Η UEFA πήρε μια ιστορική απόφαση την περασμένη Πέμπτη, καταργώντας τον κανόνα του εκτός έδρας γκολ. Οι αντιδράσεις ήταν πολλές, αν και νομίζω ότι οι περισσότερες εξ αυτών κρύβουν έναν συναισθηματισμό: αυτόν που βγαίνει στην επιφάνεια μετά από κάθε μεγάλη αλλαγή. Κακά τα ψέματα, οι απότομες αλλαγές σε πράγματα που είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα καθιερωμένα με συγκεκριμένο τρόπο, δεν γίνονται εύκολα αποδεκτές από την ανθρώπινη φύση που αναζητά τη σταθερότητα, τη ρουτίνα αν προτιμάτε, στο μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής της.
Υπάρχει η ανθρώπινη φύση, υπάρχει όμως και ο… Ολυμπιακός. Από το πρώτο άκουσμα της είδησης, το μυαλό μου ανέτρεξε στις φορές εκείνες που ευχόμουν να μην ίσχυε το εκτός έδρας γκολ, ειδικά όταν έβλεπα τους Ερυθρόλευκους να πελαγώνουν και να απελπίζονται μετά από ένα επώδυνο γκολ μέσα στο Καραϊσκάκη.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, οι τέσσερις αποκλεισμοί των Πειραιωτών σε νοκ άουτ αγώνες (δεν αναφέρομαι βεβαίως σε καλοκαιρινά προκριματικά) ξεκίνησαν από το σπίτι τους. Και θα ήταν πέντε οι αποκλεισμοί, αν δεν είχε μεσολαβήσει η επική πρόκριση στο Λονδίνο με την ανατροπή του 0-1. Έστω κι αν το ματς θα πήγαινε στα πέναλτι αν δεν ίσχυε ο κανόνας του εκτός έδρας γκολ…
Ολυμπιακός – Ρούμπιν Καζάν 1-0 (0-1)
Ολυμπιακός – Μέταλιστ 1-2 (0-1)
Ολυμπιακός – Λεβάντε 0-1 (3-0)
Μάντσεστερ Γ. – Ολυμπιακός 3-0 (2-0)
Ολυμπιακός – Ντνίπρο 2-2 (2-0)
Ολυμπιακός – Άντερλεχτ 1-2 (1-0)
Οσμανλί – Ολυμπιακός 0-3 (0-0)
Μπεσίκτας – Ολυμπιακός 4-1 (1-1)
Ντιναμό Κιέβου – Ολυμπιακός 1-0 (2-2)
Άρσεναλ – Ολυμπιακός 1-2 (0-1)
Γουλβς – Ολυμπιακός 1-0 (1-1)
Αϊντχόφεν – Ολυμπιακός 2-1 (4-2)
Άρσεναλ – Ολυμπιακός 0-1 (1-3)
(Σε παρένθεση το σκορ του πρώτου αγώνα, με έντονα γράμματα οι ερυθρόλευκες προκρίσεις)
Τα παραπάνω είναι τα 13 νοκ άουτ συναπαντήματα του Ολυμπιακού στη φάση των «32» ή των «16» σε Europa και Champions League κατά την τελευταία δεκαετία. Το πρώτο (άσχετο με την περίσταση μεν, αλλά αξιοσημείωτο) στοιχείο είναι πως στην εποχή του Μαρτίνς οι Ερυθρόλευκοι έχουν τον ίδιο αριθμό προκρίσεων με εκείνον στα χρόνια από το 2011 ως το 2018. Δυο προκρίσεις είχε πανηγυρίσει ο Ολυμπιακός μέχρι να αναλάβει ο Πέδρο (μια με Βαλβέρδε και μια με Μπέντο) και έχει προσθέσει άλλες δυο στην τριετία του Πορτογάλου.
Το δεύτερο στοιχείο που δε χρειάζεται μεγάλη παρατηρητικότητα, αλλά σηκώνει αρκετή ανάλυση, είναι το γεγονός ότι από τη σεζόν 2016 μέχρι σήμερα οι Ερυθρόλευκοι έχουν παίξει και τους επτά επαναληπτικούς των νοκ άουτ αγώνων τους εκτός έδρας. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι κατά βάση ένας: οι πρωταθλητές Ελλάδας μπαίνουν στην κλήρωση ως «αδύναμοι» (όρος αδόκιμος που ωστόσο εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε επειδή δεν έχει καταστεί εφικτό να επικρατήσει μια μονολεκτική απόδοση του unseeded στα ελληνικά), αφού είτε δεν καταφέρνουν να συμπεριληφθούν στους τέσσερις καλύτερους τρίτους των ομίλων του Champions League είτε τερματίζουν δεύτεροι στον όμιλο του Europa. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να καλείται ο Ολυμπιακός να παίξει τη ρεβάνς στην έδρα του αντίπαλου.
Αυτή η ιστορία δεν προβλέπεται να ανατραπεί στα αμέσως επόμενα χρόνια, με δεδομένο ότι αυξάνεται διαρκώς ο βαθμός δυσκολίας των δυο πρώτων ευρωπαϊκών διοργανώσεων έτσι ώστε κάποιες «κατώτερες» δυνάμεις να στριμωχτούν στο Conference League. Άρα, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι οι Πειραιώτες θα καλούνται και στο μέλλον να διεκδικούν την πρόκρισή τους μακριά από το σπίτι τους.
Αν δεν έχετε ήδη αρχίσει να πονηρεύεστε, ρίξτε μια ματιά στα αποτελέσματα των πρώτων αγώνων του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη, από την Οσμανλί κι έπειτα. Με εξαίρεση τον τουρκικό… κομήτη που εμφανίστηκε από το πουθενά, στις υπόλοιπες έξι αναμετρήσεις οι Ερυθρόλευκοι δέχτηκαν τουλάχιστον ένα γκολ. Το αποτέλεσμα ήταν να νικήσουν μονάχα μια φορά (Αϊντχόφεν), αλλά αυτή η μία ήταν αρκετή για να οδηγήσει στην πρόκριση. Έστω κι αν χρειάστηκε ένα λυτρωτικό γκολ από τον Χασάν στο τέλος. Αν ο Αιγύπτιος δεν είχε δώσει τη λύση, οι Ερυθρόλευκοι θα είχαν αποκλειστεί λόγω των εκτός έδρας γκολ των Ολλανδών. Σε μια αντίστοιχη περίπτωση στη νέα σεζόν όμως, το ματς θα πήγαινε στην παράταση εφόσον παρέμενε το 2-0 στο τέλος των 90’.
Δεν βρίσκεται εκεί όμως η ουσία. Για λόγους που από ένα σημείο και μετά σηκώνουν μονάχα μεταφυσική ερμηνεία, ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται αφόρητα να νικήσει στο Καραϊσκάκη όταν πρόκειται για νοκ άουτ ματς. Είτε είναι γεμάτο είτε άδειο, όπως συνέβη στην εποχή του κορωνοϊού. Ακούγεται απίστευτο ωστόσο οι Ερυθρόλευκοι έχουν νικήσει μονάχα στα τρία από τα 13 παιχνίδια τους εντός έδρας: Ρούμπιν, Γιουνάιτεντ και Αϊντχόφεν. Μεταξύ μας, η νίκη επί της Ρούμπιν δεν θα είχε έρθει ποτέ, αν ο Ρόι Κάρολ δεν έκανε το ματς της ζωής του, παίζοντας μάλιστα με θλάση για αρκετά λεπτά στο β’ μέρος. Και η ισοπαλία όμως βόλευε εκείνη τη βραδιά…
Υπάρχει και μια νίκη στα 90 λεπτά, η οποία μετατράπηκε σε ήττα στην παράταση. Αυτή κόντρα στην Άντερλεχτ του Μπέσνικ Χάσι. Τι είχε γίνει τότε; Ο Ολυμπιακός ισοφάρισε το 1-0 του πρώτου αγώνα, αλλά άρχισε να ξεμένει φανερά από δυνάμεις πριν καν τη λήξη της κανονικής διάρκειας. Κι όταν ήρθε το 1-1 στο τέλος του α’ μέρους της παράτασης κατέρρευσε, γνωρίζοντας πως ήταν πρακτικά αδύνατο να σκοράρει άλλες δυο φορές. Αν το έκτος έδρας γκολ δεν έδινε πλεονέκτημα, τότε η ομάδα του Μάρκο Σίλβα θα ήθελε απλώς ένα τέρμα για να πάει στα πέναλτι και θα είχε ένα τέταρτο και κάτι για να το πετύχει.
https://athlosnews.gr/katargisi-ektos-edras-gkol-o-thanatos-toy-podosfairikoy-emporakoy/
Σε αυτές τις τέσσερις προκρίσεις της τελευταίας δεκαετίας, μόνο μια ήρθε με ανατροπή: το έπος του Λονδίνου. Στις άλλες τρεις περιστάσεις ο Ολυμπιακός κλήθηκε να διαφυλάξει το σκορ του πρώτου αγώνα. Ακόμα και με την Οσμανλί, οι Ερυθρόλευκοι πήγαν στην Τουρκία γνωρίζοντας ότι αν δεν δεχτούν γκολ, στη χειρότερη η πρόκριση θα παιζόταν στην παράταση. Άρα δεν είχαν λόγο να πάρουν από νωρίς περιττά ρίσκα και να βγάλουν «απόγνωση» στο παιχνίδι τους.
Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν οι πρωταθλητές πήγαιναν πέρυσι στη Γουλβς «ισόπαλοι», δίχως να χρειάζεται να σκοράρουν σώνει και καλά για να πάρουν την πρόκριση ή έστω να πάνε στην παράταση. Αναλογιστείτε πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει στην τακτική προσέγγιση ενός αγώνα η «λεπτομέρεια» του να μην είσαι υποχρεωμένος εξαρχής να κυνηγάς ένα γκολ. Και, αντίστοιχα, πόσο διαφορετική θα είναι η ρεβάνς στο Έμιρεϊτς φέτος, αν ο Ολυμπιακός μπορούσε με 0-2 να πάει το ματς στην παράταση. Ακόμα κάτω θα ήταν οι Λονδρέζοι από τις καθυστερήσεις μετά το 0-1!
Πέρα απ’ το ό,τι λέγεται και γράφεται – που σε μεγάλο βαθμό μπορεί να ισχύει –, παραθέτοντας τα παραπάνω έχω την αίσθηση πως η κατάργηση του εκτός έδρας γκολ μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στην επί σειρά ετών προσπάθεια του Ολυμπιακού να κάνει μια ευρωπαϊκή υπέρβαση. Από εδώ και πέρα, ένα γκολ παθητικό στο Καραϊσκάκη δεν θα προκαλεί απελπισία: τυχόν 0-1 δεν θα μοιάζει με καταστροφή, κάνοντας του Ερυθρόλευκους να σκέφτονται ότι θα πρέπει να σκοράρουν τουλάχιστον δυο φορές αλλά και να μη δεχτούν γκολ στον επαναληπτικό. Το 1-1, το 2-2 και πάει λέγοντας, θα σε στέλνουν ουσιαστικά σε ένα καινούργιο ματς, δίχως να κουβαλάς βαρίδια από το πρώτο παιχνίδι.
Και επειδή η κουβέντα γίνεται αποκλειστικά γύρω από τον Ολυμπιακό, υπάρχει μια ακόμη λεπτομέρεια που παραδοσιακά αγγίζει τους Πειραιώτες και σχετίζεται με τη διαχρονική μεταχείριση τη UEFA. Πλέον, ένα κακό σφύριγμα – ή έστω… non call – δεν θα είναι καταστροφικό. Ένα αυστηρό πέναλτι, μια αποβολή ή ένα γκολ που δεν θα έπρεπε να μετρήσει (όπως το καθοριστικό 1-2 της Άρσεναλ με το φάουλ του Γκάμπριελ στον Εμβιλά), θα έχουν σαφώς μικρότερο αντίκτυπο ενόψει ρεβάνς.
Η κατάργηση του κανόνα που δίνει πλεονέκτημα στο εκτός έδρας γκολ δεν προέκυψε σε μια νύχτα. Οι συζητήσεις για ένα τέτοιο ενδεχόμενο υπάρχουν εδώ και χρόνια. Αν θέλετε τη γνώμη μου και πέρα από την υπόθεση του Ολυμπιακού, θεωρώ πως είναι πιο δίκαιο κάτι τέτοιο. Υπάρχουν ένα σωρό ομάδες που είδαν την πορεία μιας ολόκληρης σεζόν να καταδικάζεται σε ένα ματς – ή ακόμα και σε λίγα λεπτά – επειδή δέχτηκε ένα ή δυο γκολ στην έδρα της που απέτυχε να τα ανταποδώσει στη ρεβάνς. Ή απλώς επειδή είχε μια κακή βραδιά. Από τη μια πλευρά δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία στην ομάδα που την πάτησε μέσα στην έδρα της στο πρώτο ματς, από την άλλη ο γηπεδούχος στον επαναληπτικό έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει την ψυχραιμία του σε μια «στραβοτιμονιά» που θα τον έφερνε πίσω στο σκορ ή που τέλος πάντων θα τον οδηγούσε σε μια πολύ ζόρικη κατάσταση. Όπως αυτή στην οποία περιήλθε ο Ολυμπιακός το 2016 με το γκολ ισοφάρισης της Άντερλεχτ.
Όσο γι’ αυτά που λέγονται περί ενίσχυσης των μεγάλων κλπ, επιτρέψτε μου να διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις. Η ιστορία έχει πολλάκις αποδείξει πως όταν ένα ματς πάει στην παράταση, το απόλυτο φαβορί χάνει τον… φαβοριτισμό του κάθε λεπτό που περνά. Αν μάλιστα καταλήξει το πράγμα στα πέναλτι, αντίο ζωή. Μόλις πριν λίγο καιρό κοτζάμ Γιουνάιτεντ έχασε ευρωπαϊκό τίτλο στα πέναλτι από τη Βιγιαρεάλ, ενώ νωρίτερα στη σεζόν η Μπάγερν αποκλείστηκε από το κύπελλο Γερμανίας από τη Χόλσταϊν Κίελ που είχε ήρωα στα πέναλτι τον Γκέλιο.
Μένει λοιπόν να δούμε ποια άποψη θα επιβεβαιωθεί…