Μου άρεσε η ΑΕΚ παρότι δεν ανέμενα να συμβεί. Είδα, πάνω σ’ έναν άθλιο, επιπέδου Λιβαδειάς και Λάρισας, αγωνιστικό χώρο μια ομάδα που επιχειρεί, με όλα τα εγγενή προβλήματα κάθε ανάλογης προσπάθειας, να αλλάξει το δέρμα της. Να το κάνει ελκυστικότερο, πιο φανταχτερό, περισσότερο αποδεκτό από φίλους και εχθρούς.
Η αμέσως προηγούμενη θητεία στο ηρωϊκό τσάμικο και στη λογική «γερά πίσω, μισό – μηδέν να κλέψουμε το ματσάκι» απέθανε, με θεαματικό τρόπο, στον τελικό του Κυπέλλου με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ κι είναι αλήθεια πως πολύ λίγοι περίμεναν από την Ένωση να αντιδράσει λογικά και να επιχειρήσει να (ξανα)ανακαλύψει το ποδόσφαιρο.
Το έπραξε, όμως, πήρε τα ανάλογα ρίσκα και φαίνεται πως σιγά- σιγά ξεκινάει να μπουσουλήσει σε δρόμους άγνωστους μέχρι χθες, αλλά τόσο αναγκαίους αν θέλει να ζει στο σήμερα και να μην επιβιώνει απλώς με περασμένα μεγαλεία.
Νέα ομάδα, με πέντε νέους ποδοσφαιριστές διαφορετικού επιπέδου βεβαίως και διαφορετικής προσαρμογής στις απαιτήσεις του προπονητή, κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες σ΄ένα χωράφι και με την απάνθρωπη ζέστη πανταχού παρούσα να αποδείξει ότι είναι κι αυτή εδώ, παρούσα και διεκδικεί το μερίδιο της στην πίτα της νέας, πορτογαλικής έμπνευσης, εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Για πρώτο επίσημο αγώνα, στις δεδομένες συνθήκες και με τη νίκη να φαντάζει μονόδρομος, η ΑΕΚ τα πήγε καλά τηρουμένων των αναλογιών. Παρουσίασε μάλιστα στην ευρύτερη ποδοσφαιρική οικογένεια ένα προπονητή που είναι φανερό πως έχει καλή επαφή με το άθλημα και δεν διστάζει «να παίξει» όρθιος στην τεχνική περιοχή, μαζί με την ομάδα του. Αν, μάλιστα, το κρίνει απαραίτητο «τη λέει» κιόλας στους ποδοσφαιριστές του με ύφος όλο τσαμπουκά.
Έχει μέλλον η ΑΕΚ με τον κ. Καρντόσο στον πάγκο. Ο απόφοιτος της μεγάλης πορτογαλικής σχολής, ο τρίτος της παρέας με τους Μαρτίνς και Φερέιρα, δείχνει πιστός στρατιώτης του μοντέλου της Ιβηρικής, άρα ικανός ως καθοδηγητής. Στην ομάδα απομένει να του δώσει (αν απαιτείται) περισσότερα και καλύτερα εργαλεία στο γήπεδο για να εισπράξει περισσότερα από τον προπονητή της.
Ο Ατρόμητος ήταν… ατρόμητος, πιστός στις παλιές καλές εποχές του ελληνικού ποδοσφαίρου, γεμάτες ηρωϊκό πνεύμα, αυταπάρνηση, ταμπούρι περί τη μεγάλη περιοχή και εντός αυτής, λίγο «πολιορκία του Μεσολογγίου», λίγο «βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα», αλλά συνεπής στο ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει. Και φοβισμένος υπέρ το δέον στην επιθετική λειτουργία του, μ’ έναν φόβο καρμικό σχεδόν για το τι θα συμβεί πίσω αν ξεκινήσουμε για μπροστά και χάσουμε κάπου ανάμεσα την μπάλα. Ο φόβος αυτός κράτησε τα μπόσικα και κατέληξε στη δημόσια εικόνα μιας ομάδας που όλοι αμύνονται με νύχια και με δόντια κι ο Μέγερι με τον Ρισβάνη καθαρίζουν, σε τελευταία ανάλυση, στις μεγάλες στιγμές.
Θεωρώ πως έχει τύχη ο Ατρόμητος στη ρεβάνς, απέναντι σε μια καλύτερη από αυτόν ομάδα, αν παραμείνει ταπεινός, μετρημένος, λιγότερο οπισθοβαρής και επιθετικά αναζητήσει «με μετρημένες και λογικές επιθέσεις» το ένα γκολ. Παραπάνω είναι δύσκολο να πετύχει. Η Λέγκια είναι (ή έδειξε χθες ότι είναι) καλύτερη σε όλες τις γραμμές πλην του Ρισβάνη και του Μέγερι κι η εικόνα αυτή δεν μπορεί να αλλάξει δραματικά σε εφτά μέρες.
Θα είναι ένας αγώνας τακτικής, σκληρός με έντονο το προσωπικό στοιχείο και τη σωματική επαφή και θα χρειαστεί να κάνει υπέρβαση η ομάδα του Περιστερίου για να καταφέρει να διεκδικήσει τη νίκη και την πρόκριση. Μην ξεχνάμε πως οι Πολωνοί παίζουν για δύο αποτελέσματα (νίκη και ισοπαλία με γκολ), πλαίσιο πολύ δύσκολο να διαχειριστεί ο Ατρόμητος.
Ο Άρης έχει υποχρέωση να νικήσει, ως προσφορά στο ποδόσφαιρο και στη βαθμολογία της UEFA. Μια νίκη που μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη μελλοντικά και για τον ίδιο…