Σε περιπτώσεις σαν κι αυτή, ο οπαδός περιμένει να πιαστεί από κάπου. Το ίδιο και ο δημοσιογράφος που απευθύνεται σε αυτόν τον οπαδό, γνωρίζοντας τι προσδοκά να διαβάσει ο αναγνώστης του…
Δεν ήμουν ποτέ της ωραιοποίησης, ούτε και της αναζήτησης εύκολων τσιτάτων προκειμένου να μπαλώσω μια κατάσταση. Ειδικά όταν δε χρειάζεται καν μπάλωμα: αλήθεια τώρα, υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να ασχολείται έστω και επιδερμικά με το ποδόσφαιρο και να πιστεύει ότι αυτός ο Ολυμπιακός που εμφανίστηκε απόψε μπορεί να αποτελέσει κριτήριο ή έστω έναυσμα για οποιοδήποτε συμπέρασμα; Αν και το πραγματικά εύστοχο ερώτημα είναι άλλο. Πιστεύει έστω και ένας ότι η συγκεκριμένη σύνθεση που επέλεξε ο Μαρτίνς κόντρα στη Σιντ Τρουίντεν συνιστά «κανονικό» Ολυμπιακό;
Το τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν ο Ρομαό, ο Πάρντο, ο Νικολάου, ο Ανδρούτσος κλπ, το ξέρουμε. Το τι μπορούν να προσφέρουν ο Μιράντα, ο Καμαρά, ο Μασούρας, ο Μάνος και ο Γιαννιώτης, θα το ανακαλύψουμε στην πορεία. Εκείνο που θεωρείται απίθανο είναι να δούμε μια τέτοια ενδεκάδα σε ανταγωνιστικό ματς. Αυτό και μόνο λέει πάρα πολλά, δεν τα εξηγεί όλα…
Τα «προβλημάτισε» και τα «θέλει δουλειά πολλή» τα αφήνω σε άλλους. Αυτούς που περιμένουν να προσαρμόσουν την κριτική τους ανάλογα με το αν η μπάλα πάει δοκάρι και μέσα ή καταλήξει δοκάρι και άουτ. Κόντρα σε μια ομάδα που σε λίγες μέρες ξεκινά τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στο πρωτάθλημα, ίσως να δυσκολευόταν και η «κανονική» ενδεκάδα του Θρύλου. Πόσο μάλλον αυτή εναλλακτική που παρέταξε ο Μαρτίνς…
Μόνο ένα πράγμα μπορείς να κρατήσεις από το αποψινό φιλικό, αν θες να μπεις στην ουσία του πράγματος. Με μόλις μια μικρή δόση «κανονικότητας», ο Ολυμπιακός έκανε το γήπεδο να γέρνει. Αρκούσαν οι Φορτούνης, Λάζαρος και Γκερέρο για να δείξουν μέσα σε ένα τεταρτάκι τι πάνω – κάτω θα μπορεί να κάνει η ομάδα του Μαρτίνς, όταν θα περάσει μαζί μερικές εκατοντάδες αγωνιστικά λεπτά. Αλήθεια, πόση ώρα έχουν παίξει βρεθεί ταυτόχρονα στον αγωνιστικό χώρο οι τρεις προαναφερθέντες;
Όλη η ιστορία μέχρι στιγμής είναι ο κύριος Γκερέρο. Ή… Γκερέρογλου, αφού τέτοια δεινότητα και τέτοια ρέντα – έστω και σε φιλικά – έχουμε να δούμε από την εποχή του Κώστα Μήτρογλου. Να βρήκε ο Ολυμπιακός μια τόσο αξιόπιστη λύση στο σκοράρισμα με τέτοια ευκολία; Ας κρατήσουμε ακόμη το μικρό το καλαθάκι, δεν έχει καν μπει ο Αύγουστος. Από την άλλη όμως, πως να αγνοήσεις το γεγονός ότι ένας παίκτης σκοράρει σε πέντε συνεχόμενα ματς ανεξάρτητα από το αν έπαιξε πολύ ή λίγο; Το γκολ είναι γκολ. Είτε το βάζεις σε μπυραρίες, είτε σε ταβέρνες, είτε σε ομαδάρες, τα βασικά συστατικά του παραμένουν ίδια. Αν λοιπόν, ο Γκερέρο δε βρίσκεται υπό την επήρεια κάποιας πρωτοφανούς συναστρίας που τον πηγαίνει με χίλια, από τα τέλη Αυγούστου κι έπειτα θα κλάψουν μανούλες κι ορφανά…