κανείς…
«Όταν μου είπαν ότι αν πήγαινα πέντε λεπτά αργότερα θα μπορούσα μέχρι και να είχα πεθάνει, εκεί φοβήθηκα πολύ. Εκεί είπα: «Στελλίνα, δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό». Βέβαια, το μυαλό μου ήταν αλλού εμένα. Εμείς κολυμπάμε έναν χρόνο ολόκληρο για να πέσουμε σε ένα πρωτάθλημα. Δεν μπορούσα να δεχθώ ότι όλο αυτό μου συνέβη την ημέρα του πρωταθλήματος. Δεν μπορούσα να το πιστέψω!».
Κι αυτό ακριβώς ήταν που της έδωσε δύναμη και ώθηση να μην το βάλει κάτω. Το ξαφνικό αυτό εμπόδιο αποδείχθηκε τελικά εφαλτήριο δύναμης, χαράς και δικαίωσης για την Ερυθρόλευκη πρωταθλήτρια.
“Έλεγα στον εαυτό μου: “Κρατήσου όσο μπορείς, 2΄ έμειναν”
«Την ώρα που κολυμπούσα περνούσα πολύ άσχημα. Σκεφτόμουν και έλεγα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να τερματίσω. Στα 250μ μόλις έκανα στροφή και μου έμεναν ακόμα 150μ. ξεκίνησαν να «κόβονται» τα πόδια μου. Εκεί άρχισα να ανησυχώ. Αναρωτιόμουν αν θα τερματίσω, αν θα πάθω κάτι και μου έλεγα: «Κρατήσου όσο μπορείς, 2’ έμειναν». Αυτό σκεφτόμουν. Όσο περνούσαν τα μέτρα όλο και δυνάμωνε ο πόνος και έβλεπα ότι το σώμα μου άρχιζε να με αφήνει.
Το πάθος με έκανε να μην υπολογίζω τον πόνο. Όταν ξύπνησα όμως, την επόμενη ημέρα μετά το χειρουργείο είπα: «Στελλίνα, ήσουν λάθος». Μπροστά στην υγεία δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ούτε καν οι Ολυμπιακοί Αγώνες!».
Ούσα πλέον αποστασιοποιημένη, αντιμετωπίζει και βλέπει την ιστορία της από διαφορετική οπτική. Η υγεία απολαμβάνει πλέον στη ζωή της την απόλυτη προτεραιότητα και δεν τη «θυσιάζει» για κανένα όνειρο και στόχο. Η περιπέτεια αυτή έδωσε λοιπόν, στη Στελλίνα ένα γερό μάθημα, το οποίο θα τη συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής της, εντός και εκτός νερού.
“Πλέον η φράση “υγεία πάνω απ’ όλα” απέκτησε νόημα”
«Δεν θα το ξαναέκανα με τίποτα. Πόσο μάλλον για κάτι τόσο σοβαρό. Ευτυχώς όμως, όλα πήγαν καλά. Κέρδισα μία άσχημη εμπειρία, που θα έχω να τη θυμάμαι. Υπάρχουν πολλά βράδια που αυτές οι αναμνήσεις έρχονται στον ύπνο μου. Δεν την έχω ξεχάσει, κάθε δευτερόλεπτο υπάρχει στο μυαλό μου. Αλλά αυτό που πλέον λέω σε όλους είναι η υγεία πάνω απ’ όλα.
Αν δεν σου τύχει κάτι σοβαρό δεν μπορείς να το καταλάβεις. Μετά από αυτή την εμπειρία που είχα η φράση “υγεία πάνω απ’ όλα” απέκτησε νόημα. Πλέον κατάλαβα τι σημαίνει. Αν δεν το είχα πάθει δεν θα ήταν το ίδιο».
Τα άσχημα όμως, πέρασαν και η Βολιώτισσα πρωταθλήτρια κολύμβησης του Ολυμπιακού κάνει νέα όνειρα. Δεν τις αρέσει βέβαια να ονοματίζει τους στόχους της. Κι αυτό γιατί, η Στελλίνα δεν έχει «ταβάνι».
«Στόχος μου είναι ό,τι καλύτερο μπορώ είτε σε πανευρωπϊκό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέλω να ασχοληθώ με το ΟΠΕΝ Water, απλά δεν θέλω να πω κάτι περισσότερο. Το αφήνω και ό,τι καλύτερο μου βγει.
Οι οικονομικές απολαβές δυστυχώς δεν είναι όπως στο εξωτερικό, που άνετα μπορείς να ζήσεις. Στην Ελλάδα δεν ισχύει το ίδιο. Ένας καλός αθλητής θα βρει δύσκολα έναν καλό χορηγό. Τα οικονομικά δεν είναι τόσο υψηλά και σίγουρα δεν μπορείς να ζήσεις μόνο με αυτό. Αλλά αν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις και το αγαπάς, δεν κοιτάς το οικονομικό τόσο πολύ».
“Στον Ολυμπιακό έχω ζήσει πράγματα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να ζήσω”
Η Στελλίνα δεν κοιτάζει το οικονομικό, γιατί νιώθει ασφάλεια, γιατί είναι κάπου που την προσέχουν και τη στηρίζουν. Η ομάδα του Ολυμπιακού τα τελευταία πέντε χρόνια αποτελεί το δεύτερο «σπίτι» της.
«Εδώ και πέντε χρόνια μένω στην Αθήνα, κολυμπάω με τον Ολυμπιακό, κολυμπάω με τον κ. Γέμελο. Ένας μεγάλος μου στόχος εκπληρώθηκε. Είναι μοναδικό να κολυμπάς με έναν τέτοιο προπονητή, ο οποίος έχει βγάλει έναν ολυμπιονίκη, τον Σπύρο Γιαννιώτη.
Στον Ολυμπιακό έχω ζήσει πράγματα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να ζήσω. Έχω πάει αποστολές που δεν τις είχα φανταστεί, έχω πάει σε χώρες που δεν περίμενα. Είμαι γεμάτη από εμπειρίες σε αυτό το κομμάτι».
“Ο Ολυμπιακός είναι δίπλα σε όλα τα παιδιά”
Οι Ερυθρόλευκοι είναι «οικογένεια» για την 24χρονη Βολιώτισσα, η οποία ξεχωρίζει τον Ολυμπιακό από τις υπόλοιπες ομάδες και του αναγνωρίζει το πόσο υποστηρικτικός είναι προς όλα τα «παιδιά».
«Ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα που έχω βρεθεί, γιατί έχω περάσει από πολλές ομάδες, όπως στον Βόλο, τον ΠΑΟΚ κλπ. Πραγματικά, δεν έχω λόγια να πω για τον Ολυμπιακό.
Με έχουν στηρίξει όσο τίποτα άλλο, πόσο μάλλον ο προπονητής μου και η ομάδα ασφαλώς, αλλά με τον προπονητή μου έχω ιδιαίτερο δέσιμο. Έχουμε πολύ καλή επικοινωνία, με στηρίζει σε ό,τι κάνω. Γενικότερα, βέβαια στηρίζει όλους τους αθλητές. Είναι δίπλα σε όλα τα παιδιά».
photo credits: AuthenticMarathonSwim