Ένα από τα χειρότερα πράγματα στη ζωή είναι να την χάνει ένας νέος άνθρωπος. Έχω θέμα με αυτό. Δεν μπορώ να το δεχθώ, να το ανεχθώ, να το δικαιολογήσω. Δεν με ενδιαφέρει αν τον γνωρίζω προσωπικά ή όχι. Αν είναι συγγενής, φίλος, γνωστός ή άγνωστος. Μόλις μαθαίνω ότι «φεύγει» ένα νέο παιδί «τρελαίνομαι». Γιατί σκέφτομαι τι και πόσα θα μπορούσε να κάνει. Να ζήσει.
Το παλικάρι δεν το γνώριζα προσωπικά. Τον Σωκράτη Κόκκαλη Jr. Με θλίβει το γεγονός ότι «έφυγε» σε ηλικία 34 ετών. Στα καλύτερα του. Είχε όλα τα εφόδια για να δημιουργήσει, να προσφέρει. Κάποιοι που τον γνώριζαν μου είχαν πει τα καλύτερα. Ότι ήταν ένα παιδί χαμηλών τόνων, με πολύ δυνατό μυαλό. Ικανό να σηκώσει το βάρος του ονόματος. Ο άξιος διάδοχος στην οικογένεια.
Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη στροφή. Το έχω ζήσει στο πετσί μου τον τελευταίο χρόνο. Αυτά που έχω πάθει εγώ, η γυναίκα και το παιδί μας είναι για …βιβλίο. Δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Παράλληλα ακούω δεξιά και αριστερά γνωστούς μου να αποκτούν ξαφνικά προβλήματα από εκεί που δεν το περίμεναν.
Θέλω να πω ότι δεν εκτιμούμε όσο πρέπει κάθε δευτερόλεπτο που αναπνέουμε. Νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι, βιονικοί και ότι τα χειρότερα θα έρθουν μόνο για τους άλλους. Δεν είναι έτσι. Είμαστε εξαιρετικά ευάλωτοι και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.
Ο θάνατος του Σωκράτη Κόκκαλη Jr ήταν αναπάντεχος. Όπως ήταν δύο γνωστών μου που «έφυγαν» με τον ίδιο τρόπο. Περίπου στην ίδια ηλικία. Εκείνοι δεν ήταν πλούσιοι αλλά ο Xάρος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν κοιτάζει τους τραπεζικούς λογαριασμούς. Όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος είναι τραγωδία. Τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του. Γιατί έχω γιο και μπορώ να φανταστώ τον πόνο τους.