Στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα της σεζόν, ο Ολυμπιακός έκανε την κατάκτηση του τίτλου να μοιάζει… παιχνιδάκι: Η ομάδα του Καζάζη επέδειξε απίστευτη ωριμότητα, προσήλωση στο πλάνο, έπαιξε εξαιρετικό βόλεϊ και παρά τα συνεχόμενα ματς και τον κορωνοϊό έκανε τη Β’ φάση να μοιάζει με τυπική διαδικασία.
Στην Ερμούπολη οι Ερυθρόλευκοι δεν χρειάστηκε να πάνε με ανάγκη αποτελέσματος. Ήθελαν όμως τη ρεβάνς για την ήττα τους από τον Φοίνικα, μια ήττα που ήταν και η μοναδική στην Α’ φάση.
Η αλήθεια είναι πως χρειάστηκε να κάνουν τα απολύτως απαραίτητα προκειμένου να πάρουν ένα καθαρό τρίποντο που τους δίνει τη δυνατότητα αν κερδίσουν και τον Παναθηναϊκό να πανηγυρίσουν από τη 2η αγωνιστική των πλέι οφ τον 30ό τίτλο.
ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ Ο ΟΚΟΛΙΤΣ
Ο παίκτης που ενίσχυσε το κέντρο του Ολυμπιακού όπως κανείς άλλος μετά τον Μπέμε, σκέπασε το φιλέ στη Σύρο, έκανε επίδειξη σωστού τακτικού σέρβις και από τα δικά του χέρια έγινε το εύκολο 19-25 στο πρώτο σετ.
Ο Όκολιτς οδήγησε σε πολλαπλά λάθη τους Συριανούς όταν πήγε στη γραμμή του σέρβις και ο 1 άσος με τον οποίο ολοκλήρωσε την αναμέτρηση δεν αποτυπώνει την πραγματική ζημιά που έκανε. Και φυσικά δεν είναι καθόλου αμελητέα τα 6 (!) μπλοκ απέναντι σε μια ομάδα που παίζει κυρίως με τον Ράιτς για το μπλοκ άουτ.
Οι παίκτες του Καζάζη είχαν στο πρώτο σετ (όπου και έκοψαν οποιαδήποτε όρεξη (;) πιθανώς είχαν οι γηπεδούχοι) 57% στην επίθεση έναντι 39% και 3 άσους με μόλις 4 λάθη.
Ακόμα και να «ήθελε» να το χάσει ο Ολυμπιακός αυτό το ματς, δεν μπορούσε.
Οι Ερυθρόλευκοι γεύονται τους καρπούς μιας προσπάθειας που ξεκίνησε το καλοκαίρι με ψαλιδισμένο μπάτζετ και δικαιώνονται για το γεγονός πως έφεραν έναν προπονητή σαν τον Καζάζη που γνωρίζει καλά και τον σύλλογο και ξέρει πως να εμφυσήσει στους παίκτες τη νοοτροπία του πρωταθλητισμού και υπό πολύ απαιτητικές συνθήκες λόγω κορωνοϊού.
Όπως έχουμε τονίσει πολλάκις, με ξένους σαν τον Έγκλεσκαλνς, τον Όκολιτς και τον Μιγιαΐλοβιτς που γνωρίζουν το πρωτάθλημα, τον Φρομ – που κάνει τη διαφορά γιατί είναι παίκτης τεράστιας κλάσης – ο Ολυμπιακός βρήκε το μέταλλο που του έλειψε την περασμένη σεζόν.
Στο τέλος της διαδρομής, η ομάδα του Καζάζη έχει να λέει πως εκτός από τον τίτλο, φανέρωσε στους υπόλοιπους τη μεγάλη απόσταση που υπάρχει στο κομμάτι της νοοτροπίας.
ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ
Η εικόνα των Συριανών ήταν αποκαρδιωτική, με τον Γιούρισιτς να δίνει πρώτος τον τόνο της αποτυχίας στην αναμέτρηση. Ο Κροάτης εδώ και καιρό ασχολείται περισσότερο με τη διαιτησία παρά με το πώς θα βελτιώσει την ομάδα του. Μοιάζει μπερδεμένος, ενώ οι παίκτες του είναι τρομακτικά άνευροι.
Με εξαίρεση τον Λινάρδο που μπήκε και είχε κάποια ενέργεια, οι υπόλοιποι ήταν εκτός παιχνιδιού. Ούτε αυτοπεποίθηση, ούτε κάποιο πλάνο, με τον Πρωτοψάλτη να είναι μακράν ο πιο αρνητικός. Από την έναρξη του δεύτερου γύρου και έπειτα, μοιάζει να μην έχει καν διάθεση και ανάλογη είναι η εικόνα και των Στερν, Ράιτς.
Μαγικό κουμπί που το πατάς και αλλάζει η εικόνα στις υπόλοιπες διοργανώσεις (αν γίνουν τελικά), δεν υπάρχει.
Η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη για την ομάδα που χτίστηκε με διάθεση για πρωταθλητισμό, αλλά τελικά καταλήγει πλην τεσσάρων-πέντε παικτών να είναι αρνητική σε όλα τα επίπεδα.
Ανάλογη κατάσταση και στον Παναθηναϊκό που έχει μείνει στο μότο της μαχητικής ψυχής και καταλήγει να ηττάται από τον πειραματικό ΠΑΟΚ και με τον Ανδρεόπουλο να τα ρίχνει στην έλλειψη ρυθμού.
Πώς βέβαια γίνεται να μην έχει ρυθμό ο ΠΑΟ που έπαιξε σερί παιχνίδια (και για αυτό ξέσπασε και για το πρόγραμμα) απέναντι σε μια ομάδα που δεν είχε προπόνηση και έπαιζε με ακραίους τους Κοκκινάκη – Κανέλλο, αυτό είναι κάτι που μόνο εκείνος μπορεί να το απαντήσει.