Ο πρόεδρος της FIFA δήλωσε ότι το Μουντιάλ της Ρωσίας είναι η καλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση όλων των εποχών. Να το δεχθώ από την άποψη ότι δεν έγιναν επεισόδια στους δρόμους, στις πλατείες και στα γήπεδα. Δεν δημιουργήθηκε πρόβλημα με τα εισιτήρια. Δεν έγινε γενικώς κάποιο παρατράγουδο. Σιγά μην επέτρεπε ο Βλαδίμηρος να συμβεί. Αυστηρά και μόνο στο οργανωτικό σκέλος θα συμφωνήσω με τον Ινφαντίνο. Ωστόσο θα μου επιτρέψει να έχω πολλές ενστάσεις για το αγωνιστικό. Θεωρώ ότι το Παγκόσμιο κύπελλο του 2018 είναι από τα πιο αδιάφορα που έχουν γίνει.
Είμαι απαιτητικός φίλαθλος. Όταν έχω δει Πάολο Ρόσι και την υπόλοιπη Ιταλία το 1982. Τον Μαραντόνα το 1986. Τον «Θεό» τέσσερα χρόνια αργότερα μαζί με τον Κανίγια, τον Ματέους και την πυραυλοκίνητη Γερμανία που κατέκτησε το τρόπαιο. Τις ροχάλες του Ράικαρντ στο Φέλερ. Τον Ρομάριο και τον μικρό Βούδα, τον Μπάτζιο, το 1994. Τον Ζιντάν και τον αυθεντικό Ρονάλντο το 1998. Την Κροατία του Σούκερ στην ίδια διοργάνωση.
Αδιάφορο σαν αυτό τώρα ήταν το επόμενο Μουντιάλ. Του 2002. Όμως μετά πήραμε πάλι φωτιά. Πως μπορώ να ξεχάσω την κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι το 2006; Την τελευταία επίσημη αγωνιστική πράξη του τεράστιου Ζιζού; Μπορώ να γράφω για ώρες ποδοσφαιρικές αναμνήσεις. Για τον Χιγκίτα, τον Βαλντεράμα, τον Μιλά, τον Χάτζι, τον Γκούλιτ, τον Φαν Μπάστεν, τον Σκιλάτσι, τον Γιεκινί, τον Ροναλντίνιο, τον Ριβάλντο, τον Χασάν Σας και για πολλούς άλλους παίκτες που «ζωγράφισαν» στα Παγκόσμια κύπελλα και οι περισσότεροι από αυτούς δεν κατέκτησαν το τρόπαιο. Δεν έφτασαν στον τελικό.
Λόγω ηλικίας δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ζωντανά τον Πελέ, τον Κρόιφ, τον Μπεκενμπάουερ, τον Πούσκας, τον Κέμπες και τόσους άλλους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που έγραψαν την δική τους λαμπρή ιστορία στα παγκόσμια κύπελλα. Ο πατέρας μου, οι θείοι μου και οι φίλοι τους μου έχουν περιγράψει μυθικά πράγματα αλλά είναι εντελώς διαφορετικά να τα βλέπεις ο ίδιος. Δεν τα εξαιρώ. Αντιθέτως είναι ένας από τους λόγους που θα ήθελα να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο.
Πάμε στο τωρινό Μουντιάλ. Τι θα θυμόμαστε μετά από λίγα χρόνια; Το χάλι του Μέσι, της Αργεντινής, της Γερμανίας, της Ισπανίας; Της πρωταθλήτριας Ευρώπης Πορτογαλίας που δεν έφτασε ούτε στα προημιτελικά; Την Ιταλία και την Ολλανδία που δεν αγωνίστηκαν καν; Την δική μας εθνική ομάδα που ήταν επίσης απούσα; Τους Αφρικανούς που δεν υπήρχαν; Μέχρι και η Αγγλία έφτασε ξανά στα ημιτελικά αλλά αποκλείστηκε πάλι. Αυτή την φορά όχι στα πέναλτι.
Το μόνο που θα μείνει είναι η Κροατία. Ανεξάρτητα με το τι θα συμβεί το βράδυ της Κυριακής. Και οι γάλλοι να το πάρουν πιο πολύ θα θυμόμαστε τον Μόντριτς. Αυτό το παγκόσμιο κύπελλο είναι μεταβατικό. Οι ομάδες και τα αστέρια τους πέρασαν από ΚΤΕΟ. Διαπίστωσαν τις αδυναμίες τους. Τι πρέπει να φτιάξουν. Κάποιες ομοσπονδίες είναι αναγκασμένες να πάρουν σημαντικές και γενναίες αποφάσεις. Ισχύει και για τις ομάδες που δεν κατάφεραν να βρεθούν στην Ρωσία. Σαν τη δική μας. Ορισμένες δεν χρειάστηκε να το κάνουν ξανά στο παρελθόν και έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που θα αντιδράσουν.
Σας το είπα και πάλι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δούμε ξανά Μουντιάλ σαν τα παλιά. Οι παίκτες είναι εξουθενωμένοι. Πνευματικά και σωματικά. Και ο Ινφαντίνο, ο μέγας πολιτικάντης, θέλει να διοργανώσει και παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων. Όχι σαν αυτό που γίνεται αλλά με συμμετοχή 24 ομάδων! Όταν θα αρχίσουν να πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον σαν τα κοτόπουλα, για την κονόμα των εταιριών, να δω που θα κρυφτεί ο πρόεδρος της FIFA.
