Το τελευταίο αντίο είπαν χθες φίλοι και συγγενείς στην Χρύσα Σπηλιώτη και τον σύζυγό της, Δημήτρη Τουρναβίτη, μακριά από τα ΜΜΕ και τα φώτα της δημοσιότητας.
Η αγαπημένη ηθοποιός που έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή της στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, κηδεύτηκε μαζί με το σύζυγό της, με τους συγγενείς και φίλους που έμειναν πίσω να βιώνουν το δικό τους Γολγοθά.
Η ηθοποιός, Αννέτα Παπαθανασίου, «κολλητή» της αγαπημένης ηθοποιού εδώ και 32 χρόνια, μετέφερε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook τα λόγια του αποχαιρετισμού που είπε κατά την εξόδιο ακολουθία και ήταν πραγματικά συγκλονιστικά.
Αναφέρθηκε στις προσωπικές, ανέμελες στιγμές τους, στο γεγονός ότι ήταν εκείνη που της γνώρισε τον σύζυγό της, Δημήτρη Τουρναβίτη, αλλά και στο τραγικό παιχνίδι της μοίρας της ηθοποιού, που τα λόγια που έλεγε στην τελευταία της παράσταση ήταν κατά κάποιο τρόπο προφητικά γι’ αυτό που επρόκειτο να της συμβεί.
«…Το ’σκασα από τον τάφο μου. Επιασε φωτιά στο κοιμητήριο κι άρχισα να πυρώνομαι! Ε! Οχι είπα, δεν κάηκα ζωντανή, να καώ πεθαμένη; Ευχήθηκα μ’ ούλη μου την καρδιά να εξαφανιστώ… ε μιράκολο γίνηκε!…», ήταν τα λόγια που έλεγε στο τελευταίο έργο που έπαιξε, στην τελευταία παράσταση.
Διαβάστε το συγκλονιστικό επικήδειο της Αννέτας Παπαθανασίου για την Χρύσα Σπηλιώτη:
Φίλοι μου σας ευχαριστώ όλους για την συμπαράσταση και τα συγκινητικά μηνύματά σας για την Χρύσα και τον Δημήτρη. Δεν μπόρεσα να σας γράψω προσωπικά. Δημοσιοποιώ όμως τα λόγια που έγραψα και διάβασα στην εκκλησία στην κοινή κηδεία των αγαπημένων μου.
«Χρύσα μου και Δημήτρη, έχει έρθει πολύς κόσμος στην τελευταία σας παράσταση…
Χρύσα μου έχω γράψει τόσα για σένα για να μιλήσω σήμερα και όλα τα έσβησα. Πού είσαι να μου τα διορθώσεις; Hμασταν μαζί προχθές και μου διόρθωνες ένα κείμενο που έγραψα και τώρα, αυτό που γράφω για σένα, πού να στο στείλω να μου το διορθώσεις; Γράφεις πολύ προσωπικά, μου έλεγες, γράψε πιο ουδέτερα. Και τώρα μόνο προσωπικά μπορώ να γράψω:
Θέλω να σου θυμίσω ότι κανονίσαμε να πάμε βόλτα με τη βάρκα του Δημήτρη, ότι να μην ξεχάσεις, έχουμε να πληρώσουμε το ΦΠΑ. Θυμήθηκες να κάνεις την δήλωση;
Θέλω να σου παραπονεθώ ότι πάλι ξέχασα που έβαλα τα κλειδιά μου. Οτι δεν τα βρίσκω και μήπως έχω αρχή Αλτσχάιμερ και εσύ για πολλοστή φορά να με συμβουλέψεις να πάρω μια ατζέντα και να γράφω ότι έχω να κάνω και εγώ να σου απαντήσω … το κάνω βρε Χρύσα αλλά μετά δεν βρίσκω την ατζέντα… και να γελάσουμε. Γελάγαμε πολύ. Αχ Χρύσα μου, πέρασες πολλά και δύσκολα, αλλά όταν με έπαιρνες τηλέφωνο για να τα πούμε, πάντα στο τέλος γελάγαμε με τα προβλήματά μας και λέγαμε ότι αφού είμαστε καλά αυτό έχει σημασία. Και τώρα γλυκιά μου δεν είμαστε καλά…
Γράψαμε μαζί και παίξαμε στο “Φώτα Παρακαλώ”, ήμασταν δυο κλόουν, αστείοι, θέλαμε να μάθουμε στα παιδιά τη διαδικασία του θεάτρου μέσα από το γέλιο. Στο σπίτι μου έγραψες το “Ποιος Ανακάλυψε την Αμερική”. Κάθε σκηνή την διαβάζαμε την νύχτα και το πρωί την ξαναδιαβάζαμε. Μετά έγραψες το “Σκωτσέζικο ντους” και εκεί στο καμαρίνι στο θέατρο Ιλίσια Βολονάκης σου μίλησα για τον Δημήτρη.
Τον Δημήτρη τον γνώρισα στην Ανδρο, περιμέναμε στην ουρά για το πλοίο και ο Δημήτρης μέσα σε ένα Ντε Σε Βο με πολλά πράγματα, με τον σκύλο, την μικρή Αλίκη και με μία …χελωνίτσα όπως μου φώναζε η Αλίκη, μου έδινε πληροφορίες. Γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι. Μας γνώρισε τα μονοπάτια της Ανδρου. Τα ρέματα…
Ηταν ήρεμος γλυκός. Μουσικός, ψαράς, αθλητής. Με το μυαλό μου τότε σκέφτηκα ότι μπορεί να ταίριαζε με την Χρύσα. Και πράγματι, ταίριαξαν, δεν υπήρχε πιο καλό και πιο δεμένο ζευγάρι. Υποστήριζαν ο ένας τον άλλον, αγαπιόντουσαν και τώρα θα είναι μαζί, εκεί.
Στο τελευταίο έργο της: “Εγώ ο Νικόλαος Μάντζαρος” η Χρύσα στην παράσταση ξεκινούσε ανάβοντας ένα σπίρτο. Το φύσηξε και μας μίλησε: “…Το σκασα από τον τάφο μου. Επιασε φωτιά στο κοιμητήριο κι άρχισα να πυρώνομαι! Ε! Οχι είπα, δεν κάηκα ζωντανή, να καώ πεθαμένη; Ευχήθηκα μ’ ούλη μου την καρδιά να εξαφανιστώ… ε μιράκολο γίνηκε!…”.
Τα κατάφερε το ’σκασε, viva la liberta. Το ’σκασαν μαζί με τον Δημήτρη και μας άφησαν…».