Ο Ολυμπιακός παρουσίασε το βράδυ της Πέμπτης τις νέες φανέλες της σεζόν 2019/20. Της ιστορικής σεζόν 2019/20, όπως την έχει χαρακτηρίσει το FWS από την άνοιξη και όπως την αποκάλεσαν Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος κατά τη διάρκεια της παρουσίασης. Που, αναπόφευκτα απέκτησε κι αυτή ιστορικό χαρακτήρα…
Η βραδιά ήταν γεμάτη συμβολισμούς. Αρκεί κάποιος να διαθέτει τη δυνατότητα να τους αποκωδικοποιήσει. Η τοποθεσία της εκδήλωσης από μόνη της έλεγε πολλά. Ένας «θόλος» τοποθετημένος σε ένα απόμερο, σχεδόν απομονωμένο σημείο μέσα στη φύση. Όπως απομονώθηκε ο Ολυμπιακός από την τοξικότητα της σαπίλας που αποπνέει εδώ και χρόνια το ελληνικό μπάσκετ. Στη φύση, στον καθαρό αέρα του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος».
Για να φτάσεις ως τον «θόλο» χρειαζόταν να περπατήσεις αρκετά. Να ανέβεις σκαλοπάτια, να διανύσεις μια χωμάτινη – και με κάποια πετραδάκια – διαδρομή που σε έβαζε από την πρώτη στιγμή στη διαδικασία μιας ιδιαίτερης, συμβολικής δοκιμασίας. Ότι τίποτε δεν θα είναι εύκολο, ότι ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ρόδα αλλά είναι κακοτράχαλος και με παγίδες που καραδοκούν. Σαν μια ιδιότυπη μυητική τελετή κατά τη διάρκεια της οποίας σου δινόταν η δυνατότητα αλλά και ο απαραίτητος χρόνος προκειμένου να συνειδητοποιήσεις από που ξεκίνησαν όλα, που έφτασαν και κυρίως, που οδηγούν στη συνέχεια. Σε απλή μετάφραση, τι πέρασε ο μπασκετικός Ολυμπιακός μέχρι να φτάσει στον «θόλο» του, στο βασίλειό του, αλλά και πόσο ακόμη πρέπει να μοχθήσει ώστε γύρω του να χτιστεί κάτι υγιές εφόσον επικρατήσει…
Ακόμα και η ονομασία «Λαβύρινθος» είχε τον συμβολισμό της, πέραν της προφανούς ιδιότητας της συγκεκριμένης τοποθεσίας (όσοι έχουν επισκεφτεί το συγκεκριμένο σημείο, γνωρίζουν). Για να φτάσεις ως το κέντρο του και να χτίσεις το παλάτι σου, θα πρέπει να έχεις νικήσει τον Μινώταυρο. Σαν κι αυτόν που τρώει τα παιδιά του ελληνικού μπάσκετ: όχι κάθε επτά χρόνια όπως ο μυθολογικός της Κρήτης, αλλά κάθε χρόνο, κάθε μέρα, κάθε ώρα, όπως αυτός του Αμαρουσίου…
Συμβολισμών συνέχεια. Η μπλε φανέλα. Αυτή που θυμίζει Ελλάδα. Με ένα μπλε που, ανάλογα την περίσταση και τον φωτισμό φαινόταν να αλλάζει χρώμα. Και διάθεση. Η μπλε φανέλα. Που παρότι δεν συγκαταλέγεται στα επίσημα χρώματα του συλλόγου, θυμίζει Ολυμπιακό. Θυμίζει την ιστορική πρόκριση επί του Άγιαξ. Το διπλό κόντρα στην Μονακό του Βενγκέρ. Το έπος του Έμιρεϊτς. Ένας είναι ο σύλλογος, μόνο το σπορ αλλάζει.
Κι αν κάποιος δεν ήταν τόσο παρατηρητικός ώστε να προσδώσει τους ανάλογους συμβολισμούς στα παραπάνω, δεν μπορεί να μην πήρε το μήνυμα από τους αδερφούς Αγγελόπουλους. Παναγιώτης και Γιώργος με βλέμμα αποφασιστικό, ήρεμοι αλλά και ταυτόχρονα έτοιμοι για… καβγά. Έτοιμοι να υπερασπιστούν τον σύλλογο και τις επιλογές τους απέναντι σε οποιονδήποτε, ακόμα και σε όποιον τυχόν διατύπωνε ερώτημα με υπονοούμενα και όχι με ευθύτητα. Δίχως να εγκαταλείψουν ούτε για μια στιγμή τις αρχές τους – τη φυσική ευγένειά τους εν προκειμένω -, έδωσαν σε όλους να καταλάβουν πως η εποχή της «αθωότητας» τελείωσε.
Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος έδωσαν χθες την εικόνα δυο ανθρώπων που επέστρεψαν από ένα πολύ άσχημο μέρος. Που τα μάτια τους είδαν φρικαλέα πράγματα και που οι ίδιοι χρειάστηκε να πολεμήσουν σκληρά. Μέσα σε ένα χρόνο, δείχνουν μια δεκαετία ωριμότεροι. Αν δεν το πιστεύετε, βάλτε δίπλα την εμφάνισή τους στην περυσινή παρουσίαση της φανέλας και την αντίστοιχη χθεσινή. Ό,τι κι αν είχαν ζήσει στα πρώτα 14 χρόνια της ερυθρόλευκης θητείας τους, δεν συγκρίνεται με αυτά που βίωσαν στο 15ο.
Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι άφησαν ξεκάθαρη την εντύπωση πως είναι δυο τύποι σε εμπόλεμη κατάσταση. Όχι μεταξύ τους βεβαίως, αλλά κόντρα σε οτιδήποτε θέλησε να βλάψει τους ίδιους και ό,τι πρεσβεύουν και εκπροσωπούν. Αυτοί που κατηγορούνταν για χρόνια ως πρόεδροι του… Φιλοθέη BC, τα παιδιά με τους καλούς τρόπους που δεν θα τσαλακώνονταν και δεν θα λέρωναν ποτέ τα χέρια τους, πλέον θυμίζουν βετεράνους πολεμιστές. Ο πόλεμός τους απέχει πολύ μέχρι να θεωρηθεί τελειωμένος. Από τις πρώτες μεγάλες μάχες όμως είναι σαφές ότι έχουν ατσαλωθεί. Η ματιά τους, οι εκφράσεις τους, η ομιλία τους, η στάση του σώματος, όλα συνηγορούν σε αυτό.
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός ενεπλάκη σε έναν πόλεμο που δεν τον ξεκίνησε ο ίδιος, αλλά που πρέπει ο ίδιος να τον τελειώσει. Οι Αγγελόπουλοι και ολόκληρη η ΚΑΕ μάχονται από τις 13 Φεβρουαρίου υπέρ ερυθρόλευκων βωμών και εστιών. Το μήνυμά τους λοιπόν είναι ένα: «Αν δεν μπορείτε να μας στηρίξετε, τότε μην μπαίνετε στον δρόμο μας». Απώλειες θα υπάρξουν, όπως συμβαίνει σε κάθε πολεμική αναμέτρηση. Από την πλευρά τους, οι Αγγελόπουλοι μετρήθηκαν, ζυγίστηκαν και βρέθηκαν υπερπλήρεις.
Πλέον, είναι η ώρα των οπαδών να δείξουν αν έχουν κατανοήσει ό,τι συμβαίνει εδώ και ένα εξάμηνο. Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει το πραγματικό διακύβευμα και κάνουν υψηλή κριτική λες και βρισκόμαστε «εν καιρώ ειρήνης». Να δούμε αν είναι καλός ο Πολ, ο Πάντερ, ο Μπόλντγουιν, αν θα τους δέσει ο Μπλατ, αν θα μπούμε στα πλέι οφ. Λάθος. Η σεζόν που ξεκινά δεν θέλει πατατάκηδες, δεν θέλει χούπηδες και defense – defense. Τουλάχιστον όχι στα λόγια. Την άμυνα πρέπει να την παίξει πρώτα ο κόσμος και μετά η ομάδα στο παρκέ. Αυτός είναι η ασπίδα, όταν ο σύλλογος βάλλεται. Αυτός πρέπει να είναι και το δόρυ, όταν έρθει η ώρα της αντεπίθεσης. Όποιος δεν έχει τη διάθεση να στηρίξει στα δύσκολα, να κάτσει σπίτι του. Ειδάλλως, αν αρχίσει την κριτική και τη μουρμούρα θα σημαίνει ότι βρίσκεται στη μέση. Και στην τελική αναμέτρηση θα συντριβεί τόσο από τους «δικούς» του, όσο και από τους «εχθρούς»…
ΥΓ. Οι δικαιολογίες πλέον τελείωσαν. Τα savoir vivre, τα comme il faut και οι υπόλοιπες γαλλικές έννοιες αβρότητας έχουν πάει στην άκρη. Οι ίδιοι οι Γάλλοι ήταν που πήραν τα κεφάλια όσων τους καταδυνάστευαν και ζούσαν μεγάλη ζωή εις βάρος τους. Σε καιρό πολέμου «συντάσσεσαι» και αφήνεις τις όποιες διαφωνίες στην άκρη. Το ίδιο ισχύει και για τους δημοσιογράφους που βρίσκονται κοντά στην ομάδα. Τα «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου» και οι αφ’ υψηλού προσεγγίσεις έχουν πάει περίπατο. Και μπορώ να τους διαβεβαιώσω πως δεν έχουν κανέναν λόγο να ανησυχούν. Αυτοί που ήταν να τους «κακοχαρακτηρίσουν» επειδή υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό, το έχουν κάνει ήδη.
Οι ποδοσφαιρικοί ρεπόρτερ έδειξαν τα τελευταία χρόνια τον δρόμο, όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης και η ΠΑΕ δέχτηκαν έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο. Ο κλήρος τώρα έπεσε στους μπασκετικούς. Ο ιδιοκτήτης του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού έστειλε το πιο ηχηρό μήνυμα συμπαράστασης λίγη ώρα μετά το ματς με την Τότεναμ. Οι Αγγελόπουλοι ένιωσαν ακόμη πιο ισχυροί. Η ισχύς τους όμως θα μεγαλώσει όταν όσοι διαθέτουν δημόσιο βήμα γράψουν αυτά που νιώθουν και αυτά που επιβάλλουν οι περιστάσεις. Ο κόσμος καταλαβαίνει ποιος υπερασπίζεται τα συμφέροντα του συλλόγου και ποιος κάνει δημόσιες σχέσεις. Από το να σε προτιμήσουν δυο – τρεις (αντιολυμπιακοί) εργοδότες, είναι απείρως προτιμότερο να σε εκτιμούν χιλιάδες αναγνώστες…