Πάντα γράφω αλήθειες ή αν προτιμάτε ότι βλέπω και κρίνω (θετικά ή αρνητικά) με τα δικά μου κριτήρια. Κι ας είναι δυσάρεστα, για πολλούς. Αυτό είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει.
Ανήμερα του αγώνα με την Ομόνοια, εδώ στο «Τρίτο ημίχρονο» η ταπεινότητά μου έγραψε «τον περσινό Ολυμπιακό πρέπει να τον ξεχάσουμε» και «Δεν ξέρω αν η φετινή ομάδα του Μαρτίνς θα είναι καλύτερη ή χειρότερη (από πέρσι). Αυτό θα το δούμε…»
Και σήμερα συνεχίζω: Παρακολούθησα, από δύο φορές (το συνηθίζω όταν εκτίθεμαι δημόσια με άρθρα) τα παιχνίδια με Αστέρα και Ομόνοια. Ο Ολυμπιακός δεν μου άρεσε. Σε σύγκριση πάντα με ότι έβλεπα πέρσι, και λαμβάνοντας υπόψη μου ότι… έρχονται (από πίσω) ενδεκαδάτοι παίκτες.
Επειδή δεν είμαι προφήτης να γνωρίζω αν οι Εμβιλά, Πέπε, ο εξτρέμ και αριστερός μπακ (που θα αποκτηθούν) θα «βγάλουν» μάτια στην πορεία, γράφω με τα τωρινά δεδομένα γιατί ο προπονητής αυτούς ξέρει, αυτούς εμπιστεύεται και πέρσι έδειξε ότι δύσκολα δίνει φανέλα βασικού σε νεοφερμένους (άρα απαιτείται μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αφομοίωσης της τακτικής).
Από τον Ολυμπιακό λείπει το «καθαρό» μυαλό απέναντι στις «κλειστές» άμυνες μπροστά από τα στόπερ κάνει μπαμ η απουσία του μαέστρου Γκιλιέρμε, ενώ στα άκρα της επίθεσης δεν υπάρχει το… μαμούνι που θα ανακατέψει τους αντίπαλους μπακ και στόπερ.
Για το ματς με την Ομόνοια δε, έκανε κακές επιλογές ο Μαρτίνς. Μπορεί οι περισσότεροι να αποθεώνουν τον Πορτογάλο για τις αλλαγές του, αλλά επιτρέψτε μου να έχω διαφορετική άποψη. Οι Ραντζέλοβιτς και Ελ Αραμπί τον εξέθεσαν. Δεν τον δικαίωσαν.
Τα γράφω αυτά παρά το γεγονός ότι ήμουν (και παραμένω) ένας από τους μεγαλύτερους «φαν» του Πορτογάλου, από την πρώτη χρονιά του στον Ολυμπιακό.
Για να μην ξεφεύγω: Προπονητής δεν είμαι, ούτε διεκδικώ αυτόν τον ρόλο. Όμως με το φτωχό μου το μυαλό, σκέφτομαι ότι απέναντι στο κυπριακό… πούλμαν είναι δύσκολο να «επιβιώσει» και να «φανεί» επιθετικά ο Μασούρας και ο υψηλόσωμος Χασάν. Η διαφορά φάνηκε αμέσως όταν ήρθαν από τον πάγκο, ο Σέρβος και ο Μαροκινός. Στα μάτια μου η μοναδική σωστή κίνηση που έκανε ο Μαρτίνς στο ματς της Τετάρτης ήταν ότι άφησε για αρκετά λεπτά στο γήπεδο δύο σέντερ φορ. Μάλλον έτσι έπρεπε να ξεκινήσει το παιχνίδι.
Πέρα από αυτό και αρκετοί παίκτες δεν βρέθηκαν σε καλή μέρα ή φάνηκε ότι είναι ανέτοιμοι ή αν θέλετε δεν μπορούν να αντέξουν για περισσότερα από 60-70 λεπτά σε συνθήκες ευρωπαϊκού αγώνα. Παράδειγμα ο Χολέμπας, ο οποίος σε μία κούρσα του μετά το 1-0, τα… έφτυσε και η επιστροφή του στην άμυνα πρέπει να είχε διάρκεια ενός λεπτού (πάλι καλά που η Ομόνοια δεν έπαιξε την επίθεση από τη μεριά του).
Ο Μπουχαλάκης είχε πολλές λανθασμένες πάσες. Του λείπει πολύ ο… Γκιλιέρμε, η ασφάλεια που του μετέδιδε ο Βραζιλιάνος. Ο Μασούρας, τον οποίο ανέφερα πιο πάνω δεν είναι εξτρέμ, δεν είναι διεμβολιστής, δεν μπορείς να δώσει πλάτος στην ομάδα, οπότε το παιχνίδι για αυτόν ήταν εκ των προτέρων δύσκολο. Και γι’ αυτό επιμένω ότι κακώς χρησιμοποιήθηκε. Ο Φορτούνης ήθελε αλλά δεν μπορούσε να συνεργαστεί με τον Χασάν, ο οποίος με τη σειρά του, αν εξαιρέσουμε το ψηλό παιχνίδι, με κάτω την μπάλα δεν… μπορεί να κάνει ό,τι ο Ελ Αραμπί.
Με τόσους παίκτες εκτός φόρμας ή εκτός κλίματος, λογικά πήγε το ματς στον… πόντο. Έστω κι αν ο αντίπαλος – όπως φάνηκε – είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Στο κάτω – κάτω η Ομόνοια ήρθε στον Πειραιά για να παίξει άμυνα. Αυτό το ήξερε ο Μαρτίνς και γι’ αυτό απορώ με τις επιλογές του για την αρχική ενδεκάδα. Και μάλιστα στο πρώτο… ημίχρονο αγώνα που «παίζονται» 35.000.000 ευρώ!