Σύμφωνα με όσα υπονοούνται ευθέως προκύπτει ένας προβληματισμός (στην καλύτερη εκδοχή) για την κρίση του παρατηρητή διαιτησίας Νίκου Αγαδάκου και τη βαθμολογία με την οποία θα αποτιμήσει την απόδοση του διαιτητή Γκορτσίλα (Μακεδονίας) στον αγώνα της Τρίπολης Αστέρας – Ολυμπιακός.
Πόθεν ο προβληματισμός; Από το γεγονός ότι ο κ. Αγαδάκος ανήκει στην Ένωση Πειραιά, στην οποία Πρόεδρος είναι Γενικός Γραμματέας (εδώ είναι το ζουμί) ο Γιάννης Σπάθας, εμπνευστής παλαιότερα του γνωστού δόγματος « ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε …» και πατέρας του Ηλία Σπάθα, που το 2015 «έγραψε στο αντίστοιχο ματς στην Τρίπολη μία από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής διαιτησίας». Αυτά γράφονται με την απαίτηση να γίνουν δεκτά, συνεπώς να διαμορφώσουν τις ανάλογες συνθήκες τόσο για την κρίση του παρατηρητή όσο και για τη συνείδηση που θα διαμορφώσει το πόπολο.
Για την ιστορία επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω τα ακόλουθα: Η διαιτησία του Ηλία Σπάθα στον περιβόητο αγώνα του 2015 και όσα, ως δημοσιεύματα ή εκτιμήσεις την ακολούθησαν και μετατράπηκαν σε καταγγελίες, αποτέλεσαν τη βάση για να συνταχθεί σε βάρος του διαιτητή και του Ολυμπιακού ένα σοβαρότατο κατηγορητήριο, που ταλαιπώρησε, ψυχικά και οικονομικά, τον διαιτητή για περισσότερα από πέντε χρόνια και τελικά κρίθηκε (μαζί με όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν όλο αυτό το διάστημα) «αστείο και ανύπαρκτο», τόσο από την απόφαση της Επιτροπής Δεοντολογίας της ΕΠΟ, όσο και από την πρόταση του κ. Λακαφώση, εισαγγελέα της έδρας στη δίκη της δήθεν «συμμορίας των 28» ενώπιον του Εφετείου Αθηνών.
Η διαιτησία του κ. Σπάθα, δηλαδή, στο ματς Αστέρας – Ολυμπιακός κρίθηκε στον ανώτατο δικαστικό βαθμό (ποδοσφαιρικά και ποινικά) σε εθνικό επίπεδο και αποδείχθηκε ότι ουδένα από όσα ο διαιτητής κατηγορήθηκε ήταν αληθές, το αντίθετο, όλα υπήρξαν κατασκευάσματα χωρίς καμία βάση, που δεν αντέχουν σε καμία σοβαρή θεσμική κριτική. Υπάρχει αντίρρηση επ’ αυτού; Όχι, επειδή είναι θεσμικά και κανονιστικά αδύνατο να διατυπώσει κανείς αντίρρηση στην κρίση των δικαστικών οργάνων του ποδοσφαίρου και της πολιτείας.
Άρα, η υπόθεση «Ηλίας Σπάθας» σχετικά με τον αγώνα Αστέρας – Ολυμπιακός είναι ανύπαρκτη και όσοι εξακολουθούν να την αναδεικνύουν έχουν ένα σαφές ψυχολογικό πρόβλημα ή υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα, που έχουν λόγο να διατηρούν εν ζωή μύθους, τους οποίους η δικαιοσύνη ακύρωσε θεαματικά.
Στην ίδια Ένωση, αυτή του Πειραιά, ανήκει ή ανήκε το σωτήριο έτος 2018 ο διαιτητής της πρώτης κατηγορίας Αλέξανδρος Τσιαμούρης, η μαύρη μοίρα του οποίου τον έφερε να διευθύνει τον περιβόητο αγώνα Λαμία – ΠΑΟΚ, στον οποίο ο Βιεϊρίνια έμεινε στην ιστορία του παγκόσμιου βόλεϊ για την κορυφαία άμυνα με «ανάποδη μανσέτα» που έχει γίνει ποτέ στο άθλημα, την οποία ο κ. Τσιαμούρης έκρινε ως κανονική ενέργεια που δεν χρειάζεται να τιμωρηθεί με τον καταλογισμό πέναλτι, καθώς εξελίχθηκε εντός της μεγάλης περιοχής του Πασχαλάκη.
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ την περίοδο εκείνη ανάλογο σκεπτικισμό ή προβληματισμό για τον διαιτητή Τσιαμούρη, ούτε προέκυψε κάποια ένσταση επειδή ο εν λόγω διαιτητής είχε γενικό Γραμματέα στην Ένωση Πειραιά τον κ. Γιάννη Σπάθα, του γνωστού «σπαθένιου» δόγματος για τον Ολυμπιακό και το Αιγάλεω…
Στις μέρες που ακολούθησαν το συνεργείο ανέλαβε εργολαβικά την υποστήριξη του διαιτητή χωρίς να κωλύεται από την παρουσία του κ. Γιάννη Σπάθα ή να εμποδίζεται από την ικανότητα του να επιβάλλει τις απόψεις του σε διαιτητές και παρατηρητές, όπως τώρα υπονοείται.
Δεν διανοούμαι να πιστέψω πως οι υπερασπιστές της εξυγίανσης και της κάθαρσης λειτουργούν με δύο μέτρα και δύο σταθμά απέναντι σε αυτή την κορυφαία μορφή του ελληνικού ποδοσφαίρου και επιλέγουν όταν τους συμφέρει να την αγνοούν (στην καλύτερη περίπτωση) και όταν δεν τους συμφέρει να αναδεικνύουν τον καθοριστικό ρόλο της (για τον οποίο κανείς δεν βάζει το χέρι στη φωτιά, αλλά βολεύει να υπονοείται) στις εξελίξεις.
Τι να κάνουμε, τα ‘χει αυτά το άθλημα, στην εποχή μας, ειδικά όταν οι εξελίξεις ή οι ισορροπίες που διαμορφώνονται επιχειρείται να ερμηνευτούν με σενάρια συνομωσίας ή με την κλασσική γνωστή ψυχοπαθολογία του ελληνικού ποδοσφαιρικού παρασκηνίου, που βολεύει επειδή είναι απλή και εύκολα καταναλώσιμη. Ένας παραδοσιακός «κακός» όπως ο Γιάννης Σπάθας βολεύει τους μύθους που είναι απαραίτητοι στο σύστημα για να δικαιολογεί την ύπαρξη του και να επιβεβαιώνει την αναπαραγωγή του.
Συνεπώς, προκύπτει η ανάγκη να αποφασίσουν οι «ειδικοί» τι είναι ο Γιάννης Σπάθας και η Ένωση Πειραιά, ώστε να μην υπάρχουν μπερδέματα, που οδηγούν να αντιμετωπίζουν άνθρωποι, που δεν φταίνε, τη μήνι των «ειδικών» και να γίνονται πρωτοσέλιδα χωρίς λόγο.