Η σεμνή τελετή της διαχείρισης του ελληνικού ποδοσφαίρου από μια Ε.Π.Ο. «κοινής αποδοχής» έλαβε οριστικό (;) τέλος. Ο άνθρωπος που υπήρξε η κυβερνητική επιλογή να ηγηθεί αυτής της επιχείρησης, ο Θόδωρος Ζαγοράκης, κατέληξε στις αποφάσεις του κι αυτές δεν περιλαμβάνουν τη συνέχιση της υποψηφιότητας του. Το αντίθετο, οδηγούν στην αποχώρηση του από τη θέση του «υποψήφιου προέδρου κοινής αποδοχής» για ένα πολύ απλό λόγο: οι διερευνητικές διαδικασίες μεταξύ των λεγόμενων Big 4 του ελληνικού ποδοσφαίρου υπήρξαν απολύτως άκαρπες, ποτέ δεν προχώρησαν παραπέρα από μια συμφωνημένη εκλογή «προέδρου – γλάστρα», που δεν θα διοικεί τίποτε και δεν θα τον υπολογίζει κανένας.
Οι λόγοι για το ναυάγιο έχουν ονοματεπώνυμο, προκύπτουν από τις ισορροπίες στο σώμα της Γενικής Συνέλευσης της ΕΠΟ, ικανοποιούν συγκεκριμένα συμφέροντα, υπακούουν σε ενεργές και «ισχυρές» συμμαχίες μεταξύ της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ (με κολαούζο τον Παναθηναϊκό), συνεπώς η κατάληξη της «κοινής (κατ΄ όνομα μόνο) υποψηφιότητας» ήταν προδιαγεγραμμένη.
Το πρόβλημα, πλέον, είναι πολιτικό, στην ουσία κυβερνητικό στο ανώτατο επίπεδο και αναφέρεται απευθείας στον πρωθυπουργό της χώρας. Η ακύρωση της υποψηφιότητας Ζαγοράκη, δηλαδή η ακύρωση της προοπτικής να προκύψει στο πρόσωπο του αρχηγού της Εθνικής Ομάδας του 2004, μια «κοινής αποδοχής» διοίκηση και διαχείριση της ΕΠΟ, αφορά στην ακύρωση των επιδιώξεων του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη, που «ευλόγησε» την εμπλοκή του ευρωβουλευτή στις διαδικασίες για την επόμενη μέρα της Ομοσπονδίας και βλέπει συγκεκριμένα ποδοσφαιρικές και επιχειρηματικές ισορροπίες να την ακυρώνουν «μπιρ παρά», χωρίς, καν, να τον υπολογίζουν.
Είναι σαφές πως τόσο ο πρωθυπουργός όσο τα βασικά κυβερνητικά στελέχη αλλά και ο ίδιος ο Ζαγοράκης δεν είχαν κατά νου, όταν ξεκίνησε από το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου η διαχείριση αυτής της «κοινής αποδοχής» υποψηφιότητας, ένα πρόεδρο –γλάστρα, που θα παριστάνει ότι διοικεί μια Εκτελεστική Επιτροπή και τα στελέχη της ΕΠΟ κι εκείνοι, με τη σειρά τους, θα παριστάνουν ότι τον ακούν και τον υπολήπτονται.
Αν αυτή ήταν η επιλογή ή η στόχευση του Μητσοτάκη και των ΠΑΕ που ελέγχουν σήμερα την ΕΠΟ δεν χρειάζονταν όλες αυτές οι δήθεν επαφές, συζητήσεις, αναζητήσεις κ.λ.π. που εξελίχθηκαν στο μεσοδιάστημα μεταξύ των Big 4,στην ουσία μεταξύ των γνωστών τριών (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ με ολίγη από Παναθηναϊκό) της «εξυγίανσης» και του Ολυμπιακού. Σε μια τέτοια περίπτωση εύκολα οι «τρεις καμπαλέρος» θα μπορούσαν με τις γνωστές πλειοψηφίες να εκλέξουν τον Ζαγοράκη «Πρόεδρο», να τον ονομάσουν «κοινής αποδοχής», να τον τοποθετήσουν στη θέση του κοντά στο παράθυρο να τον βλέπει ο ήλιος, να τον ποτίζουν τακτικά και να τον απολαμβάνουν την ομορφιά του τοπίου ικανοποιώντας έτσι και την επιθυμία του πρωθυπουργού.
Προφανώς, όταν ο Μητσοτάκης επιζήτησε ένα «Πρόεδρο κοινής αποδοχής» είχε κατά νου (έτσι προκύπτει από τις συζητήσεις που έγιναν) και μια διοίκηση κοινής αποδοχής, τόσο στο επίπεδο της Εκτελεστικής Επιτροπής όσο και σε αυτό των βασικών στελεχών της Ομοσπονδίας, η οποία θα λειτουργούσε στην ίδια κατεύθυνση με τον Πρόεδρο και θα εξυπηρετούσαν από κοινού ένα συμφωνημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση με το βλέμμα στην επόμενη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Φευ! Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, όπως σήμερα διαμορφώνονται οι εξελίξεις δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα να προκύψει, έχει ακυρωθεί στην ολότητα του αυτός ο σχεδιασμός και κάθε απόπειρα να ζωντανέψει η αρχική πολιτική επιδίωξη του πρωθυπουργού είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Η διαφαινόμενη βέβαιη αποτυχία του εγχειρήματος να συνδιαχειριστούν την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, δηλαδή το ίδιο το ποδόσφαιρο, οι τέσσερις βασικές ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου (αυτό το Big 4 είναι τόσο αστεία διατύπωση) σε συνθήκες σχετικής , έστω, ισοτιμίας χρεώνεται στον ίδιο τον Πρωθυπουργό και στο επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου.
Αποδεικνύεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι βασικοί επιτελείς του (Γεραπετρίτης, Δημητριάδης, Αυγενάκης) επεξεργάστηκαν μια πολιτική πρόταση που δεν είχε επαρκή ποδοσφαιρική νομιμοποίηση, δεν προέκυπτε από υπαρκτές διεργασίες στο χώρο των συμφερόντων που αναπτύσσονται γύρω από το άθλημα και δεν έλαβε ποτέ υπόψη της τη δυναμική των σκληρών ανταγωνισμών που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια πέριξ του Πάρκου Γουδή. Η ακύρωση της πρωθυπουργικής επιθυμίας οδηγεί αυτόματα στην αποθέωση του σημερινού καθεστώτος στην ΕΠΟ και επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις των Προέδρων των Ενώσεων « τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς εμάς, κόντρα σε εμάς, ακόμη και αν το θέλει ο ίδιος ο πρωθυπουργός».
Δεν είναι προς θάνατο, αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Ακόμη και χωρίς τον Ζαγοράκη ή με ένα Ζαγοράκη «πρόεδρο – γλάστρα» (αν τελικώς αποφασίσει να εκτεθεί ως υποψήφιος πρόεδρος των τριών της «εξυγίανσης» και μόνο) το ελληνικό ποδόσφαιρο θα συνεχίσει να υπάρχει, η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία θα συνεχίσει να σέρνει το σαρκίο της, οι νταβατζήδες θα συνεχίσουν να της πίνουν το αίμα κι οι στοιχηματζήδες να κάνουν πάρτι με τα κόρνερ και τα φάουλ, η FIFA και η UEFA θα συνεχίσουν να παριστάνουν στη μακαριότητα τους ότι εξυγιαίνουν ένα πτώμα σεσηπός και τυμπανιαίο και ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να πορεύεται μόνος απέναντι σε όλους, όπως υποστηρίζει το γνωστό σύνθημα.
Σιγά τώρα μην απασχολεί κανένα ότι η «ομοσπονδιακή» βαθμολογία του ελληνικού ποδοσφαίρου το έφερε στην εικοστή (!) θέση του UEFA Ranking και ότι η αξιοπιστία του είναι στα τάρταρα και συνεχίζει την καθοδική της πορεία προς ένα απροσδιόριστο πάτο. Το μεγάλο θέμα των ημερών είναι «οι οχτώ ΠΑΕ της Super League 1 που ψήφισαν υπέρ της κατάθεσης γνώμης (!) στη διαβούλευση του νέου αθλητικού νομοσχεδίου να μην θεσμοθετηθεί το ακαταδίωκτο των μελών της ΕΕΑ κι ο Ολυμπιακός με τον Άρη βρέθηκαν απέναντι»!
Ζήτω η ποδοσφαιρική κατάθεση γνώμης, την οποία κανένας δεν θα πάρει υπόψη του, αλλά είναι μεγάλη νίκη η ψηφοφορία!
Υ.Γ. Big 4: Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων. Πολιτική ανάρτηση!