Δεν τον αδικώ τον Πάμπλο Γκαρσία για όσα είπε μετά το ματς με τη Λαμία, στον τόπο ενός ειδεχθούς ποδοσφαιρικού εγκλήματος με θύτες τον Τσαμούρη και τον Βιεϊρίνια, δυο χρόνια πριν! Έχει ένα μύθο να υπερασπιστεί και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αποδείξει ότι άξια τον υπερασπίζεται.
Ένα μύθο, που κατασκευάστηκε σε μια τραγική για τον ΠΑΟΚ περίοδο από τις λούμπεν δυνάμεις στον οπαδικό του χώρο, στην προσπάθεια τους να διαμορφώσουν τους όρους για να «επιβιώσουν» ψυχολογικά στον ανελέητο πόλεμο που απειλούσε να εξαφανίσει την ομάδα.
Έκτοτε ο μύθος εκείνος επιβίωσε στην κοινή οπαδική συνείδηση, έγινε σύνθημα και σημαία, γέννησε την εικόνα ενός επαναστάτη αντικομφορμιστή αντί –Αθηναίου (ένα γενικό «αντί», δηλαδή), η εικόνα του οποίου μέσα στο γήπεδο να γρονθοκοπεί όποιον δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει αγαλλίαζε τις ψυχούλες των περιθωριακών της εξέδρας και νοηματοδοτούσε την ίδια την ύπαρξη τους.
Στον Πάμπλο Γκαρσία επενδύθηκαν ελπίδες και προσδοκίες ενός ολόκληρου υποσυστήματος του οργανισμού του ΠΑΟΚ, το οποίο είναι απολύτως βέβαιο (σε βαθμό τζιχάντ) ότι ο πάλαι ποτέ «μερένγκε» Ουρουγουανός είναι το πρόσωπο που συμπυκνώνει καλύτερα από κάθε άλλο τα ειδικά χαρακτηριστικά της ΠΑΟΚτζήδικης ψυχοσύνθεσης, άρα δικαιούται να έχει (και να υπηρετεί) ένα ουσιαστικό ρόλο στο ποδοσφαιρικό και επικοινωνιακό οικοδόμημα της εταιρείας και της ομάδας.
Ο ίδιος ο Γκαρσία, σε γνώση όντας των δυσκολιών ενός μέλλοντος σε μια άλλη χώρα (ακόμη και στη γενέτειρα του με την εθνική ομάδα της οποίας αγωνίστηκε), αποδέχθηκε τον μύθο και προϊόντος του χρόνου τον εξέλιξε και βοήθησε να εγκατασταθεί στην κοινή συνείδηση όλης της εξέδρας. Ένας λαϊκός ήρωας με τον βίο και την πολιτεία του εντός και εκτός γηπέδου να τροφοδοτούν τα λαϊκά αναγνώσματα και να αναπαράγουν τα αποδεκτά στερεότυπα είναι αναγκασμένος καθημερινά να επιβεβαιώνει αυτό που οι άλλοι πιστεύουν ότι είναι ή θα ήθελαν να είναι διαφορετικά θα τον φάει το μαύρο φίδι (αυτόν και την εικόνα που φιλοτέχνησε παρέα).
Ο Πάμπλο Γκαρσία ζει τον μύθο του. Είναι πρώτος προπονητής στην μοναδική ομάδα στην οποία θα μπορούσε να είναι, βιώνει μια ακραία αποδοχή, διαχειρίζεται ένα καλό αγωνιστικό πρότζεκτ και, σε κάθε περίπτωση, βλέπει να έχει μπροστά του ένα μέλλον ανθηρό, ειδικά αν καταφέρει να ισορροπήσει την ομάδα, να τη διατηρήσει σε τροχιά τίτλων και να συμβάλει να ξεπεραστεί το τεράστιο εσωτερικό της πρόβλημα, δηλαδή οι σκληροί διαγκωνισμοί μεταξύ ομάδων στελεχών για την εύνοια του Ιβάν Σαββίδη.
Ο Γκαρσία αυτό ακριβώς υπηρετεί με τον προβιβασμό του: τα ειδικά συμφέροντα μιας συγκεκριμένης τάσης στελεχών της Π.Α.Ε. που δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι την απόπειρα εξευρωπαϊσμού της ομάδας και παραμένουν υπερασπιστές «άχρι θανάτου» της εγχώριας νοοτροπίας «της φτωχομάνας Θεσσαλονίκης που την αδικεί συστηματικά η σκληρή και άδικη Αθήνα». Είναι οι ίδιοι που έφεραν τον ΠΑΟΚ στη θέση να έχει εγκαταλείψει το παιχνίδι της ΕΠΟ αποκλειστικά στα χέρια της ΑΕΚ, που διέλυσαν το σύστημα ΠΑΟΚ στις Ενώσεις, που υπέσκαψαν συστηματικά κάθε αλλοδαπό προπονητή και τεχνικό σύμβουλο, που περιβάλλονται από τον Μάλαμα και τον Πουρλιοτόπουλο, που διέλυσαν με τη μεσολάβησή τους κάθε απόπειρα συνεννόησης του Ιβάν Σαββίδη με άλλους σοβαρούς επενδυτές για να μην αποκαλυφθεί η απίστευτη ανικανότητα τους.
Οι δηλώσεις της οικογένειας (στο παιχνίδι μπήκε και η σύζυγος) Γκαρσία μετά το ματς με τη Λαμία με την πρόσθετη παρέμβαση του Βιεϊρίνια «για κάποιες ομάδες που παίζουν φιλικά παιχνίδια, την ώρα που ο ΠΑΟΚ παλεύει (περίπου) με τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια» αυτό τον μύθο κι αυτά τα συμφέροντα υπηρετούν.
Βεβαίως, δράττονται της ευκαιρίας να στηρίξουν και τις έως τώρα προπονητικές επιδόσεις του κ. Γκαρσία, οι οποίες στους αγώνες με τα Γιάννινα και την Αϊντχόφεν δεν κρίνονται και εξαιρετικές ή ικανοποιητικές, έστω. Μάλλον, ως γραφικές καταγράφονται.
Ο Πάμπλο όλων των φτωχών και καταφρονεμένων της Τούμπας και της Θεσσαλονίκης, αυτός ο Ουρουγουανός Ζορό στην υπηρεσία των αδικημένων της Θύρας 4 (και όσων κονομάνε στις πλάτες του Σαββίδη) χρειαζόταν μια αγωνιστική επιτυχία (έστω και με τον Τζόλη να την θαμπώνει με τις δηλώσεις του και την ανάληψη της ευθύνης για τη φάση με την κλωτσοπατινάδα) για να ξαναβγεί στην επιφάνεια με θετικό πρόσημο και να ξεχαστούν οι προπονητικές ταρζανιές του στους δύο προηγούμενους αγώνες. Αν τρίτωνε το κακό θα χρειάζονταν και πάλι η καθοριστική διαιτητική συμβολή (δηλαδή ένας νέος Σιδηρόπουλος παρέα με έναν γίγαντα Σκουλά) και θα ενισχύονταν σημαντικά η μουρμούρα που ξεκίνησε στην Ολλανδία με τον απελπισμένο Κρέσπο να περιφέρεται σαν τον τρελό του χωριού επί 85 αγωνιστικά λεπτά στο γήπεδο μέχρι να καταλάβει ο Γκαρσία και να τον αποσύρει στον πάγκο διασώζοντας τον από τον απόλυτο εξευτελισμό.
Ε, αυτός ο μύθος για να υπηρετηθεί σωστά χρειάζεται «και μια κουβέντα παραπάνω», ανεξάρτητα από το αν αυτή εισπράττεται από την ποδοσφαιρική οικογένεια ως ακραία γελοιότητα (τέτοια ακριβώς είναι), αρκεί να διαπεράσει τις ψυχές των τζιχαντιστών της εξέδρας και να αποκαταστήσει στα μάτια τους τον μύθο που έχουν ανάγκη για να ισορροπούν.
Κατά τα άλλα, εκείνη η πονεμένη υπόθεση «ελέγχου και κυριαρχικής επιρροής» του ΠΑΟΚ στην Ξάνθη παραμένει στο συρτάρι και μαζεύει την μαγική σκόνη της λησμονιάς, ενώ αυτός ο Μαρτίνς δεν λέει να χάσει και με μισή ομάδα ούτε στην πρέφα!
