Κάθε ήττα ενοχλεί. Πόσο μάλλον από τον Παναθηναϊκό. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να «ακυρωθούν» όλα όσα έχουν πετύχει ο Πέδρο Μαρτίνς και οι ποδοσφαιριστές του.
Πριν από τη σέντρα, ο Ολυμπιακός είχε 19 περισσότερους βαθμούς (57 έναντι 38). Επτά περισσότερες νίκες (18 έναντι 11). Είκοσι εννέα περισσότερα γκολ (54 έναντι 25) και έξι λιγότερα (8 έναντι 14). Και το επιβλητικό +46 στη διαφορά τερμάτων έναντι +11 του «αιωνίου» αντιπάλου.
Πόσο έχει μικρύνει ο Παναθηναϊκός, είναι ξεκάθαρο. Και αυτός που τον έχει μικρύνει, είναι ο Ολυμπιακός. Μία καθημερινή καταγραφή της πραγματικότητας, αρκεί… Αν το βράδυ της Κυριακής, μετά το τέλος του αγώνα, κάποιος ουδέτερος από ξένη χώρα, που δεν έχει επαφή και τριβή με τα τεκταινόμενα στον ελληνικό αθλητικό χώρο, καταλάβαινε με κάποιο τρόπο ελληνικά και διάβαζε τα αθλητικά sites και τα social media, θα νόμιζε πως ο Ολυμπιακός… υποβιβάζεται και ότι ο Παναθηναϊκός… σαρώνει τα Πρωταθλήματα. Πανηγυρίζουν, λοιπόν, που έσπασαν το αήττητο σερί του Ολυμπιακού στο Πρωτάθλημα. Πανηγυρίζουν και χαίρονται, που το -19 στη βαθμολογία έγινε -16. Με δύο Πρωταθλήματα, σε 25 χρόνια, το ένα «Δούρειο» και το άλλο με την περιβόητη «μπουγάδα» Πατέρα… Πανηγυρίζουν για την κατάντιά τους.
Ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος πάνω στο χορτάρι από το 6′ μέχρι το 90’+8′. Έπρεπε να αιφνιδιαστεί και να δεχτεί πρώτος γκολ προκειμένου να «ξυπνήσει» και να πατήσει… γκάζι, αλλά το κακό είχε γίνει. Πλήρωσε ακριβά την πνευματική ανετοιμότητα με την οποία εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο, όπως την αστοχία του και τα ατομικά λάθη στην άμυνα. Όταν κυνηγάς το σκορ από το 6ο λεπτό, τότε γεμίζεις με υπερβολικό άγχος και δεν λειτουργείς με καθαρό μυαλό.
Για 93 λεπτά, ο Ολυμπιακός ήταν ο κυρίαρχος στον αγωνιστικό χώρο. Υπήρξαν διαστήματα που ήταν αφόρητα πιεστικός προς τον αντίπαλο και «σφυροκοπούσε» ανελέητα. Μιλάμε για κανονική αιχμαλωσία. Μπορεί να μην ήταν το ίδιο αποφασιστικός στις κινήσεις του από το 6′ μέχρι το 90’+8′, αλλά ήταν εμφανώς η καλύτερη ομάδα πάνω στο χορτάρι, που ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο και όχι να καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου. Δεν είναι αποδεκτό, όμως, να βγάζει η ομάδα υψηλή ένταση και ταχύτητα στο παιχνίδι της μόνο μετά το 2-0, όταν είδε ότι το παιχνίδι και το αποτέλεσμα απομακρύνονται. Πέντε κλασικές ευκαιρίες είχε ο Ολυμπιακός στην τελική ευθεία της αναμέτρησης ύστερα από το δεύτερο γκολ που δέχτηκε.
Ο Ολυμπιακός είχε τις καλύτερες ευκαιρίες στον αγώνα, 7 τον αριθμό (δύο ο Χασάν, μία οι Βρουσάι, Ανδρούτσος, Κάιπερς, Ελ Αραμπί, Μασούρας), αλλά και τον πρώτο σκόρερ του στον πάγκο. Ο αντίπαλος σκόραρε στη δεύτερη ευκαιρία του στο ματς και στην τρίτη του καλή στιγμή είχε πετύχει δύο γκολ στο 73′. Παίζοντας για 93 λεπτά με 10 παίκτες στην άμυνα. Χωρίς να μπορούν οι ποδοσφαιριστές του Μπόλονι να κυκλοφορήσουν την μπάλα και να αλλάξουν δεύτερη και τρίτη πάσα. Κάνοντας καθυστερήσεις από το 1-0 με αποκορύφωμα την «ερμηνεία» του Διούδη στις καθυστερήσεις, ο οποίος μετά το σφύριγμα της λήξης ξεπέρασε πόνους και ενοχλήσεις στη μέση, χοροπηδώντας και αγκαλιάζοντας τους συμπαίκτες του σε έξαλλη κατάσταση.
Οι ποδοσφαιριστές του Μαρτίνς μέτρησαν 611 πάσες έναντι 270 των αντιπάλων τους. Τουτέστιν 341 περισσότερες πάσες από τους παίκτες του Παναθηναϊκού, ενώ ο αντίπαλος τερματοφύλακας μέτρησε 9 αποκρούσεις! Για 93 λεπτά, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε μία φοβισμένη ομάδα, που είχε 10 παίκτες πίσω από την μπάλα, παίζοντας με διπλή και τριπλή ζώνη άμυνας. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε μία μικρή ομάδα, που έβαλε το… πούλμαν πίσω και περίμενε να εκμεταλλευτεί κάποια αντεπίθεση-«προσευχή».
Δεν είναι μακριά ο καιρός, που οι Παναθηναϊκοί και γενικότερα όλοι οι αντι-Ολυμπιακοί αυτού του τόπου χλεύαζαν τα στατιστικά στον εντός έδρας αγώνα των Ερυθρόλευκων κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι. Σε ένα παιχνίδι, όπου ο Ολυμπιακός ήταν «αποδεκατισμένος» και κοίταξε στα μάτια την πρωτοπόρο και ακλόνητο φαβορί, πλέον, για την κατάκτηση της Premier League.
Τότε, είχαν κάνει «σημαία» τα στατιστικά της αναμέτρησης και τις τελικές προσπάθειες της Μάντσεστερ Σίτι στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» (2-21), τώρα δεν ασχολούνται καν (7-20)! Τόσο τούς πονάει ο Ολυμπιακός. Ακόμα και σε εκείνο το παιχνίδι, πάντως, οι Πρωταθλητές και Κυπελλούχοι Ελλάδας είχαν πολύ καλύτερα στατιστικά από αυτά που είχε ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Ολυμπιακό. Η κατοχή στο Ολυμπιακός-Μάντσεστερ Σίτι δεν ήταν 32%-68% όπως στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, αλλά 44%-56%. Οι επιτυχημένες πάσες στο Ολυμπιακός-Μάντσεστερ Σίτι δεν ήταν 270-611 όπως στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, αλλά 396-598. Τελικά, ας αποφασίσουν… Μετράνε ή όχι τα στατιστικά σε έναν αγώνα γιατί εκτίθενται. Ιστορικά, όμως, έτσι συμπεριφέρονται και πάνε όπου φυσάει ο άνεμος.
Ο Φορτούνης έγινε αλλαγή στο 56′, ο Τιάγκο Σίλβα έπαιξε σε όλο το ματς…
Δεν υπάρχει δικαιολογία για το λάθος του Σα στο 2-0. Σε μία αδύναμη κεφαλιά, έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του, ενεργώντας σαν πρωτάρης. Ο Πορτογάλος τερματοφύλακας ήταν εκτός τόπου και χρόνου στο παιχνίδι που απαγορευόταν το λάθος. Ακόμα και σε ένα ακίνδυνο σουτ του Μαουρίσιο στο 45’+1′, χρειάστηκε διπλή προσπάθεια για να μπλοκάρει. Γενικότερα, τόσο στο συγκεκριμένο ματς όσο και στα παιχνίδια των ομίλων του Champions League, ο Σα δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις. Για μένα, ευθύνεται και στο 1-0, όπως και ο Ανδρούτσος, ο οποίος χάνει τον Σανκαρέ από αριστερά.
Ο Πέδρο Μαρτίνς ανακάτεψε την τράπουλα χωρίς προφανή λόγο. Ήταν κομβική η απουσία του τραυματία Εμβιλά, που πιθανότητα και να οδήγησε σε αυτό το rotation (6 αλλαγές σε σχέση με το ματς Κυπέλλου απέναντι στον Άρη), αλλά rotation είχε γίνει και στον πρώτο προημιτελικό Κυπέλλου με τον Άρη (10 αλλαγές συγκριτικά με το τελευταίο παιχνίδι κόντρα στον ΟΦΗ για το Πρωτάθλημα). Θα γίνει rotation και στο πρώτο ματς με την Αϊντχόφεν; Δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες αποφάσεις ο Μαρτίνς, που βρέθηκε και σε κακή βραδιά κατά τη διάρκεια του αγώνα. Όχι μόνο στον καταρτισμό της εντεκάδας, αλλά και στη διαχείριση της αναμέτρησης.
Δεν γίνεται (και δεν είναι αποδεκτό) να βγαίνει ο Φορτούνης στο 56′ επειδή έχασε το κοντρόλ (και την μπάλα από τον Ιωαννίδη) στο 54′ και ο «άφαντος» Τιάγκο Σίλβα να «βγάζει» όλο το ματς. Από τις 27 Ιανουαρίου και το εντός έδρας ματς με τον ΠΑΟΚ (3-0), ο Ελ Αραμπί έχει αγωνιστεί στα 3 από τα 5 παιχνίδια της ομάδας και μόλις 113 αγωνιστικά λεπτά. Ο Χασάν είναι πολύ καλός, βοηθάει, αλλά συνέχισε την αρνητική παράδοση να έχει, τουλάχιστον, μία κραυγαλέα χαμένη ευκαιρία σε παιχνίδι που δεν κερδίζουν οι Ερυθρόλευκοι.
Παράλληλα, ο βασικός σέντερ φορ σε μία ομάδα είναι ένας, από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός παίζει συνήθως με έναν μπροστά. Αν και πιστεύω πως ιδιαίτερα στην Ελλάδα οι δυο τους μπορούν να παίζουν περισσότερα αγωνιστικά λεπτά μαζί και η ομάδα να αγωνίζεται με σύστημα 4-4-2 από την αρχή. Επιτρέπεται σε αυτά τα ματς να είναι στον πάγκο ο πρώτος σκόρερ της ομάδας; Στο 56′ πάτησε χορτάρι, στο 82′ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα με το κεφάλι ο Ελ Αραμπί (17 γκολ και 2 ασίστ σε 20 αγώνες Πρωταθλήματος).
Ο Μαρτίνς έκανε πειράματα από την αρχή μέχρι τέλος και μπέρδεψε αναίτια την ομάδα του, προχωρώντας και σε μία γρήγορη αλλαγή με την έναρξη στο δεύτερο ημίχρονο. Τρεις παίκτες μαζί, που θέλουν την μπάλα στα πόδια τους για να τη μοιράσουν και να «χτίσουν» επιθέσεις (Φορτούνης, Βαλμπουενά, Τιάγκο Σίλβα), εκτός ο μοναδικός καθαρόαιμος εξτρέμ που αγωνίστηκε στο πρώτο ημίχρονο (Βρουσάι). Προφανώς, ο προπονητής περίμενε περισσότερα πράγματα από τους Ανδρούτσο και Ρέαμπτσιουκ στις δύο πτέρυγες, αλλά η ομάδα δεν έλαβε αυτά που επιθυμούσε.
Ο Ανδρούτσος πάτησε περισσότερο την αντίπαλη περιοχή με αποκορύφωμα την τεράστια χαμένη ευκαιρία που είχε στο 2-0, ενώ ο Μολδαβός αριστερός μπακ έβγαλε ένα δισταγμό στο παιχνίδι του και δεν πήρε πρωτοβουλίες από αριστερά. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού έπαιζαν φουλ άμυνα, με 10 παίκτες πίσω από την μπάλα να είναι «ταμπουρωμένοι» στη μεγάλη περιοχή τους και ο Ολυμπιακός δεν είχε έναν κλασικό εξτρέμ για να πλαγιοκοπήσει και να δημιουργήσει ρήγματα από τα άκρα. Τα περίμενε όλα από την κεντρικό άξονα με πολλά γεμίσματα και σέντρες προς την αντίπαλη μεγάλη περιοχή.
Η πραγματικότητα είναι πως ο Παναθηναϊκός ζει και αναπνέει μόνο για τους αγώνες με τον Ολυμπιακό κάθε σεζόν. Πού και πού παίρνει και καμιά νίκη. Υπενθυμίζεται πως στα 8 τελευταία ντέρμπι, ο Ολυμπιακός είχε τέσσερις νίκες και τέσσερις ισοπαλίες. Η τελευταία νίκη του Παναθηναϊκού είχε σημειωθεί στις 27 Οκτωβρίου του 2017. Περίπου 40 μήνες πίσω. Πραγματικά, πώς αντέχουν;
Ο τρόπος που πανηγύρισαν μία νίκη, την ώρα που είναι βυθισμένοι μέσα στη μιζέρια σε όλους τους τομείς, είναι ενδεικτικός για τη διαφορά επιπέδου των δύο συλλόγων. Όταν συμπεριφέρεσαι έτσι επειδή απλά ο Ολυμπιακός δεν θα κατακτήσει ένα ακόμα Πρωτάθλημα αήττητος και το -19 έγινε -16, τότε αποδεικνύονται πολλά. Σε λίγο, ο Θρύλος θα φτάσει τα 46 Πρωταθλήματα Ελλάδας σε 96 χρόνια ιστορίας και κάποιοι άλλοι για ένα μεμονωμένο αποτέλεσμα κάνουν όπως οι συμμετέχοντες στο Survivor μόλις κερδίζουν το έπαθλο φαγητού.
ΥΓ1: Ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει ΕΞΙ ΑΗΤΤΗΤΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (1937, 1938, 1948, 1951, 1954, 1955). Πού θα πάει, θα το εμπεδώσουν κάποια στιγμή.
ΥΓ2: Ο Κωστάκης ο Κατσουράνης δεν ήταν μόνο οφσάιντ στο Καραϊσκάκης (ας μη λέμε συνέχεια τα ίδια, η φάση είναι ως μη γενόμενη από τη στιγμή που προήλθε από ανύπαρκτο κόρνερ), αλλά βγαίνει… οφσάιντ και στις τοποθετήσεις του. «Απόλαυση τα ντέρμπι με ξένους διαιτητές» έγραψε ο Κωστάκης, που μάλλον αγνοεί τα πεπραγμένα του Ολυμπιακού επί εποχής Μαρτίνς. Μόλις 5 ήττες σε 88 αγώνες Πρωταθλήματος έχει ο Ολυμπιακός (70-13-5), την ώρα που μία από τις ομάδες του (αυτή με τα πράσινα) έχει στο ίδιο διάστημα 22 ήττες! Αδιάβαστος και πάντα οφσάιντ ο Κωστάκης.
ΥΓ3: Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε ξανά μία εχθρική διαιτησία από τον περίεργο Σκωτσέζο Μέιντεν κόντρα στην πιο ευνοημένη ομάδα της Super League. Βλέπουμε πώς αντιμετωπίζεται ο Άρης από την «εξυγίανση», τη «συμμαχία» και τη διαιτησία (ενδεικτική είναι και η αντιμετώπιση του Αστέρα Τρίπολης στο πρόσφατο ματς με τη Λαμία) για χάρη μιας ομάδας που προσπαθεί απεγνωσμένα να βγει στην Ευρώπη ύστερα από έξι χρόνια και να παίξει στην τρίτη την τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Τα πέναλτι είναι τρία, καθώς τεχνηέντως αποκρύπτεται και η πεντακάθαρη ανατροπή του Ενγκμπακοτό στον Καμαρά στο 76′. Δεν υπάρχει σε κανένα στιγμιότυπο. Η λαβή ελληνορωμαϊκής πάλης του Σένκεφελντ στον Χασάν δεν εξετάστηκε καν στο VAR ούτε η χερούκλα του Σανκαρέ στο φάουλ του Βαλμπουενά. Η «ουρά» της «συμμαχίας» και της «εξυγίανσης» βολεύεται από τα «κοκαλάκια» που της πετάνε…