Αν ήμουν δημόσιος υπάλληλος και βαριόμουν τη ζωή μου, θα μπορούσα να ανεβάσω ξανά το κείμενο που έγραψα στις 13 Ιουλίου. Άντε το πολύ – πολύ να άλλαζα κάποιες λέξεις για να φανεί λίγο διαφορετικό. Παρότι είναι σα να γράφτηκε τώρα, λέω να το πάμε παρακάτω το πράγμα. Έτσι ώστε το σημερινό κείμενο να μπορεί να «παίξει» σε τρεις, τέσσερις, ακόμα και σε οκτώ μήνες που λέει ο λόγος…
Γιατί συνετρίβη ο Ολυμπιακός στη Λιόν; Γιατί απλούστατα δεν έπαιξε σοβαρή άμυνα και γιατί δεν έχει έστω έναν συμπαραστάτη ο Σπανούλης στο μακρινό σουτ. Ο αρχηγός έβαλε 3/6 τρίποντα, όλοι οι υπόλοιποι είχαν 1/11. Δηλαδή ο/10, αν βγάλουμε το 1/1 του Πρίντεζη. Ο Πάντερ σούταρε δυο φορές έξω από το τόξο, τη μια από καμιά δεκαριά μέτρο με το ρολόι στο μηδέν. Προφανώς έπρεπε να πάρει περισσότερες προσπάθειες, αν κρίνουμε από το 5/7 στα δίποντα. Και πάλι όμως, δύσκολα θα μπορούσε να αλλάξει κάτι δραματικά.
Ας πάρουμε το χειρότερο σενάριο. Αυτό δηλαδή που λέει ότι οι δυνατότητες των συγκεκριμένων παικτών είναι αυτές που είδαμε στα λίγα φιλικά και στη Λιόν. Αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να περιμένουμε κάποια βελτίωση μέσα στο επόμενο διάστημα, αφού δεν έχουν καν χημεία μεταξύ τους. Όπως και να το κάνεις, ένα δεμένο σύνολο μετρίων είναι πολύ καλύτερο από ένα σκορποχώρι σαν αυτό που εμφάνισαν οι Πειραιώτες (και) στη Γαλλία.
Η λογική λέει πως ο Πολ, ο Μπόλντγουιν, ο Ρούμπιτ, ακόμα και ο δύστυχος ο Τσέρι που κάποιες φορές μοιάζει σα να μην έχει ξαναμπιστήξει τη σπυριάρα, δε γίνεται να είναι τόσο κακοί όσο δείχνουν. Ελπίζω να συμφωνούμε σε αυτό. Για μπορέσουν όμως να δείξουν κάτι παραπάνω, να δικαιολογήσουν έστω και στο ελάχιστο τον λόγο για τον οποίο επιλέχθηκαν βρε αδερφέ, θα πρέπει να προπονηθούν αρκετές φορές μαζί και κυρίως να παίξουν κάμποσα ματς μαζί. Το ιδανικό θα ήταν να συνέβαινε αυτό δίχως πίεση. Τέτοιο σενάριο όμως δεν παίζει. Ειδικά όσο τα ουρλιαχτά των οπαδών της νίκης θα καλύπτουν τα δικαιολογημένα παράπονα των οπαδών της ομάδας…
Ας πάρουμε τώρα ένα άλλο σενάριο. Δυστυχώς, φανταστικό μια και εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να επαληθευτεί. Ο Ολυμπιακός (που δεν έχει φύγει από την Α1) μπαίνει στην 8άδα, αποκλείεται από το φάιναλ φορ και στο τέλος της σεζόν χάνει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό, με γνωστούς αλλά και… άγνωστους τρόπους. Θα ήταν κάποιος από εσάς ικανοποιημένος και θα έλεγε «δεν πειράζει μωρέ που το πήραν αυτοί πάλι, εμείς μπήκαμε στην 8άδα»; Αμφιβάλλω πολύ…
Αν δεν έχετε ήδη πιάσει το υπονοούμενο, θα σας το κάνω πενηνταράκια. Η Euroleague προς το παρόν δεν είναι για ελληνικά δόντια. Στην πραγματικότητα, δεν είναι εδώ και μια επταετία. Πως το καταλαβαίνεις αυτό; Εύκολα. Βλέπεις ότι το (μπασκετικό) μέγεθος που λέγεται Παναθηναϊκός δεν μπορεί ούτε να πλησιάσει στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης από το μακρινό 2012. Το ότι ο Ολυμπιακός πήρε σε αυτό το διάστημα δυο κούπες και έπαιξε άλλους δυο τελικούς ήταν κάτι παρά φύση. Ένα ανεπανάληπτο θαύμα που… επαναλήφθηκε κατά συρροή.
Από το 2011 και μετά ο Θρύλος είχε μπάτζετ οχτάδας το πολύ. Ένας σπουδαίος κορμός με παίκτες που συνυπήρξαν είτε στο peak τους (Σπανούλης, Πριντέζης) είτε στο ξεπέταγμά τους (Σλούκας, Παπανικολάου), πλαισιωμένος από «λαχεία» τύπου Χάινς, Λο, Χάντερ και Λοτζέσκι, ήταν τα βασικά συστατικά του κατά συρροή θαύματος. Σπανούλης και Πρίντεζης κατάφεραν να τους νικήσουν όλους εκτός από τον χρόνο, ο Σλούκας παρέμεινε στη Φένερ, ο Παπανικολάου δεν είναι αυτός που ήταν κάποτε και τα λαχεία πλέον δεν κερδίζουν ούτε τον λήγοντα.
Ούτε που θυμάμαι για πόσα χρόνια ασκούσα σκληρή κριτική στο μπασκετικό τμήμα, προσπαθώντας να πείσω πρώτα τους ιδιοκτήτες του και μετά όλους τους υπόλοιπους ότι δεν είναι δυνατόν να λες κάθε χρόνο «στόχος μου είναι η διάκριση στην Ευρωλίγκα», αφήνοντας να εννοηθεί πως δε σε ενδιαφέρει το πρωτάθλημα. Δε γίνεται να μη σε ενδιαφέρει το εγχώριο πρωτάθλημα, ειδικά από τη στιγμή που οι τελικοί του έρχονται μετά το φάιναλ φορ. Κι ακόμα περισσότερο, όταν απέναντι βρίσκεται ο αιώνιος αντίπαλος που για χρόνια τρέφεται από την συγκεκριμένη μπασκετική κόντρα…
Το αποτέλεσμα ήταν να χάνονται τίτλοι, να συντηρείται μέσω του μπάσκετ ένας κατά τα λοιπά διαλυμένος σύλλογος και κυρίως, να προκαλούνται σοβαρές τριβές μεταξύ των οπαδών. Καμία Ευρωλίγκα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από μια νίκη τίτλου σε βάρος του αιώνιου αντιπάλου σου, εκτός αν τον έχεις ήδη νικήσει στον δρόμο προς την κούπα. Αν και έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε, σε περίπτωση που δεν θυμάστε ή δεν προλάβατε καν εκείνη την εποχή, ρωτήστε κάποιον φίλο του Παναθηναϊκού να σας πει πόσο ξινή του βγήκε εκείνη η κούπα του Παρισιού λίγες μέρες αργότερα, όταν έσκασε το ιστορικό 73-38. Και ήταν μάλιστα η πρώτη ελληνική, όχι η τρίτη, η πέμπτη ή η ένατη (όπως αυτή του Λονδίνου το 2013).
Οι Ισπανοί, οι Ρώσοι και οι Τούρκοι έχουν απλησίαστα μπάτζετ για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Σιγά σιγά μπαίνουν στον χορό και οι Ιταλοί. Δεν είναι τυχαία τα χρήματα που δόθηκαν φέτος ακόμα και από συλλόγους που δεν συμμετέχουν στην Ευρωλίγκα. Πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας φορολογικής αναπροσαρμογής προκειμένου να γίνουν ξανά οι ιταλικές ομάδες σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλεϊ όσο πιο ανταγωνιστικές γίνεται. Όλα αυτά θα παραμένουν απλησίαστα μέχρι να γίνουν (αν γίνουν) πράξη τα όσα έχει εξαγγείλει ο Λ. Αυγενάκης.
Μοιραία λοιπόν, αργά ή γρήγορα το ενδιαφέρον θα στρεφόταν υποχρεωτικά ξανά στο πρωτάθλημα. Αυτό που κακώς απαξίωναν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι Αγγελόπουλοι τα προηγούμενα χρόνια, επιτρέποντας εμμέσως στο κατεστημένο του ελληνικού μπάσκετ να τους χτυπά ανελέητα. Έστω και αργά, η μεγάλη απόφαση πάρθηκε. Με σχέδιο, χωρίς σχέδιο, το θέμα είναι ότι πάρθηκε. Πανηγυρίστηκε από τους φίλους, λοιδορήθηκε από τους εχθρούς. Για αρκετούς μήνες, η βασική αγωνία των φίλων ήταν μην τυχόν κάνουν πίσω τα αδέρφια. Δεν έκαναν…
Τώρα η αγωνία ποια είναι; Μην τυχόν και δεν πάει ο Ολυμπιακός στο φάιναλ φορ; Μήπως δεν μπει στην οχτάδα; Και τι έγινε; Ο Παναθηναϊκός που μπήκε πέρυσι τι κέρδισε, πέραν μιας ωραιότατης σκούπας που έφερε πολύ περισσότερη γκρίνια απ’ ό,τι ήταν οι αρχικοί πανηγυρισμοί;
Ο Ολυμπιακός βούτηξε στα αχαρτογράφητα νερά του #mexritelous με έναν και μόνο σκοπό: να φτάσει ως το τέλος. Τι να το κάνεις το φάιναλ φορ, αν μετά έπρεπε να γυρίσεις στην πατρίδα και να πιεις το πικρό ποτήρι του Αναστόπουλου, του Παναγιώτου και των λοιπών εκλεκτών της ΚΕΔ; Η ΚΑΕ έπρεπε να κάνει μια εκ νέου ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της. Και την έκανε, επιλέγοντας να συγκρουστεί μέχρι τέλους με ένα σάπιο κατεστημένο. Ο πόλεμος θα μαίνεται για καιρό, αλλά οι πρώτες σπουδαίες νίκες έχουν ήδη έρθει. Αν μάλιστα ο υφ. Αθλητισμού δεν φανεί ασυνεπής στην εξαγγελία περί ορίου ηλικίας και αριθμού θητειών στους προέδρους των Ομοσπονδιών, ο πόλεμος θα έχει κερδηθεί οριστικά…
Τα όσα έγιναν την περασμένη επταετία στην Ευρωλίγκα είναι για βιβλίο. Βιβλία, πληθυντικός. Δεν θα μπορούσαν όμως να επαναλαμβάνονται εσαεί και μάλιστα με την ίδια συχνότητα. Κοτζάμ ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα θα αναπολεί για χρόνια την εποχή του Τσάβι και του Ινιέστα, ενώ φανταστείτε τι θα γίνει αν έρθει η ώρα να σταματήσει ο Μέσι. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον μπασκετικό Ολυμπιακό στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα όπως έγραψα πιο πάνω.
Η πραγματική ανάγκη της ομάδας είναι να δημιουργήσει νέους οπαδούς. Η τελευταία φουρνιά ήταν αυτή που μεγάλωσε με τις back 2 back Ευρωλίγκες. Η προηγούμενη όμως που ήταν η μεγαλύτερη και μάλλον η πιο πιστή, δημιουργήθηκε στην εποχή του Ιωαννίδη και των σερί εγχώριων τίτλων. Η κούπα του 1997 ήταν απλώς το κερασάκι σε μια υπέροχη τούρτα που για πέντε χρόνια γλύκαινε τον κόσμο του Ολυμπιακού, που ως τότε περίμενε την ανάσταση του ποδοσφαίρου. Για να δημιουργηθεί μια νέα γενιά οπαδών λοιπόν, δεν αρκεί ένα φάιναλ φορ στη χάση και στη φέξη, αφού ειδικά τα αμέσως επόμενα χρόνια δύσκολα προβλέπεται κάτι τέτοιο. Χρειάζονται τίτλοι, χρειάζεται εγχώρια κυριαρχία. Αυτή θα φέρει ξανά κόσμο στο ΣΕΦ, αυτή θα δώσει ώθηση και χαρακτήρα νικητή στους παίκτες. Κι αν ποτέ έρθει η ώρα μιας κλειστής ευρωπαϊκής λίγκας, μετακομίζεις εκεί ως ο κορυφαίος σύλλογος της χώρας σου πέρα από κάθε αμφισβήτηση, έχοντας συνθλίψει τους αντιπάλους εντός κι εκτός παρκέ…
Αν κάποιος τρέμει τη στιγμή που μιλάμε, αυτός είναι ο «φάρος» και όσοι εξαρτώνται οικονομικά ή αγωνιστικά από αυτόν. Αυτόν ακριβώς πασχίζει να γκρεμίσει ο Ολυμπιακός φέτος (ίσως και του χρόνου) και όχι σώνει και καλά να «διακριθεί» στην Ευρωλίγκα. Κάντε μια βόλτα στα σάιτ που επίσημα ή ανεπίσημα σχετίζονται με «επώνυμο φίλαθλο» και θα καταλάβετε τον πόνο και την αγωνία τους, στην προσπάθεια τους να πείσουν ότι ο Ολυμπιακός διαλύεται ή οδεύει προς ναυάγιο. Μεταξύ μας, δεν θυμάμαι πολλούς από εσάς να ήταν ευτυχισμένοι βλέποντας τον φιναλίστ Ολυμπιακό του 2017 να χάνει το πρωτάθλημα. Το διακύβευμα του #mexritelous είναι τεράστιο και δεν μπορεί κανείς να το απαξιώνει. Ζούμε μια κανονική πολεμική αναμέτρηση, η οποία διεξάγεται με σκακιστικούς όρους. Ξέρεις τι είναι να απειλείς ευθέως τον «Βασιλιά» και οι γύρω να σου ζητούν να απολογηθείς επειδή θυσίασες δυο – τρεις στρατιώτες;
Όποια μα όποια κι αν είναι η αγωνιστική εξέλιξη της φετινής σεζόν, τίποτε δεν θα φτουράει μπροστά στον μεγάλο στόχο: την οριστική επικράτηση στον #mexritelous αγώνα για την απελευθέρωση του ελληνικού μπάσκετ και την επί ίσοις όροις διεξαγωγή του πρωταθλήματος μετά από δεκαετίες…
ΥΓ. Διαβάζω τις τελευταίες μέρες για Κορυδαλλούς, για Γκούλιας κλπ και από τη μια γελάω, από την άλλη όμως εξοργίζομαι. Αν ο οπαδός του μπασκετικού Ολυμπιακού τρέμει την επιστροφή στα προ Αγγελόπουλων χρόνια, τι να πει ο φίλος του ΠΑΟ που τα τελευταία του φάιναλ φορ τα ζει μέσα από κιτρινισμένες εφημερίδες; Πως είπατε; Αυτοί τουλάχιστον έπαιρναν πρωταθλήματα; Στα λόγια μου έρχεστε…