Ο Ολυμπιακός της σεζόν 2007/08 πέρασε στην ιστορία ως η ομάδα που έσπασε την ευρωπαϊκή κατάρα. Όχι απλώς την έσπασε, την έκανε θρύψαλα. Μέχρι τη βραδιά της Βρέμης οι Ερυθρόλευκοι μετρούσαν 31 συνεχόμενα εκτός έδρας ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς νίκη. Είτε η έδρα ήταν της Ρεάλ, είτε της Γιουβέντους, είτε της Πόρτο, του Άγιαξ, της Σαχτάρ, της Χέρενφεν ή της Μόλντε, για 31 σερί παιχνίδια το καλύτερο αποτέλεσμα στο οποίο μπορούσε να προσβλέπει ο Ολυμπιακός όταν έβγαινε από την Ελλάδα ήταν η ισοπαλία.
Στις 3 Οκτωβρίου το αρνητικό σερί έφτασε στο τέλος του. Ο Τάκης Λεμονής φιλοξενήθηκε την Κυριακή στην COSMOTE TV και μίλησε για εκείνη τη μεγαλειώδη βραδιά. Είπε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, το ίδιο και ο Τζόλε με τον Ιεροκλή Στολτίδη που ήταν από τους μόνιμους πρωταγωνιστές του Ολυμπιακού. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Σερ Τάκης είναι πολύ ευγενής για να μπει σε περισσότερες λεπτομέρειες.
Όντως, εκείνη τη χρονιά ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφάσισε να αλλάξει ρότα, βάζοντας σε προτεραιότητα την Ευρώπη. Τουλάχιστον αυτό πίστεψε ο Λεμονής αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ότι έκανε, διότι στην πραγματικότητα δεν ίσχυσε ποτέ κάτι τέτοιο. Αν ίσχυε, ο προπονητής θα παρέμενε στη θέση του και ο Ολυμπιακός θα πήγαινε με αυτόν ως το τέλος, δεδομένου ότι ο στόχος μιας αξιοπρεπούς παρουσίας στο Τσάμπιονς Λιγκ επιτεύχθηκε και με το παραπάνω. Αντιθέτως, με την πρόφαση ότι μπορεί να χαθεί το πρωτάθλημα, ο Κόκκαλης έδιωξε τον Τάκη ρισκάροντας όντως να το χάσει. Διότι ο τίτλος δεν θα χανόταν στο ματς με την Καλαμαριά (ακόμα κι αν δεν είχε μεσολαβήσει η υπόθεση Βάλνερ), αλλά στη συντριβή από την ΑΕΚ.
Τα στιγμιότυπα με τον αλησμόνητο Σεγκούρα να κάθεται σαν άγαλμα μετά από κάθε γκολ της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, δεν μπορεί να τα ξεχάσει κανείς. Να πήγαινε ο Λεμονής για δυο αποτελέσματα και να έτρωγε τέσσερα γκολ; Από την καλύτερη πελάτισσά του; Αδιανόητο. Εκείνο τον καιρό ο Τάκης είχε ρεκόρ 6-1-1 κόντρα στην ΑΕΚ. Όπου ήττα, το 2-1 στον τελικό κυπέλλου του 2002, μόλις μια εβδομάδα μετά το αξέχαστο 4-3 που κλείδωσε το πρωτάθλημα. Ίσως για τον τότε πανίσχυρο Κόκκαλη, τα εγκώμια για τις ευρωπαϊκές επιδόσεις του Λεμονή να του έπεφταν βαριά. Κακά τα ψέματα, ο Σωκράτης το είχε πάντα αυτό: θεωρούσε ότι η συμβολή του ήταν πάντοτε πολύ πιο καθοριστική από εκείνη του εκάστοτε προπονητή. Ειδικά στις επιτυχίες…
Όταν ο Ολυμπιακός πήγε στη Βρέμη, ο Λεμονής έπαιζε ήδη το κεφάλι του. Μπορεί να ήμασταν ακόμη στις αρχές Οκτωβρίου, αυτό όμως δεν έλεγε κάτι. Ούτε το ρόστερ είχε πάρα πολλά νέα πρόσωπα, τα οποία προφανώς χρειάζονταν χρόνο μέχρι να γνωριστούν και να αποκτήσουν χημεία. Γκαλέτι, Λούα Λούα, Κοβάσεβιτς, Λεντέσμα, Ραούλ Μπράβο, συν τον Άντζα που επέστρεψε, μιλάμε μάνι-μάνι για έξι ενδεκαδάτους ποδοσφαιριστές. Χώρια ο Νούνιες, ο Μήτρογλου, τα στοιχήματα τύπου Αρτσούμπι και Λάτσκο, αλλά και ο 15χρονος τότε Κυριάκος Παπαδόπουλος.
Η πρεμιέρα βρήκε τους Πειραιώτες στη Λεωφόρο, αλλά οι τεράστιες ευκαιρίες από Λούα Λούα και Τοροσίδη τους στέρησαν μια απόλυτα δίκαιη νίκη. Μεσολάβησε το 1-1 με τη Λάτσιο σε άδειο Καραϊσκάκη (εκεί όπου έγινε ληστεία μετά φόνου στην ισοφάριση με γκολ δυο μέτρα οφσάιντ) και η εξάρα με τον ΟΦΗ, για να έρθει η κακή εμφάνιση στο Χαριλάου και η ισοφάριση-σοκ στο 93′ και να αρχίσουν τα γνωστά σενάρια φαγώματος.
Κάπου στο ημίχρονο, η πληροφορία που κυκλοφορούσε στα δημοσιογραφικά του Βέζερ Στάντιον έλεγε πως ο Τάκης Λεμονής θα ανακοίνωνε την παραίτησή του μετά το τέλος του αγώνα. Ο οποίος αποκλείεται – βάσει προϊστορίας και μόνο – να είχε αίσια έκβαση. Ο Ολυμπιακός τα είχε κάνει στο παρελθόν μούσκεμα σε πολύ πιο εύκολες έδρες. Εκείνη την εποχή η Βέρντερ είχε εξαιρετική ομάδα και ειδικά μέσα στη Βρέμη σε έπαιρνε η κατηφόρα. Το σκορ ήταν ήδη στο 1-0 και οι περισσότεροι σκέφτονταν μην τυχόν γράψει πολλά γκολ το κοντέρ.
Η ώρα περνούσε, ο Ολυμπιακός έδειχνε ζωηρός αλλά ελάχιστοι πίστευαν ότι η βραδιά θα μπορούσε να φέρει κάτι καλό. Ακόμα και όταν έγινε το 1-2, προσπαθούσα να φανταστώ το πιο αδιανόητο σενάριο με το οποίο θα ερχόταν η ισοφάριση. Μόνο στο 1-3 πείστηκα ότι αυτή η βραδιά δεν θα ήταν σαν τις άλλες. Και όχι επειδή ήταν η πρώτη μου αποστολή με τον Ολυμπιακό στο εξωτερικό. Το πρώτο διπλό ήρθε και μάλιστα με ανατροπή. Πώς να παραιτηθείς μετά;
Όσο για το πώς χτίστηκε εκείνη η ομάδα που αποκλείστηκε από τη μετέπειτα φιναλίστ Τσέλσι; Τα εύσημα για τις επιλογές των παικτών ανήκουν στον Ίλια Ίβιτς, όπως ανήκουν στον Λεμονή αυτά της διάχειρισης. Παρότι μπήκε στην ομάδα Ιούνιο μήνα, πρόλαβε να κάνει ένα σωρό μεταγραφές, ξεπερνώντας τη δυστοκία που είχε παρατηρηθεί το προηγούμενο διάστημα. Παράλληλα βρήκε χρόνο να πουλήσει και τον Καστίγιο στη Σαχτάρ, τον οποίο πήγαν… σηκωτό στο αεροπλάνο οι άνθρωποι των δυο ομάδων.
Η αγνωμοσύνη προς το πρόσωπο του Τάκη ήταν τεράστια εκείνη τη σεζόν. Διότι ο Κόκκαλης έστελνε τελεσίδικα το μήνυμα πως ό,τι και να λεγόταν για την Ευρώπη, το πρωτάθλημα θα είχε πάντοτε προτεραιότητα. Δεν το βρίσκω παράλογο αυτό το σκεπτικό: όταν ξεκινάει μια σεζόν, δε γίνεται να λες «θυσιάσω έναν τίτλο και αν μου κάτσει η Ευρώπη, έχει καλώς». Αν όμως δεις ότι η ευρωπαϊκή πορεία όντως σου κάθεται, έχοντας κάμποσα πρωταθλήματα καβάτζα οφείλεις να διεκδικήσεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Στην περίπτωση του Λεμονή, η συμπεριφορά της τότε διοίκησης άγγιζε τα όρια της προστυχιάς: πώς αλλιώς να τεθεί όταν ζητάς από έναν προπονητή να βάλει την Ευρώπη σε προτεραιότητα και στη συνέχεια τον διώχνεις πριν το τέλος της σεζόν κι ενώ έχει επιτύχει απόλυτα τον βασικό (και σαφώς δυσκολότερο) στόχο;
Ο θεός ήθελε να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός εκείνη τη χρονιά. Και γι’ αυτό έστειλε τον Μήτρογλου στο 92′ κόντρα στη Λάρισα, όταν διαπίστωσε ότι ο δύστυχος Σεγκούρα δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω. Στην περίπτωση του Όσκαρ Γκαρθία πάλι, όταν ο Λεμονής απομακρύνθηκε επειδή… έπαιξε χωρίς φορ με τη Σπόρτινγκ (κι ενώ είχε μετατρέψει το -5 σε +1), ο θεούλης δεν είχε καμία διάθεση να εμπλακεί ξανά, αφήνοντας τους Ερυθρόλευκους στην τύχη τους…