Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης παγίδευθηκε η Αρμενία. Η Σκύλλα ήταν η αμέριστη στήριξη του «αδελφού» Ερντογάν και η Χάρυβδη η απαθής στάση της Μόσχας. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν σφύριζε αδιάφορα όσο μαίνονταν οι συγκρούσεις στον διαφιλονικούμενο θύλακα. Ακόμα και Ρώσοι πολιτικοί αναλυτές αδυνατούσαν να εξηγήσουν την αδυναμία του Ρώσου προέδρου να παίξει τον ρόλο του διαμεσολαβητή. Περιορίστηκε σε μεσολαβητικές προσπάθειες εκεχειρίας και κατάπαυσης του πυρός. Τίποτα δηλαδή περισσότερο από τους Αμερικανούς.
Η στάση του έμοιαζε φοβική, σαν να μην επιθυμούσε να μπλεχτεί στα πόδια του Ερντογάν. Αντιθέτως, η Άγκυρα είχε φροντίσει να στείλει χιλιάδες τζιχαντιστές και Τούρκους αξιωματικούς στο πεδίο των μαχών. Η ήττα ήταν δεδομένη. Εξάλλου, υπήρχε και τεράστια υπεροχή του Αζερμπαιτζάν στα όπλα. Μεγάλος προμηθευτής όπλων της χώρας είναι και η Τουρκία, αλλά και το Ισραήλ. Η εκμετάλλευση πλούσιων υδρογονανθράκων έχει δώσει τη δυνατότητα να εξοπλιστούν με σύγχρονα όπλα.