Τι και αν ο Ρικ Πιτίνο έφυγε από τον Παναθηναϊκό άρον άρον και δεν ενημέρωσε κανέναν ότι υπογράφει στο πανεπιστήμιο Αϊόνα, οι Γιώργος Βόβορας και Φραγκίσκος Αλβέρτης μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για όλα όσα άφησε πίσω του ο Αμερικανός τεχνικός.
Οι δύο προπονητές, μίλησαν στην εφημερίδα «Τα Νέα» και αναφέρθηκαν στην παρακαταθήκη που άφησε ο Ρικ Πιτίνο φεύγοντας από το τριφύλλι.
Μάλιστα, ο Γιώργος Βόβορας υπογράμμισε ότι ο Αμερικανός προπονητής έχει το χάρισμα να ανεβάζει το φρόνημα των παικτών, κάτι που προσπάθησε να κάνει και στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο στη δεύτερη θητεία του μέτρησε 8 νίκες και 10 ήττες στη Euroleague.
Συγκεκριμένα ο Γιώργος Βόβορας είπε:
«Πρώτα απ’ όλα μας έμαθε τι σημαίνει οργάνωση του τεχνικού επιτελείου μίας ομάδας και πώς πρέπει να λειτουργούμε επί καθημερινής βάσης. Κατέστησε σαφές πόσο σπουδαίο είναι να υπάρχει ένα εξειδικευμένο τμήμα scouting με τη συμμετοχή και των προπονητών των ακαδημιών. Παράλληλα έδωσε μεγάλη έμφαση στις ατομικές προπονήσεις και στην βελτίωση των παικτών, κάτι στο οποίο εδώ στην Ευρώπη δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Εμείς εστιάζουμε περισσότερο στην τακτική και στο 5 εναντίον 5.
Έχει χάρισμα στο να ψυχολογεί και να ανεβάζει το φρόνημα των παικτών και να τους κάνει να νιώθουν καλύτεροι από ο,τι είναι στην πραγματικότητα. Το έκανε συστηματικά με στόχο να τους τσιτώσει και ομολογώ ότι αυτή η τακτική του μου έδωσε μπόλικη τροφή για σκέψη. Ο κόουτς πρεσβεύει ότι η προτεραιότητα είναι πώς θα βελτιώνεται ατομικά ο κάθε παίκτης».
Από την πλευρά του ο Φραγκίσκος Αλβέρτης αναφέρθηκε στον Αμερικανό, ενώ θυμήθηκε και την εποχή που στους Πράσινους αγωνίστηκε ο Ντομινίκ Γουίλκινς, λέγοντας:
«Μας έφερε και μας άφησε μια πολύ ξεχωριστή νοοτροπία και αυτή την αμερικάνικη κουλτούρα που ξεπερνά το μπάσκετ. Εγώ τουλάχιστον ξανάζησα τις μέρες του Ντομινίκ Ουίλκινς που τον ρωτούσαμε και τον ακούγαμε ευλαβικά να μας μιλά για τον Τζόρνταν, τον Μάτζικ και τον Μπερντ. Από τον Πιτίνο μάθαμε πολλά, τουλάχιστον όσοι είχαν ευήκοα ώτα. Προσπερνώ τα θέματα τακτικής, το κοουτσάρισμα και τα συστήματα και μένω στη γενικότερη φιλοσοφία του και τη στάση ζωής για το μπάσκετ, τον αθλητισμό και τη ζωή. Έχει ασύλληπτη ικανότητα στο να προσφέρει κίνητρα στους παίκτες. Ανέδειξε μια διαφορετική στάση σε σχέση με την ατμόσφαιρα φανατισμού στην οποία έχουμε γαλουχηθεί εδώ. Το μπάσκετ δεν είναι σώνει και καλά ζήτημα ζωής και θανάτου».