Λόγια, λόγια και μόνο λόγια και «έξυπνες» επικοινωνιακές ατάκες και πράξη καμία είτε το 2007, είτε το 2018. Το μόνο που αλλάζει είναι τα θύματα και ο τόπος της τραγωδίας. Ο θυμός για ένα κράτος ανοργάνωτο και ανήμπορο να προστατέψει τους πολίτες του ή έστω να τους επιστρέψει σε υποδομές και μέσα τους πολλούς φόρους που τους επιβάλλει, είναι μεγάλος.
Δυστυχώς αυτοί που έχουμε εμπιστευτεί για να μας κυβερνούν, ανεξαρτήτως κόμματος και διαχρονικά, αποδεικνύονται στην πράξη ανίκανοι, και το λέω χωρίς καμία διάθεση λαϊκισμού τέτοιες ώρες. Μάλιστα δεν έχουν ούτε την ευθιξία να υποβάλλουν, έστω για τα μάτια του κόσμου, μια παραίτηση. Αλλά μάλλον δεν υπάρχει λόγος γιατί όλα τα έχουν «καλώς καμωμένα».
Υπάρχουν όμως και οι δικές μας ευθύνες, του καθενός ξεχωριστά, γιατί κοιτάζουμε την πάρτη μας, όπως πολύ σωστά επεσήμανε σήμερα ένας φίλος. Αν δεν κοιτάζαμε την πάρτη μας και δεν ενεργούσαμε, οι περισσότεροι, για να κρατήσουμε τη θεσούλα μας και για να «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», τότε θα είχαμε καταφέρει πολλά σαν άτομα και σαν κοινωνία, τόσο για τα απανωτά μνημόνια και την εξαφάνιση του βιωτικού μας επιπέδου, όσο και για να οργανωθεί επιτέλους ένα κράτος και να υπάρξει ένα δημόσιο σύγχρονο και ευέλικτο που να εξυπηρετεί τον πολίτη και να αντιμετωπίζει καλύτερα τέτοιες καταστάσεις, όπως η χθεσινή και όχι να αποτελεί την εκλογική πελατεία κάποιων έξυπνων και το βόλεμα γνωστών και κομματικών φίλων.
Ξέρω, όμως ξέρω, η οργή θα κρατήσει λίγες ημέρες ή εβδομάδες, όσο θα είναι στην επικαιρότητα το θέμα. Μετά επιστρέφουμε στην καθημερινότητα μας, περιμένοντας την επόμενη τραγωδία και το κράτος στην ανυπαρξία του χωρίς μέτρα και χωρίς δημιουργία υποδομών και σχεδίου. Τα γεγονότα στην Μάνδρα άλλωστε και με διαφορά μεταξύ τους οκτώ μηνών, είναι πρόσφατα.
Πραγματικά θα ήθελα να κάνω λάθος και ν’ αλλάξει κάτι, όμως γνωρίζοντας το παρελθόν, η προσδοκία της αλλαγής δίνει τη θέση της στην απογοήτευση της ελληνικής πραγματικότητας. Δυστυχώς…