Και μόνη η απλή διατύπωση της πρότασης (στην ανακοίνωση των εφτά «κρατικών», πλέον, Π.Α.Ε.) « η συμφωνία για τα τηλεοπτικά θωρακίζει την ισονομία και τον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ των ομάδων» φτάνει και περισσεύει για να καταλάβει κανείς πως αυτός που τη συνέταξε έμαθε οικονομικά από τον Φλαμπουράρη…
Το μόνο που θωρακίζεται από την επαίσχυντη, σε συνθήκες ανοιχτής οικονομίας δυτικού τύπου, συμφωνία είναι ο άκρατος κρατικός παρεμβατισμός που θυμίζει έντονα κεντρική διαχείριση της οικονομίας και πενταετή (ήταν η αρχική πρόταση) πλάνα ελέγχου της παραγωγής. Με άλλα λόγια παλιά, γνωστή και μη εξαιρετέα Σοβιετία, «άνθρωπος από μάρμαρο» και άλλες τέτοιες οικονομικές δοξασίες.
Η εμπλοκή, στην ανοιχτή οικονομία, του κράτους στο επενδυτικό πεδίο απαγορεύεται αυστηρά για ένα, εκτός όλων των άλλων, πολύ απλό λόγο. Το κράτος, ως επενδυτής με όρους ιδιωτικής οικονομίας, επιχειρεί, δηλαδή ανταγωνίζεται ιδιωτικές επιχειρήσεις σε ένα τομέα, χωρίς κανένα απολύτως επιχειρηματικό κίνδυνο.
Χωρίς υποψία επιχειρηματικού ρίσκου, η ύπαρξη και τα μετρήσιμα μεγέθη του οποίου προσδιορίζουν καθαρά το εύρος της επιχειρηματικής δράσης, με «απεριόριστα» κεφάλαια (καθότι χρήμα «τρίτων», δηλαδή των πολιτών, δηλαδή δικό μας), χωρίς κανένα απολύτως αγοραίο έλεγχο, με μια και μόνη απόφαση και υπογραφή εισέρχεται στο ιδιωτικό επιχειρείν ένας ανεύθυνος υπουργός, διαχειριστής κάποιων κρατικών κεφαλαίων και, προφανώς, διαλύει κάθε έννοια ανταγωνισμού.
Συγνώμη, αλλά αυτό λέγεται «κρατική οικονομία», παραπέμπει στον γίγαντα των πενταετών πλάνων Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι (που έκανε καριέρα με το «καλλιτεχνικό» Στάλιν) και καμία σχέση δεν έχει ούτε με υποψία ισονομίας ή υγιούς ανταγωνισμού. Αυτή είναι η οικονομία των κομματικών κομισάριων και των σταχανοβιτών της κακιάς ώρας.
Έχει δικαίωμα το κράτος να «επιχειρεί» και σε ποιο βαθμό; Προφανώς και έχει. Σε συνθήκες κρατικού μονοπωλίου στην οικονομία με ταυτόχρονη απαγόρευση συμμετοχής ιδιωτών επενδυτών. Ο λόγος απλός. Ακριβώς για να προστατευθεί ο υγιής ανταγωνισμός και η ισονομία.
Υπάρχει σήμερα ανάλογη περίπτωση; Βεβαίως. Η περίπτωση της ΟΠΑΠ Α.Ε., για την οποία το ελληνικό κράτος διατήρησε – και με τη βούλα των ευρωπαϊκών δικαστηρίων – καθεστώς αποκλειστικότητας στην επίγεια διαχείριση του ποδοσφαιρικού στοιχήματος και των άλλων προϊόντων του με αποτέλεσμα κανείς ιδιώτης να μην μπορεί να επιχειρήσει.
Πρόκειται για τη συνέχεια του κρατικού μονοπωλίου δεκαετιών ολόκληρων (από το 1952 έως την ιδιωτικοποίηση και μέχρι να λήξει η σύμβαση), το οποίο υπάρχει σε συνθήκες ανοιχτής αγοράς, λειτουργεί και με γειά του με χαρά του.
Σε μια ανοιχτή οικονομία δυτικού τύπου δεν μπορούν να συνυπάρχουν στον ίδιο τομέα και οι δύο αυτές εκφράσεις της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Για το λόγο αυτό καλό είναι να αποφεύγονται πομφόλυγες περί «ισονομίας και υγιούς ανταγωνισμού», ειδικά, μάλιστα, από επιχειρηματίες που επιχειρούν, υποτίθεται, στο πλασίο του λογικού, άρα αποδεκτού, ρίσκου και μετρούν δυο και τρεις φορές τον επιχειρηματικό κίνδυνο.
Τα υπόλοιπα είναι όλα… η οικονομία που έμαθε στα κομματικά θρανία ο κ. Βασιλειάδης.