Ήταν η πρώτη γυναίκα που βγήκε μπροστά μιλώντας για τη συνεργασία της με τον Γιώργο Κιμούλη, η οποία διακόπηκε εν μία νυκτί κι ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η παράσταση «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα».
Μετά τις χθεσινές αποκαλύψεις της Ζέτας Δούκα, η Ευδοκία Ρουμελιώτη μίλησε αναλυτικά στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» για όσα βίωσε στη συνεργασία της με τον ηθοποιό:
«Δεν μπορεί να βγαίνει ο κύριος Κιμούλης και να λέει ότι τώρα θυμηθήκαμε η Ζέτα, εγώ και άλλοι συνάδελφοι που θα μιλήσουμε, πατώντας πάνω στην κορυφαία πράξη της Μπεκατώρου. Πάντα τα λέγαμε αλλά τα λέγαμε μεταξύ μας. Όλοι ξέρουμε μέσα στον χώρο για τις συμπεριφορές του συγκεκριμένου ανθρώπου», ανέφερε αρχικά η Ρουμελιώτη και συνέχισε:
«Εγώ δεν ήμουν μια φτασμένη ηθοποιός τότε, ήμουν 25 χρονών. Ήταν η τρίτη μου παράσταση. Δεν ήμουν πρωταγωνίστρια. Φοβόμουν, ένιωθα ότι αν μιλήσω και τα βάλω με τον Γιώργο Κιμούλη, θα έκανα μια κακή αρχή στο θέατρο και μπορεί να μην ξαναδούλευα. Εγώ ζούσα από αυτή τη δουλειά. Είναι από τις χειρότερες εμπειρίες στη ζωή μου. Μετά από τη συνεργασία μου με αυτόν τον άνθρωπο “παντρεύτηκα” ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στις φωνητικές μου χορδές. Για να βγάλω την παράσταση και τα ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος αναγκαζόμουν να κάνω ενέσεις κορτιζόνης καθημερινά για να ανέβω στη σκηνή.
Ήμουν τρομερά ευτυχισμένη για αυτή την παράσταση, το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα”, στις πρόβες όλα πήγαιναν περίφημα. Όλα ξεκίνησαν όταν ανεβήκαμε στη σκηνή. Αυτός ο άνθρωπος με κακοποίησε ψυχικά, το μπούλινγκ που έχω υποστεί είναι κάτι που νιώθω ότι δε θα ξεπεράσω ποτέ. Μετά τη συνεργασία μας φοβόμουν να ανέβω πάνω στη σκηνή.
Την ώρα που έπαιζα με έβριζε χυδαία. Ήμουν πάνω στη σκηνή και ερχόταν από πίσω μου και δεν μπορώ να πω στον αέρα όλα αυτά που άκουγα να μου λέει στο αυτί μου. Βγήκα και μίλησα από την πρώτη στιγμή, ποτέ δεν έκρυψα τι έχω περάσει από αυτόν. Έπιασα τον καλλιτεχνικό διευθυντή και τον ίδιο και τον ρώτησα γιατί, γιατί μου τα κάνεις όλα αυτά, εσύ με επέλεξες. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω τον λόγο που υπέστην όλα αυτά, το μόνο που ξέρω είναι ότι ήταν η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου. Στο διάλειμμα, πήγαινα στην τουαλέτα και καθόμουν πάνω στη λεκάνη μέχρι να περάσει η ώρα για να βγω στη σκηνή. Ευτυχώς μετά συνάντησα ανθρώπους που με υποστήριξαν και έμεινα σε αυτόν τον χώρο. Άλλη μια τέτοια συνεργασία να είχα θα τα είχα εγκαταλείψει.
Ήταν η πρώτη φορά που δεν κατάφερα να κλείσω τη σεζόν, αναγκάστηκα να κλείσω το θέατρο ένα Σάββατο βράδυ και να πάω στο σπίτι μου. Στο διάλειμμα της παράστασης φοβόμουν να μείνω στο καμαρίνι μου. Πήγα και βρήκα τον καλλιτεχνικό διευθυντή που ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος, γιατί δε με ήξερε και δεν τον ήξερα, του είπα ότι θέλω να φύγω, δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, θέλω να ακούσεις και τη δική μου αλήθεια και μου είπε προς τιμήν του ότι η ψυχική σου υγεία μου είναι πάνω από την παράσταση».
Όσο για το ότι ο Γιώργος Κιμούλης αποφασίσει να κινηθεί νομικά εναντίον της, κάτι που δήλωσε πως θα πράξει μετά τις καταγγελίες της Ζέτας Δούκα, η Ευδοκία Ρουμελιώτη είπε: «Δεν με ενδιαφέρει, να κάνει ό,τι θέλει. Να μου κάνει μήνυση, να με πάει στα δικαστήρια. Έχω μιλήσει για αυτό, δε μιλάω πρώτη φορά. Όμως όπως πολύ σωστά είπε η Ζέτα, τώρα ίσως είναι η σωστή στιγμή. Είχα στήριξη από την οικογένειά μου και τη μητέρα μου. Φοβόμουν να πάω να μαζέψω τα πράγματά μου από το καμαρίνι μου και με βοήθησε η μητέρα μου να τα πάρω. Σωματικά δεν είχε γίνει ποτέ βίαιος, είχε γίνει λεκτικά. Δεν ήξερα γιατί τα περνάω όλα αυτά. Ούτε σεξουαλικά με παρενόχλησε ποτέ, δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο για αυτόν τον άνθρωπο. Υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο γιατί.
Το βράδυ που είπα “φεύγω” συνέβη κάτι που δε θέλω να πω στον αέρα. Είχαν μαζευτεί πολλά πράγματα και αυτό που συνέβη πια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν ήξερα τον λόγο που θα έπρεπε κάθε βράδυ να ανεβαίνω στη σκηνή και να ακούω στο αυτί μου λόγια ψιθυριστά ενώ απλώς προσπαθούσα να κάνω τη δουλειά μου. Αν έβγαινε και έλεγε ότι ήταν μια δύσκολη, μια άτυχη στιγμή της ζωής μου, αν ζήταγε συγγνώμη ίσως να το αντιμετωπίζαμε διαφορετικά. Όμως ακόμα και χθες έγινε μια προσπάθεια να διαστρεβλωθεί η πραγματικότητα και να παρουσιάσουν τα γεγονότα τελείως διαφορετικά. Λυπάμαι πάρα πολύ για όλα αυτά, θεωρώ καθήκον μου όμως να βγω και να μιλήσω. Ο λόγος που το κάνω τώρα είναι γιατί δε φοβάμαι πια, δεν είμαι ένα νέο παιδί που ξεκινάει τώρα και φοβάται ότι αν μιλήσει δε θα ξαναβρεί δουλειά…. Όταν εγώ βγήκα και μίλησα για αυτό πέρασε στα ψιλά γράμματα. Τώρα είναι η στιγμή να ακουστεί».