Περισσότεροι από 50 είναι οι νεκροί… Ας πιάσουμε τα πληκτρολόγια για να εκφράσουμε την θλίψη μας, την αποδοκιμασία μας και τη συμπόνια μας, στα social media, φυσικά. Στον όλεθρο χρειάζεται κυνισμός κι όχι ευχολόγια και ψεύτικα δάκρυα. Σήμερα, ο ελληνικός λαός έπρεπε να βγει στο δρόμο, σε κάθε γωνιά της χώρας, για να διατρανώσει την επιθυμία του να γίνει η Ελλάδα μια κανονική χώρα, ένα κανονικό κράτος.
Τι άλλο, δηλαδή, περιμένουμε; Τη μία καίγεται η Ηλεία, μετά η Μάνδρα Αττικής πλημμυρίζει, αφαιρούνται ζωές κι ο ελληνικός λαός κάθεται και βλέπει τηλεόραση και ποστάρει στο facebook και στο twitter. Κι όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το κάθε «θαύμα» στην Ελλάδα κρατάει τρεις μέρες. Μετά θα ξεχαστούν όλα.
Που είναι το συμπαγές μας, μωρέ; Που είναι η αλληλεγγύη μας; Που είναι το φιλότιμό μας; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να μας πείσει ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε ζωή; Όσοι έχασαν δικούς τους ανθρώπους κλαίνε και θρηνούν. Εμείς, οι υπόλοιποι, παρακολουθούμε εκ του μακρόθεν. Δεν συμμετέχουμε, ούτε λυπούμαστε.
Ψέματα είναι ότι ο καθένας μας λυπάται και θλίβεται. Είναι μεγάλο ψέμα. Για να λυπηθείς, πρέπει να έχεις συναίσθημα μέσα σου. Δεν έχεις, πια. Απλά θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που δεν έχεις δικό σου άνθρωπο ανάμεσα στους νεκρούς. Κι η ζωή συνεχίζεται, με post του «εγώ» του στα social media. Εκεί έξω υπάρχουν καμένοι άνθρωποι. Άλλοι έχουν «καμένα μυαλά».
Έχει υποστεί τέτοιο mind control ο Έλληνας πολίτης κυρίως μέσω των social media, που θεωρεί ότι όλη του η ζωή βρίσκεται μέσα στον υπολογιστή του. Η ζωή είναι εκεί έξω. Στο Μάτι, στη Ραφήνα, στην Κινέττα. Η ζωή είναι εκεί, που δεν υπάρχει ζωή…
Πολιτική Προστασία, σου λέει. Τρίχες κατσαρές. Δεν υπήρχε σχέδιο εκκένωσης, λένε οι ειδικοί. Και δεν τρέχει τίποτα. Κι εσύ κάθεσαι στον υπολογιστή σου. Δε ζητάς να πληρώσει κανένας γι αυτό. Έτσι σ’ έχουν διαπαιδαγωγήσει.
Ποτέ δεν αγάπησες τη χώρα σου, νεοΈλληνα. Ποτέ. Αγάπησες μονάχα τον εαυτό σου και τη βολή σου. Δεκάρα δεν δίνεις για το διπλανό σου. Αυτή η χώρα, ωστόσο, υπήρχε μέχρι τώρα, γιατί ο διπλανός πάντα νοιαζόταν για το διπλανό του. Τώρα, δεν υπάρχει.
Γι αυτό και δεν απαίτησες ποτέ να τιμωρηθούν οι «υπεύθυνοι». Όχι των καταστροφών, αλλά αυτοί που δεν εκπαίδευσαν να σκέφτεσαι έτσι. Βολεύτηκες, νεοΈλληνα. Σου άρεσε γιατί το κόμμα σου πρόσφερε εύκολα λεφτά. Και σε γέμισε εσωστρέφεια, νεοΈλληνα. Να μην σ’ ενδιαφέρει τι συμβαίνει γύρω σου.
Για τους περισσότερους νεοΈλληνες η σημερινή ημέρα είναι ίδια με τη χτεσινή. Δουλειά (όσοι έχουν), social media, χαβαλέ. Σήμερα που έπρεπε να βρίσκονται στο Σύνταγμα και σ’ όλες τις πόλεις της Ελλάδας και να βροντοφωνάξουν πως πρέπει ν’ αλλάξουμε το μενταλιτέ μας, την κουλτούρα μας…
Ο νεοΈλληνας είναι ένα έρμαιο, άγεται και φέρεται πανεύκολα. Είναι «ευκολάκι» που λένε οι νεολαίοι. Τώρα έχει μοναδική ευκαιρία για να εξεγερθεί, πρώτα κατά του εαυτού του που ανέχεται. Δεν θα το κάνει, φυσικά. Θ’ αρκεστεί στις πομπώδεις φρασεολογίες του τίποτα και στα ποσταρίσματα. Μέχρι την επόμενη καταστροφή…