Το ταξίδι του Μιχάλη Κρητικόπουλου ως ποδοσφαιριστής ξεκινά από μικρή ηλικία όταν κατέφευγε στις αλάνες της αγαπημένης του Καισαριανής μαζί με φίλους ώστε να λάβει μέρος στο φιλικό διπλό στα αυτοσχέδια γηπεδάκια της γειτονιάς, ένα διπλό βέβαια που κατέληγε σε ατελείωτες ώρες ξεγνοιασιάς παρέα με την ασπρόμαυρη στρογγυλή θεά.
Γεννημένος στις 03-01-1946, ο Μιχάλης που αποτέλεσε το τέταρτο και μικρότερο παιδί του Κυριάκου και της Βασιλείας Κρητικοπούλου αναγκάστηκε από μικρός να βγει στη βιοπάλη άλλοτε σαν διανομέας παπουτσιών και άλλοτε σαν βοηθός υδραυλικού μιας και ο πατέρας του, Κυριάκος, έφυγε νωρίς…
Παρ’ όλες όμως τις δυσκολίες της καθημερινότητας, η αγάπη του για το ποδόσφαιρο ολοένα και μεγάλωνε με αποτέλεσμα κάπου στα 17 του να αποτελεί βασικό μέλος της τοπικής ομάδας της Ενωσης Καισαριανής.
Από το χωμάτινο τότε γήπεδο της Νήαρ Ηστ, ο μεγάλος Καισαριανιώτης ποδοσφαιράνθρωπος, Αστέριος Μπέλλας, τον ξεχώρισε και κατάφερε το 1965 να τον κάνει μέλος της ομάδας που ήταν τότε γενικός αρχηγός (Παναιγιάλειος), πραγματοποιώντας την πρώτη μεταγραφή του Μιχάλη.
Οι επιδόσεις του Μ. Κρητικόπουλου όμως στην ομάδα του Αιγίου δεν άφησαν κανέναν μεγαλοπαράγοντα αδιάφορο, γεγονός που τον οδήγησε ένα χρόνο μετά (1966) στη δεύτερη μεταγραφή του στη μια από τις δύο τότε μεγάλες ομάδες του Πειραιά: τον Εθνικό του αείμνηστου προέδρου Δ. Καρέλλα.
Ο Μ. Κρητικόπουλος έμεινε εκεί 7 χρόνια έχοντας συμπαίχτες τον Χατζηιωάννογλου, τον Ζερβουδάκη, τον Ελευθεριάδη, τον Κρεμμύδα, τον Ρασιδάκη και άλλους πολλούς, ομάδα με πολλά αστέρια τότε…
Πιο χαρακτηριστική στιγμή του στην κυανόλευκη ομάδα, το χατ τρικ σε βάρος του Παναθηναϊκού λίγο μετά την πράσινη επιτυχία του Γουέμπλεϊ, επίτευγμα που λίγοι ποδοσφαιριστές έχουν πραγματοποιήσει απέναντι σε έναν τόσο δυνατό αντίπαλο.
Η «Βαρβάρα»
Το 1973, μετά από άλλη μια μεγάλη μάχη «μεγαλοπαραγόντων» της εποχής, η «Βαρβάρα» των ελληνικών γηπέδων (όπως ήταν το παρατσούκλι του Κρητικόπουλου που ξεκινησε από μια πλάκα στα αποδυτήρια του Εθνικού) καταλήγει στη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας, τον Ολυμπιακό, έναντι του αστρονομικού για τα τότε δεδομένα ποσού που έφτανε κοντά στα 10.000.000 δρχ.
Στον Ολυμπιακό του μεγάλου Νίκου Γουλανδρή με το ρεκόρ των 102 γκολ ενεργητικό και μόλις 14 παθητικό, ο Μ. Κρητικόπουλος γνώρισε αξέχαστες στιγμές, αφού στέφτηκε πρωταθλητής, κυπελλούχος και νταμπλούχος Ελλάδας. Την τελευταία μάλιστα χρονιά της θητείας του στους ερυθρόλευκους αποτέλεσε και τον αρχηγό της ομάδας.
Η καριέρα του συνεχίστηκε τη σεζόν 1980-1981 στον Απόλλωνα Αθηνών ενώ κάποια χρόνια αργότερα κρέμασε τα παπούτσια του επιστρέφοντας στον Παναιγιάλειο.
Διεθνής ποδοσφαιριστής, αποτέλεσε μέλος σχεδόν όλων των Εθνικών ομάδων της χώρας μας με κυριότερη την Εθνική ομάδα Ανδρών, ενώ η κατάκτηση του κυπέλλου ΣΙΣΜ με την Εθνική Ενόπλων ήταν ακόμα ένα σημαντικό γεγονός στην καριέρα του.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ποδοσφαιρικής του αξίας ήταν οι απογειώσεις του για κεφαλιά στις οποίες ξέχναγε να προσγειωθεί με πιο ιδιαίτερη βέβαια την κεφαλιά – ψαράκι στον αγώνα που διεξήχθη στο στάδιο Γ. Καραϊσκάκης εναντίον της πρωταθλήτριας Σκωτίας Σέλτικ.
Πρότυπο πατέρα και συζύγου έμεινε στην σκέψη όλων των φιλάθλων, των φίλων και κυρίως των αντιπάλων του για το ήθος και στην σεμνότητα του.
Στα πλαίσια των αξιών που είχε σαν άνθρωπος ο Μιχάλης Κρητικόπουλος ήθελε πάντα να τιμά τους ανθρωπους που τον βοήθησαν στην καριέρα του και όχι μόνο…
Προς τιμήν ενός τέτοιου ανθρώπου και φίλου, του Μιχάλη Γουλανδρή, βρέθηκε και εκείνο το απόγευμα 20 χρόνια πριν, στην Χώρα της Άνδρου για να λάβει μέρος σε αγώνα παλαιμάχων μεταξύ Ολυμπιακού Ανδρου και Ολυμπιακού Πειραιώς, στα πλαίσια των εγκαινίων του γηπέδου «Ιωάννης Μ. Γουλανδρής», (ξαδέλφου του μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού Νίκου) που χρηματοδότησε εξ ολοκλήρου ο φίλος του Κρητικόπουλου, Μιχάλης Γουλανδρής, ο διοργανωτής της τότε εκδήλωσης.
Γύρω στο ημίωρο και ενώ ο Μιχάλης Κρητικόπουλος είχε στεφθεί σκόρερ για άλλη μια φορά κατά την επιστροφή του προς την άμυνα, κάπου στο ύψος του πέναλτι, μέσα στην μεγάλη περιοχή, το χώρο δηλαδή που μεγαλούργησε, αποφάσισε να απογειωθεί για τελευταία φορά σκορπώντας θλίψη σε ολόκληρη την οικογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου…
Κι αν οι συμπτώσεις καμία φορά παίζουν τα δικά τους παιχνίδια, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μιχάλης Κρητικόπουλος έφυγε φορώντας ύστερα από μια σειρά γεγονότων τη φανέλα με το νούμερο 20 στην πλάτη αντί του 7 όπως συνήθιζε να φοράει όντας εν ενεργεία ποδοσφαιριστής… Το ημερολόγιο έγραφε 20/07/2002, θέλοντας απλώς να σφραγίσει τη δική του μέρα.
Κι αν εσύ, Μιχάλη Κρητικόπουλε, αποτέλεσες για ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα σημαντικό κομμάτι του, διδάσκοντας ήθος και ανθρωπιά με τον χαρακτήρα σου, εμείς δε θα μπορούσαμε παρά να σε ευχαριστήσουμε για ό,τι πρόσφερες και να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο να παραμείνει η μνήμη σου άσβεστη στο πέρασμα του χρόνου, θυμίζοντας σε όλους πώς είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού που τόσο νοσεί στις μέρες μας.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
(Με τη βοήθεια της πολυαγαπημένης κόρης του Μιχάλη, Σίσσυς Κρητικοπούλου)
