Διακρίνομαι από μια φυσική απέχθεια στην διαχρονική προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων να ελέγξουν και να χειραγωγήσουν τις ποδοσφαιρικές εξελίξεις παρεμβαίνοντας, εντελώς αναίτια, στον σκληρό πυρήνα της λειτουργικής ανεξαρτησίας της εθνικής ομοσπονδίας.
Οι εκλογές, το εκλογικό σύστημα, η συγκρότηση της Εκλογικής Γενικής Συνέλευσης είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο που αναπτύσσεται και λειτουργεί η Ρήτρα Ανεξαρτησίας κάθε εθνικής ομοσπονδίας, άρα συνιστά αρμοδιότητα «εν ου παικτοίς» για το κράτος.
Από χθες, στο κορυφαίο αυτό θέμα, έχουν προκύψει, σε πρώτη ανάγνωση, συγκλονιστικές εξελίξεις.
Η Κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφαση της να μεταθέσει το χρόνο εκλογών για κάποια ημερομηνία στο φθινόπωρο (είχε συμφωνηθεί για τον Ιούλιο) και όλοι κατάλαβαν πως αυτό συνέβη σε συμφωνία ή με την ανοχή της FIFA και της UEFA, επειδή κανείς στην κυβέρνηση δεν είναι τόσο βλαξ, ώστε να εγγράψει μια πολιτική ήττα σε ένα τέτοιο θέμα.
Όλοι, πλην της ΕΠΟ, που κατάλαβε εντελώς άλλα και «σαν έτοιμη από καιρό» αποφάσισε, αντιδρώντας, να επικαλεστεί το ποδοσφαιρικό αυτοδιοίκητο και να διαμηνύσει την άμεση ενημέρωση των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών.
Προφανώς, η διαδικασία της ενημέρωσης άλλα από αυτά που αναμένονταν είχε ως αποτελέσματα και την αρχική ανακοίνωση της ομοσπονδίας την διαδέχθηκε σιγή νεκροταφείου. Όταν ο κ. Αυγενάκης απάντησε ότι «οι διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές ενημερώθηκαν αναλυτικά πριν από την σχετική ανακοίνωση» όλοι, πάλι, κατάλαβαν, πως ό,τι έγινε υπήρξε προϊόν συμφωνίας και όχι απλής ενημέρωσης.
Καθώς δε ο υφυπουργός έκλεισε την απάντηση του με μια «ταβανόπροκα» για «την εκκρεμότητα της FIFA και της UEFA στη σύνταξη της Έκθεσης για το ελληνικό ποδόσφαιρο, που προκύπτει από το Μνημόνιο Συνεργασίας, το οποίο υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με τις FIFA και UEFA στις 25.02.2020 στην Αθήνα» η αίσθηση μιας συνολικής συμφωνίας (ανεξάρτητα αν προκύπτει ως ενεργητική διαδικασία ή παθητική αποδοχή) επιβεβαιώθηκε πλήρως.
Καθίσταται, λοιπόν, προφανές πως το πρόβλημα πλέον είναι στο γήπεδο της ΕΠΟ και όσων την διαχειρίζονται την τελευταία τετραετία.
Αυτοί πρέπει να ανακαλύψουν τους τρόπους και τις διαδικασίες να ζωντανέψουν και πάλι τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, να την εγγυηθούν απέναντι στη FIFA και να την αντιτάξουν στην κυβερνητική λαίλαπα. Οι πρώτες απόπειρες τους είναι, επιεικώς, αστείες. Με διαρροές σε site και blog εργολάβων της παραπληροφόρησης και νοικιασμένων πιστολάδων της δημοσιοκαφρίας δουλειά δε γίνεται. Γελάει το πανελλήνιο.
Το ίδιο συμβαίνει και στις περιπτώσεις όπου ο βασικός νταραβεριτζής θέλει να τα έχει καλά με όλους, επειδή έχει ανοιχτά θέματα και διοχετεύει την οργή του, καθώς χαλάει η έτοιμη δουλειά, μέσω ανακοινώσεων τρίτων, άμεσα ελεγχόμενων.
Οι αντιδράσεις αυτές εκτός από αστείες πάσχουν και στο πεδίο της μνήμης. Αυτοί που σήμερα κλαίνε μα μαύρο δάκρυ για το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου είναι οι ίδιοι με εκείνους που έγλειφαν πατόκορφα τον Κοντονή να το καταργήσει και να ανοίξει το δρόμο για να καταλάβουν την ΕΠΟ
Είναι οι ίδιοι με εκείνους, που παρακολουθούσαν, ως διευθυντές υπουργών και διευθύνοντες σύμβουλοι Π.Α.Ε., με κάμερες και μικρόφωνα την ΕΠΟ καθοδηγημένοι από αυτόν που τα τοποθέτησε για να ενημερώνουν σε χρόνο dt τον λεβέντη υφυπουργό να αποφασίσει ποιον διαιτητή θέλει στον τελικό κυπέλλου και ποιους βοηθούς κι ύστερα εξέδιδαν καταγγελίες για « τις παρακολουθήσεις».
Αυτοί ξεκινάνε σήμερα να υπερασπιστούν το ήδη καταργημένο αυτοδιοίκητο…
Καλό τους ταξίδι!