Το πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης Βικτόρια Πλζεν – Ολυμπιακός έληξε με τον… προβλεπόμενο τρόπο.
Ποιος είναι αυτός; Δυο διαφορετικού επιπέδου ομάδες αναμετρήθηκαν με φόντο «μια σίγουρη θέση στον ήλιο του Europa League» και «μια επιδιωκόμενη πολύ καλύτερη, αν κάτσει, στο Champions League» και από τη σύγκρουση τους προέκυψε το φυσιολογικότερο των αποτελεσμάτων. Η ισοπαλία.
Ήταν «ισόπαλες» οι ομάδες στη διάρκεια του αγώνα; Επιτρέψτε μου να διατυπώσω την άποψη πως ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερη (στο πλαίσιο αυτού του αγώνα) ομάδα από τους Τσέχους.
Η ανωτερότητα του δεν είναι ζήτημα αριθμών και στατιστικής. Οι αριθμοί έχουν νόημα όταν επιχειρούν να αποτυπώσουν ίδιες ή κοντινές πραγματικότητες, όταν χρησιμοποιούνται για να συγκριθούν ομοειδείς καταστάσεις.
Χθες το απόγευμα στο Πλζεν τα μεγέθη που αναμετρήθηκαν ήταν εντελώς διαφορετικά, άρα παρέλκει κάθε σύγκριση με βάση τους αριθμούς.
Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερη ομάδα από τους Τσέχους επειδή, πολύ απλά, μπήκε, αγωνίστηκε και τελείωσε ένα αγώνα εκκινώντας από πολύ «χειρότερη» θέση από τους αντιπάλους του.
Ο Ολυμπιακός είναι στη μέση μιας εξελισσόμενης προετοιμασίας, την οποία η Πλζεν έχει ολοκληρώσει επιτυχώς.
Ο Ολυμπιακός απέχει ένα μήνα από την έναρξη του πρωταθλήματος στην Ελλάδα και η Πλζεν έχει ήδη δύο επίσημους αγώνες στα πόδια της, με θετικά γι΄αυτήν αποτελέσματα και με ανατροπή μάλιστα.
Ο Ολυμπιακός έχασε δέκα μέρες πριν τον ακρογωνιαίο λίθο της ομάδας του, τον ποδοσφαιριστή (Φορτούνης) γύρω από τον οποίο ο Μαρτίνς σχεδίαζε τη λειτουργία της ομάδας πάνω στο χορτάρι. Σημειώνω, πως ο ίδιος ποδοσφαιριστής την αμέσως προηγούμενη περίοδο ήταν ο MVP του πρωταθλήματος (αφήνω τα στατιστικά του στην άκρη) και – το σημαντικότερο – αυτός που αποτύπωνε «καθαρά και ξάστερα» το ποδόσφαιρο που θέλει ο προπονητής να παίξει η ομάδα.
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε, με την απώλεια του Φορτούνη, να επιχειρεί να αναδιατάξει όλη τη φιλοσοφία της ομάδας με χρονικό ορίζοντα δέκα μέρες. Ούτε του Χουντίνι να μην το πεις… Πόσο μάλλον του Βαλμπουενά, που για άλλο ρόλο ήρθε στον Πειραιά και άλλα του προέκυψαν με το καλημέρα.
Ο Ολυμπιακός έχασε στο εικοσάλεπτο τον ένα στόπερ του (τη λες και φυσιολογική την απώλεια, καθώς ενείχε ένα ρίσκο η χρησιμοποίηση του Αβραάμ) και αναγκάστηκε να ρίξει στο ματς έναν αντικαταστάτη (Μπα) που ναι μεν είναι νεαρός, ψηλός, δυνατός και σχετικά γρήγορος, αλλά το σημαντικότερο ματς που είχε παίξει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή του ήταν το ντέρμπι υποβιβασμού από τη δεύτερη στην τρίτη Λίγκα της Γαλλίας και το έχασε μάλιστα.
Το ακόμη χειρότερο; Ο Ολυμπιακός έχει στο δυναμικό του ένα (από τους δύο καλύτερους) κορυφαίο στόπερ (Μεριά) της Αφρικής και δεν μπορούσε ούτε να τον δηλώσει, καλά-καλά, για τον αγώνα. Τον κράτησε για τη ρεβάνς. Ο άλλος αυτού του επιπέδου (Σισέ) είναι για πούλημα.
Τι μέτρησε τότε και οι ερυθρόλευκοι έκαναν, τηρουμένων όλων των παραπάνω αναλογιών, μια πολύ ικανοποιητική για την εποχή, το επίπεδο του αντιπάλου και την ειδική σημασία του αγώνα, εμφάνιση;
Το μέγεθος «Ολυμπιακός». Που είναι, όσο και αν ακούγεται σε κάποιους παράταιρο ή υπερβολικό, εξαιρετικά ισχυρό, πλέον, στην Ευρώπη και στις ειδικών συνθηκών αναμετρήσεις στο πλαίσιο των διασυλλογικών διοργανώσεων της UEFA. Που παράγει μιας συγκεκριμένης ποιότητας «αέρα» υπεροχής.
Σκεφτείτε το λίγο, «ξαναδείτε» με αυτό το πρίσμα τον αγώνα και προετοιμαστείτε για μια δύσκολη μεν, ενδιαφέρουσα δε, ρεβάνς. Γιατί τίποτε δεν τελείωσε…
Υ.Γ. Να τα ξαναπώ για τον Σεμέδο ή ήταν αρκετά όσα είπα μετά το ματς με τη Νόττιγχαμ;