Μία κακή ημέρα στη δουλειά έχει τύχει σε όλους μας. Συμβαίνει. Και δύο και περισσότερες. Μία ήττα και μία απώλεια στόχου, μπορούν να σε κάνουν σοφότερο. Να «ξυπνήσουν» τον εγωισμό και να αποτελέσουν τον οδηγό για μία πιο αποδοτική και αποτελεσματική συνέχεια. Μέσα από μία σκληρή δοκιμασία, όλοι βγαίνουμε δυνατότεροι. Και ο Πέδρο Μαρτίνς, μετά την πιο σκληρή ήττα του στον Ολυμπιακό, κατάφερε να «χτίσει» πάνω σε μία αποτυχία και να είναι, πλέον, άτρωτος!
Ελάχιστοι θυμήθηκαν πως την Τετάρτη (10/2) συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την τελευταία ήττα του Ολυμπιακού μακριά από το «Γεώργιος Καραϊσκάκης», σε επίπεδο Super League. Εκείνο το οδυνηρό 3-1 από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, όταν και η διαφορά είχε αυξηθεί στους 9 βαθμούς. Παρά το εκπληκτικό ντεμαράζ των Πειραιωτών στην τελική ευθεία του Πρωταθλήματος, με τις 10 διαδοχικές νίκες, ο τίτλος χάθηκε.
Οι Ερυθρόλευκοι «τρέχουν» ένα απίστευτο αήττητο σερί εδώ και 33 συνεχόμενους αγώνες εκτός έδρας, με 24 νίκες και 9 ισοπαλίες. Πλέον, υπάρχει στον ορίζοντα το εκτός έδρας παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, όπου ο Ολυμπιακός θα επιδιώξει να ισοφαρίσει το ρεκόρ, που κατέχει ο ίδιος από την εποχή του Μίτσελ και αριθμεί 34 ματς. Συνολικά, από εκείνη τη δύσκολη νύχτα, οι Πρωταθλητές και Κυπελλούχοι Ελλάδας μετρούν 56 νίκες σε 67 αγώνες για τη Super League και μόλις μία ήττα (56-10-1)!
Ο Πέδρο Μαρτίνς διανύει την τρίτη σεζόν του και η δουλειά του στον Ολυμπιακό είναι αξιοθαύμαστη. Η ομάδα δουλεύει με τον ίδιο προπονητή για τρίτο σερί χρόνο και υπάρχουν στιγμές που, πραγματικά, είναι απολαυστική πάνω στο χορτάρι και παραδίδει μαθήματα σύγχρονου ποδοσφαίρου. Διαθέτει υψηλή ποιότητα σε όλες τις γραμμές. Είναι σταθερή και συμπαγής στην άμυνα. Έχει τις λύσεις για όλες τις στιγμές και καταστάσεις ενός αγώνα. Η «γκάμα» στους σχηματισμούς μεγάλωσε, με την τριάδα στα χαφ στα σημαντικά παιχνίδια να αποτελεί και μονόδρομο ύστερα από ένα σημείο και μετά τη μεταγραφή του σούπερ εξτρέμ Ποντένσε στη Γουλβς τον Ιανουάριο του 2020, καθώς το κενό που άφησε ο Πορτογάλος στα «φτερά» της μεσοεπιθετικής γραμμής καλύφθηκε στο αγωνιστικό σχέδιο με την προσθήκη ενός ακόμα κεντρικού χαφ, που θα κάνει περισσότερες δουλειές μέσα στο γήπεδο και θα πιέζει παντού από τη μέση και μπροστά. Το ρόλο αυτό ανέλαβε, ουσιαστικά, ο Καμαρά.
Ένα «κλικ» λείπει για την υπέρβαση στην Ευρώπη και την πρόκριση (σε πρώτη φάση) στα προημιτελικά κάποιας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, αλλά οι Ερυθρόλευκοι παραμένουν συνεπείς και σταθεροί στα μεγάλα ευρωπαϊκά ραντεβού. Σε εκείνο το παιχνίδι της 10ης Φεβρουαρίου του 2019, λοιπόν, ο Ολυμπιακός και ο Μαρτίνς τα είχαν κάνει όλα λάθος. Από πλευράς νοοτροπίας και προσέγγισης, σε πνευματικό επίπεδο, μέχρι και το αγωνιστικό σχέδιο, που ήταν ελλιπές και άναρχο όσο ποτέ άλλοτε επί εποχής Πέδρο Μαρτίνς.
Βάζω το χέρι μου στη φωτιά και γράφω το εξής: αν γινόταν με κάποιον τρόπο να γυρίσει ο χρόνος πίσω, το ματς στην Τούμπα (10/2/2019) θα ήταν αυτό που θα ήθελε να ξαναδώσει ο Μαρτίνς ως προπονητής του Ολυμπιακού.
Ήταν η πρώτη φορά που ο Πορτογάλος τεχνικός επηρεάστηκε σε υπερθετικό βαθμό από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την εβδομάδα που προηγήθηκε του αγώνα, όταν ολόκληρο το περιβάλλον της ομάδας ζητούσε πάση θυσία τη νίκη (να ήταν τρόπος να παραταχθεί ο Ολυμπιακός μέχρι και με 11… επιθετικούς, τρόπος του λέγειν), παρατάσσοντας ένα φουλ επιθετικό σχήμα, με τη γραμμή άμυνας να βρίσκεται στο ύψος του κέντρου και την ομάδα να είναι, στο 20′, πίσω στο σκορ με 2-0 (με το 1-0 να σημειώνεται στο 3′). Μία ομάδα που έπαιξε άναρχα από την αρχή μέχρι το τέλος και «τυφλώθηκε» από την έντονη επιθυμία για νίκη, προσπαθώντας να κερδίσει τον αντίπαλο με έναν λανθασμένο τρόπο. Υποτιμώντας τον.
Και για να γίνω πιο ακριβής, σε εκείνο το ματς «τελείωσε» ένα συγκεκριμένο «γκρουπ» παικτών από τον Ολυμπιακό. Τα 3/4 της άμυνας, ένας κεντρικός μέσος, ένας επιθετικός και ο Λάζαρος. Ποια ήταν η εντεκάδα στο συγκεκριμένο παιχνίδι; Σα, Τοροσίδης, Σισέ, Βούκοβιτς, Κούτρης, Γκιλιέρμε, Νάτχο, Ποντένσε, Φορτούνης, Χριστοδουλόπουλος, Γκερέρο. Μία διάταξη 4-2-3-1, που στο χώρο της μεσαίας γραμμής μάρκαρε μόνο ο Γκιλιέρμε! Με τους Καμαρά, Μπουχαλάκη, Μασούρα και Χασάν να μην αρχίζουν στο βασικό σχήμα.
Ο Τοροσίδης είδε την επόμενη σεζόν το χρόνο του να περιορίζεται αισθητά και να κρεμάει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια τον περασμένο Σεπτέμβριο, αναλαμβάνοντας το πόστο του τεχνικού διευθυντή. Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνο τον Φλεβάρη ο Ολυμπιακός είχε χάσει με τραυματισμό τον βασικό δεξιό του μπακ, τον Ομάρ Ελαμπντελαουί, οπότε η χρησιμοποίηση του «Τόρο» ήταν κάπως «υποχρεωτική».
Όσο για τους υπόλοιπους; ο Βούκοβιτς αποχώρησε στο τέλος της σεζόν, με τα τρία αυτογκόλ του στο Πρωτάθλημα να «στοιχειώνουν» την ομάδα (και τον ίδιο) ακόμα και σήμερα. Ο Κούτρης μπορεί να τραυματίστηκε προς το τέλος εκείνης της σεζόν, αλλά το ματς στην Τούμπα έγειρε οριστικά την πλάστιγγα προς τον Κωνσταντίνο Τσιμίκα. Μέχρι τότε, μοιράζονταν ουσιαστικά τη θέση στο αριστερό άκρο της άμυνας, αλλά από εκείνο το σημείο και μετά ο Τσιμίκας έγινε ο αναντικατάστατος αριστερός μπακ για τον Μαρτίνς.
Ο Νάτχο χαιρέτησε και αυτός στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2018/19, ενώ λίγο μετά την έναρξη της επόμενης αποχώρησε και ο Γκερέρο, o οποίος είχε προσφέρει στα προκριματικά του Champions League μέχρι να προσαρμοστεί απόλυτα ο Ελ Αραμπί. Ο Χριστοδουλόπουλος αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση. Μία εβδομάδα μετά την ήττα στην Τούμπα τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο απέναντι στην ΑΕΚ και ουσιαστικά δεν μπήκε ποτέ ξανά στα πλάνα του Μαρτίνς, ενώ και οι σχέσεις των δύο αντρών δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές κατά τη διάρκεια της περασμένης αγωνιστικής χρονιάς.
Και την πρώτη σεζόν με τον Πέδρο Μαρτίνς στο τιμόνι, ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλός. Είχε βάλει τα θεμέλια και τις γερές βάσεις για τη δημιουργία μιας νέας ομάδας, κυριολεκτικά από την αρχή. Έπρεπε να γίνει πιο αποτελεσματικός και κυνικός, αλλά και να προσθέσει παίκτες υψηλής ποιότητας στον κεντρικό άξονα της εντεκάδας και του παιχνιδιού. Στο κέντρο της άμυνας, τη μεσαία γραμμή και την επίθεση.
Ο Βούκοβιτς έφυγε και ήρθε ο Σεμέδο, ο Τσιμίκας έκανε σεζόν καριέρας και την «εξαργύρωσε» με μεταγραφή στη Λίβερπουλ. Οι Καμαρά και Μπουχαλάκης μπήκαν πιο δυνατά στην «εξίσωση» αντί του soft Nάτχο, ενώ ο Ελ Αραμπί αποτελεί πια την αιχμή του δόρατος στην επίθεση και ήταν το κομμάτι που έλειπε από το παζλ προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα της αναποτελεσματικότητας που είχε παρουσιάσει ο Ολυμπιακός στους κρίσιμους αγώνες του, τη σεζόν 2018/19.
Όπως καταλαβαίνετε, τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Οι ποδοσφαιριστές που είχαν υστερήσει στο περιβόητο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ αποχώρησαν γιατί δεν έκαναν τη δουλειά στον προπονητή και αντικαταστάθηκαν (με συνοπτικές διαδικασίες) με ποιοτικότερους και καλύτερους ποδοσφαιριστές. Φυσικά, με το αζημίωτο. Ό,τι πληρώσεις, παίρνεις. Και ο Θρύλος, επένδυσε, χωρίς να έχει εξασφαλισμένα τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τη συμμετοχή στη φάση των ομίλων του Champions League. Έπρεπε να «ματώσει» για να παίξει εκεί.
Ο Ολυμπιακός διαθέτει ποδοσφαιριστές σπουδαίας κλάσης σε όλες τις γραμμές και, κυρίως, στη «ραχοκοκαλιά» της σύνθεσής του: Σα, Σεμέδο, Παπασταθόπουλος (αν και νέος στην ομάδα, η ποιότητά του δεν αμφισβητείται), Εμβιλά, Καμαρά, Φορτούνης, Βαλμπουενά, Ελ Αραμπί, Χασάν… Έχει και «εργάτες» (Μπα, Μπουχαλάκη, Μασούρα, Βρουσάι), διαθέτει και «μηχανάκια» (Ρέαμπτσιουκ, Ανδρούτσο, Λαλά).
Αν μπορούσε να βρει και έναν ακόμα «Ποντένσε», έναν εξτρέμ που δεν θα «βλέπει» κανέναν αντίπαλο στο διάβα του, η βάση της ομάδας θα ήταν ιδανική και… τρομακτική! Ο Βαλμπουενά έχει κάνει τη διαφορά και με το παραπάνω, ιδιαίτερα στο δημιουργικό κομμάτι (παίζοντας είτε στα άκρα της μεσοεπιθετικής γραμμής είτε ως δεκάρι), αλλά η ομάδα θέλει κάτι ακόμα στα «φτερά», πιο «φρέσκο» και με προοπτική. Στην πραγματικότητα, το κενό του Ποντένσε δεν έχει αναπληρωθεί ακόμα, ένα χρόνο μετά τη μεταγραφή του Πορτογάλου μεσοεπιθετικού στη Γουλβς.
Εν κατακλείδι. Ο Πέδρο Μαρτίνς έγινε καλύτερος προπονητής στον Ολυμπιακό. Εξελίχθηκε σε όλους τους τομείς και είναι πια ένας προπονητής-νικητής. Ξέχωρα από τα δύο τρόπαια που έχει κατακτήσει με τους Ερυθρόλευκους, έχει καταφέρει κάτι εντυπωσιακό: να «επιβιώσει» στον «ηλεκτρικό» και απαιτητικό πάγκο του Θρύλου για τρίτη διαδοχική σεζόν παρά τις δοκιμασίες και τα εμπόδια που προέκυψαν στη διαδρομή, η οποία δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Πλέον, έχει μάθει να ζει με αυτήν την πίεση, που όμοιά της δεν υπάρχει σε άλλη ελληνική ομάδα.
Ο σύλλογος ανανέωσε την εμπιστοσύνη του στον Πορτογάλο και το επιτελείο του έπειτα από την πρώτη σεζόν της συνεργασίας τους, που δεν συνοδεύτηκε με την κατάκτηση κάποιου τίτλου, αλλά τώρα δρέπει τους καρπούς. Και σε δύο περίπου μήνες (στις 9 Απριλίου, συγκεκριμένα) συμπληρώνει τρία χρόνια με τον ίδιο τεχνικό ηγέτη στα ηνία του ποδοσφαιρικού τμήματος! Δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στον Ολυμπιακό, καθώς η πίεση «μπαίνει» αυτόματα με την υπογραφή στο συμβόλαιο.
