Σε αθλητική ομοσπονδία, που κατάντησε, μέσω διαδοχικών και άκριτων υποχωρήσεων στις απαιτήσειες του βαθέως κράτους, «εταιρεία του ευρύτερου δημόσιου τομέα» και χρησιμοποιείται, εκτός των άλλων, για την συγκυριακή, έστω, αποκατάσταση ευπαθών ομάδων Συριζαίων, η κατάσταση θυμίζει το Μάτι μετά την πυρκαγιά.
«Καμένη γη» οι σχέσεις μεταξύ των συμπεθέρων, στάχτη και μπούρμπερη οι επικοινωνιακές φιλοδοξίες για κάθαρση και εξυγίανση, όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος αποκατεστημένα και με κυβερνητικές εντολές λύνουν και δένουν κι ο πρόεδρος περπατάει τοίχο-τοίχο γιατί δεν ξέρει από που του έρχεται.
«Τα μαθήματα γεωγραφίας» που παραδόθηκαν δωρεάν τις τελευταίες μέρες στο γραφείο του προέδρου είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ο ίδιος ο πρόεδρος ζει και αναπνέει για να υλοποιήσει μια σειρά από αλλαγές που (επιτέλους) κατάλαβε ότι είναι απαραίτητες. Κατανόησε και ο ίδιος ότι, αν δεν κοπούν κάποιοι… κώλοι, προκοπή δεν γίνεται.
Ο λόγος για τον ίδιο πρόεδρο που έχει φλομώσει τις υπερεθνικές ποδοσφαιρικές αρχές με τις χείριστες των εκτιμήσεων για πολύ στενό του συνεργάτη. Είναι τέτοια η ένταση που θέτει θέμα άμεσης απομάκρυνσης, που ακόμη και οι ψυχροί και επαγγελματίες παρατηρητές έχουν εκπλαγεί, καθώς γνωρίζουν από πρώτο χέρι πως ο εν λόγω συνεργάτης υπήρξε προσωπική επιλογή του προέδρου στις αρχές μάλιστα της θητείας του. Η επιλογή, την περίοδο που συνέβη, είχε έντονο κυβερνητικό χαρακτήρα και συμβόλιζε τις αγαστές σχέσεις του προέδρου με συγκεκριμένη κυβερνητική φράξια.
Καλά γνωρίζοντες ομιλούν περί κεραυνοβόλου έρωτος, που όπως αναπτύχθηκε έτσι, ακριβώς, τελείωσε και προσδιορίζουν το τέλος του «μια εβδομάδα αφού τον προσέλαβε. Κατάλαβε αμέσως με τι έχει να κάνει». Παρανοϊκό, αλλά συμβαίνει. Κι από τότε ο πρόεδρος ζει στη μαύρη δυστυχία γιατί δεν μπορεί να απολύσει τον συνεργάτη του, καθώς αυτός καλύπτεται από «κυβερνητική ασυλία», όντας το μάτι και το αυτί του ενδιαφερόμενου (ακόμη) υπουργού για την ομοσπονδία.
Λεπτομέρεια. Ο συνεργάτης του προέδρου δεν είναι αυτός που όλοι στην αρχή πίστεψαν.
Στην ίδια ομοσπονδία παρατηρείται, έσχάτως, μια διάθεση αποκατάστασης σχέσεων μεταξύ των εκπροσώπων των υπερεθνικών αρχών και ενός μέλους της διοίκησης που είναι «η μειοψηφία της μειοψηφίας».
Τυχαία η συνάντηση στο περιθώριο συνεδρίασης μεταξύ του επικεφαλή των αλλοδαπών διορισμένων υπερ-παρατηρητών και του εν λόγω συμβούλου και προς έκπληξη του δεύτερου ο ξένος «ειδικός» ξεκίνησε μια κουβέντα που αφορούσε ευθέως (και χωρίς καμία προφύλαξη ή επιφύλαξη) κορυφαίο στέλεχος.
«Ξέρετε, υπάρχει ένα θέμα με τον τάδε…». Επιφυλακτικός ο σύμβουλος αρκέστηκε σε ένα κούνημα του κεφαλιού, στο οποίο πρόσθεσε τη ρητορική ερώτηση «μόνο με αυτόν υπάρχει;». «Και με πολλούς άλλους, αλλά αυτό είναι κορυφαίο ζήτημα. Πρέπει να φύγει το συντομότερο» επέμενε ο επικεφαλής. Δεν άντεξε τότε ο σύμβουλος και με την παγκοίνως γνωστή νηφαλιότητα που τον διακρίνει (άλλοι την ονομάζουν ακραία ψυχραιμία) απάντησε: «Και τότε γιατί δεν τον διώχνεις; Εσείς δεν διοικείτε εδώ πέρα;». Κόκκαλο ο επικεφαλής, καθώς άλλα φαίνεται ότι ανέμενε (ίσως θερμότατη στήριξη της άποψης του) και άλλα βρήκε.
Την άποψη του όμως δεν την άλλαξε. Και το είπε στον συνομιλητή του για να πάρει την τελική απάντηση «περιμένω να δω».
Υ.Γ. Και που να δείτε (και να μάθετε) τι έρχεται…