*Κατά τη διάρκεια μιας πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης που είχα με έναν ποδοσφαιράνθρωπο τις προάλλες, η κουβέντα έφτασε μοιραία στο πως έχει καταντήσει το δύστυχο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το οποίο ασφαλώς και αποτελεί τον καθρέφτη της υπόλοιπης ελληνικής πραγματικότητας: όταν έχουμε να κάνουμε με ένα τόσο μεγάλο κοινωνικό φαινόμενο (το μεγαλύτερο του 20ου αιώνα όπως είχε χαρακτηριστεί προ δεκαετιών από επιστήμονες και φιλοσόφους), είναι αδύνατον να ξεφύγει από την πορεία της κοινωνίας συνολικά. Όταν όλα πηγαίνουν κατά διαόλου και σε κυβερνούν(;) οι πιο άχρηστοι και ανίκανοι άνθρωποι που βρέθηκαν ποτέ με εξουσία στα χέρια, θα ήταν τρομερά οξύμωρο να βλέπαμε πρόοδο και προκοπή στο ρημάδι το άθλημα…
*Το να βλέπεις μια ολόκληρη κυβέρνηση να ενεργοποιεί κάθε κρατικό και παρακρατικό «μέσο» προκειμένου να πλήξει τον ηγέτη του κορυφαίου συλλόγου της χώρας και μαζί τον ίδιο τον σύλλογο, συνιστά πρακτική τριτοκοσμικής χώρας. Αν μάλιστα όλο αυτό γίνεται τόσο απροκάλυπτα και τόσο ξεδιάντροπα, η κατάσταση ξεπερνά ακόμα και το πιο απολυταρχικό δικτατορικό/κομμουνιστικό καθεστώς…
*Πριν από περίπου μια τριετία, όταν άρχισε η κορύφωση του πολέμου στον Μαρινάκη και ολόκληρο τον Θρύλο, πολλοί ήταν εκείνοι που δίστασαν να πάρουν θέση και προτίμησαν να το παίξουν «αμερόληπτοι». Ακόμα και μέλη της ευρύτερης οικογένειας του Ολυμπιακού ακολούθησαν αυτή την τακτική, κρατώντας αποστάσεις – φυλώντας τον κώλο τους, όπως λέει ο λαός – από τον «τοξικό» πρόεδρό του, έτσι όπως πάσχιζαν να τον εμφανίσουν από το 2011 κιόλας οι αντιολυμπιακές δυνάμεις…
*Στο δικό μου το μυαλό, η προαναφερθείσα έναρξη της κορύφωσης τελέστηκε με τη «συμβολική» απολογία του Βαγγέλη Μαρινάκη στον ανακριτή Ανδρεάδη. Τότε που ο ηγέτης του Ολυμπιακού παρέμεινε για περισσότερες από πέντε ώρες στο γραφείο του ανακριτή, λες και επρόκειτο για τον αρχηγό μιας διαβόητης τρομοκρατικής οργάνωσης. Λάθος, πολύ χειρότερα από τον αρχηγό της μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, αφού αν ήταν τέτοιος σίγουρα θα είχε σαφώς πιο «ευνοϊκή» μεταχείριση αν κρίνουμε από τις αδειούλες του αμετανόητου δολοφόνου «Δημήτρη Λαμπρόπουλου», κατά κόσμον Δημήτρη Κουφοντίνα…
*Τότε ήταν λοιπόν, που άρχισα να σκληραίνω τη στάση μου απέναντι σε εκείνους που μεθόδευαν την εξόντωση Μαρινάκη και Ολυμπιακού, επιλέγοντας μια σαφώς πιο επιθετική προσέγγιση στα κείμενά μου. Μάλιστα, έγραφα χαρακτηριστικά πως «σε καιρό πολέμου είσαι υποχρεωμένος να συνταχθείς με τη μια ή με την άλλη πλευρά». Αν δεν το κάνεις, αν επιλέξεις την «ουδετερότητα» αντί μιας ξεκάθαρης στάσης, στο τέλος του πολέμου θα κριθείς με τον πιο σκληρό τρόπο. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, ασχέτως αν η ιστορία έχει αποδείξει πως ειδικά στις μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις, η ουδετερότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν…
*Πολλοί ήταν εκείνοι που αποστασιοποιήθηκαν από τον Μαρινάκη, παρότι τα «στοιχεία» και οι «ενδείξεις» εναντίον του ήταν είτε κωμικές είτε απλώς κατασκευασμένες. Και μάλιστα με την προχειρότητα που διακρίνει την ανίκανη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ανίκανη, συνεπώς απολύτως ταιριαστή για τα μυαλά και τη νοοτροπία που κουβαλάμε όλοι μας, αφού δε γίνεται να μας αξίζει κάτι λιγότερο κακό από τους Καμμένους, τους Καρανίκες, τους Τζανακόπουλους, τους Πολάκηδες και τους Τσίπρες. Τους οποίους δεν πρόκειται να συγχωρήσω ποτέ για το γεγονός πως με ανάγκασαν να «πολιτικολογώ» μετά από τόσα χρόνια συνειδητής αποστασιοποίησης από οτιδήποτε είχε σχέση με κόμματα και πολιτικά πρόσωπα…
*Τα χρόνια πέρασαν, οι κατηγορίες άρχισαν να καταρρέουν σαν ντόμινο και ξαφνικά, εμφανίστηκαν ως αυτόκλητοι υπερασπιστές της αθωότητας του Μαρινάκη τύποι που απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι ακόμα και να αναφερθούν σε εκείνον. Λες και θα ξεγελάσουν τον κόσμο που διαβάζει και παρακολουθεί στενά την επικαιρότητα και τα γραφόμενα του καθενός μας. Από την άλλη, ο υπογράφων έφτασε στο σημείο να αποκαλείται μέχρι και «υπάλληλος» σε διαδρόμους και στενάκια. Για καιρό το έφερε βαρέως: ξέρεις τι είναι να σε απαξιώνουν επαγγελματικά και προσωπικά ενώ δεν έχεις πάρει ούτε ένα ευρώ και δεν έχεις οποιαδήποτε συναλλαγή με την ΠΑΕ ή τον ίδιο τον Μαρινάκη; Πλέον, ο υπογράφων όχι απλώς ξεπέρασε το στάδιο της απογοήτευσης, αλλά θεωρεί τον προαναφερθέντα χαρακτηρισμό ως παράσημο. Κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά από το να βλέπεις να δικαιώνεται αυτός που υποστήριξες εξαρχής και μάλιστα με απόλυτη ανιδιοτέλεια. Αυτό το τελευταίο ανεβάζει ακόμα περισσότερο τον δείκτη της ικανοποίησης…
*Ευγνωμονώ τον Σωκράτη Κόκκαλη για όσα πρόσφερε στον Ολυμπιακό: αμέτρητους τίτλους, απέραντη δόξα, αλλά και υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις σε Ρέντη και Καραϊσκάκη (και Ριζούπολη!). Επιτρέψτε μου όμως να ευγνωμονώ το ίδιο και λίγο παραπάνω τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Πρώτον επειδή μπήκε στην ομάδα σε εποχή κρίσης και μνημονίων, δεύτερον γιατί τα κίνητρά του ήταν εξαρχής οπαδικά και τρίτον επειδή το μόνο που αποκόμισε από την ενασχόλησή του με τον Ολυμπιακό ήταν μπελάδες και κέρατα δίχως κέρδος. Σε αντίθεση με την πλούσια επιχειρηματική δραστηριότητα του Σωκράτη Κόκκαλη εντός συνόρων, ο Μαρινάκης δεν είχε και δεν έχει κανέναν άλλο λόγο να εμπλακεί στα κοινά του Θρύλου πέραν της τρέλας του για την ομάδα, με δεδομένο ότι οι δουλειές του είναι όλες στο εξωτερικό. Και για να τα λέμε όλα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα έρθει ποτέ η ώρα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Βαγγέλης θα έβαζε τα επιχειρηματικά του συμφέροντα όχι απλώς πάνω, αλλά και κομματάκι «απέναντι» από την ομάδα που λατρεύει από μωρό. Ασφαλώς και έχει το δικαίωμα να κάνει δουλειές και συναλλαγές με όποιον θέλει ένας πρώην ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός, ακόμα κι αν αυτές στρέφονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «εναντίον» της ομάδας που υπηρέτησε. Αυτομάτως όμως, έχουν και οι οπαδοί το δικαίωμα να τον κρίνουν και να τον ψέξουν αν τελικώς αποδειχθεί ότι επέτρεψε ή έστω δεν εμπόδισε κάποιον/κάποιους να βλάψουν τον πρώην σύλλογό του. Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε…
