Ο Θόδωρος Ζαγοράκης, ο αρχηγός όλων των Ελλήνων σε εκείνο το συγκλονιστικό 2004, «σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος αποχαιρετάει την Αλεξάνδρεια που φεύγει» (Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία την αποκαλούν) και αποχωρεί από την κούρσα για τη θέση του Προέδρου της χιλιοτραγουδισμένης ΕΠΟ ανοίγοντας το δρόμο για τον Παναγιώτη Δημητρίου.
Ο τελευταίος δεν προλαβαίνει τις πρόβες στον ράφτη για το κουστούμι των εκλογών, δηλώνει, ήδη, «βαθύτατα συγκινημένος από την αγάπη και την εμπιστοσύνη των συναδέλφων του» και η σεμνή τελετή της ανάδειξης «Προέδρου από εμάς, από τις Ενώσεις» (όπως ζήτησε ο Νίκος Βακάλης εκφράζοντας «το συμφέρον των ΕΠΣ») είναι έτοιμη να ξεκινήσει.
Τον κ. Δημητρίου θα πλαισιώσουν, ως μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής, οι κ.κ. Παπαχρήστου, Διακοφώτης, Θωμαΐδης, Τζαφέρης, Δανιήλ, Κουπτσίδης, Χατζησαρόγλου, Αντωνίου, Γαβριηλίδης, στους οποίους θα πρέπει να προσθέσει κάποιος τον κ. Μπουχλαριώτη και έναν (προς επιλογήν) από την ΕΠΣ Αργολίδας.
Όλοι αυτοί θα αναλάβουν το θεάρεστο έργο να διαχειριστούν το ελληνικό ποδόσφαιρο στο τέλος του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα και είναι απολύτως βέβαιο ότι «δυνατοί και ενωμένοι» θα πετύχουν τους στόχους τους, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Υποψηφιότητα Ζαγοράκη, όπως επιχειρήθηκε να αναδειχθεί από εκείνους που την εμπνεύστηκαν πολιτικά, από όσους θέλησαν να την επιβάλλουν κυβερνητικά και από εκείνους που ξεκίνησαν να την περιγράφουν στους λεγόμενους Gig 4, ώστε αυτοί με τη σειρά τους να τη στηρίξουν, δεν υφίσταται πλέον επί της ουσίας.
Ό,τι αποπειράθηκαν οι εμπνευστές της υποψηφιότητας του «αρχηγού» να περιγράψουν, ως γενική απαίτηση, για να συνοδεύει τον Θόδωρο στην είσοδο του στο Πάρκο Γουδή απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων από εκείνους που διαχειρίζονται τους αριθμούς. Τίποτε δεν έγινε δεκτό, πέραν της εκλογής του ίδιου του Ζαγοράκη, την οποία «με βαριά καρδιά» αποδέχθηκαν, αλλά δεν τους πείραζε κιόλας σε τελική ανάλυση, καθώς θα ελέγχουν όλη την υπόλοιπη διοικητική και στελεχιακή δομή της Ομοσπονδίας.
Ο ίδιος ο Θόδωρος διακινεί, πλέον, παντού τις αποφάσεις του και μάλιστα δεν χάνει την ευκαιρία να «συγχαίρει» τον διάδοχο του ευχόμενος «καλή επιτυχία στο έργο του», ακόμη και όταν η στάση του αυτή προκαλεί στους συνομιλητές του εκρήξεις ιερής αγανάκτησης και απελπισμένες ατάκες του στυλ « τις είναι αυτά που λες, θα διαλυθούμε…».
Οι τελικές αποφάσεις του Ζαγοράκη λήφθηκαν όταν έγινε ξεκάθαρο πως στο μυαλό των διαχειριστών του σημερινού συστήματος της ΕΠΟ ο ίδιος δεν προορίζονταν για τίποτε περισσότερο από ένα περίλαμπρο νομιμοποιητικό στοιχείο των πολιτικών τους, για να μην παραπέμπουν αυτές σε ένα καθεστώς απόλυτης ανομίας. Χρειάστηκε λίγο χρόνο για να εμπεδώσει, με τις δικές του διαδικασίες, ο Θόδωρος τις κρυφές επιδιώξεις των συνομιλητών του, αλλά στο τέλος της ημέρας αποφάσισε ότι δεν ήρθε, ακόμη, η ώρα να παριστάνει τη γλάστρα στο γραφείο του Προέδρου στο Πάρκο Γουδή κι έκοψε κάθε συζήτηση.
Όπως σήμερα είναι τα πράγματα η ΕΠΟ θα συνεχίσει να λειτουργεί όπως έως τώρα, αυτή να παριστάνει ότι διοικεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, η Εκτελεστική Επιτροπή να παριστάνει ότι συνεδριάζει και παίρνει αποφάσεις και οι ομάδες να παριστάνουν ότι την ακούν και την υπολήπτονται.
Τέλος σε αυτή την διαχρονική παρωδία δεν προβλέπεται, ειδικά από την ώρα που το διοικητικό καθεστώς της Ομοσπονδίας είναι νομιμοποιημένο στη λογική της FIFA και της UEFA, οι οποίες, τώρα, αρνούνται και να ακούσουν καν όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς κουβαλάνε στην πλάτη τους τη βασική ευθύνη για την καταστροφή του ήδη από το 2015 και τη συνεργασία τους με τον Κοντονή.
Ίσως και να μην χρειάζεται να μπει κάποιο τέλος σε αυτό τον κατήφορο, ίσως το τέλος να το γράψει το ίδιο το ποδόσφαιρο στην προϊούσα διάλυση του, στην αυξανόμενη απαξία του, στην καθημερινή διολίσθηση του προς την ανυποληψία. Θα είναι ένα τραγικό τέλος, αλλά, ίσως, αυτό αξίζει σε ένα ποδόσφαιρο που δεν νιώθει την παραμικρή ντροπή να ξεφτιλίζεται και να απονομιμοποιείται καθημερινά στα μάτια των φιλάθλων.
Απλώς, ο Ζαγοράκης αποφάσισε ότι δεν θα είναι αυτός που θα οδηγήσει επικεφαλής των «ατάκτων» των ΕΠΣ το ελληνικό ποδόσφαιρο στον γκρεμό παριστάνοντας ντον ηγέτη του και τον Πρόεδρο – καλλιτεχνική παρέμβαση στο τοπίο! Πρόθυμοι γι’ αυτή τη δουλειά υπάρχουν δεκάδες άλλοι …
Τι μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα έστω και την ύστατη ώρα; Μόνο μια παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού, που θα εγγυηθεί την υλοποίηση όλων των απαιτήσεων του Ζαγοράκη, ώστε να ανταποκριθεί σε αυτή ο Θόδωρος και να αλλάξει την απόφαση του. Τίποτε άλλο, κανένας άλλος!
Η άλλη λύση είναι μια γνωστή και χιλιοδοκιμασμένη από το παρελθόν που απαιτεί πολλά πολιτικά κότσια για να εξελιχθεί, σκληρή αντιπαράθεση και μερικούς πολύ καλούς λόγους μαζί με κάποιες συμμαχίες. Αν βρεθεί κάποιος να την επιλέξει, τότε, ίσως, ξημερώσουν νέες, διαφορετικές μέρες για το ελληνικό ποδόσφαιρο…
Προσωπικώς δεν βλέπω κανένα ικανό για μια τόσο δύσκολη και απαιτητική δουλειά!