Μαντί Καμαρά. Δημήτρης Μάνος. Ανδρέας Γιαννιώτης. Γιάννης Φετφατζίδης. Μιγκέλ Άνχελ Γκερέρο. Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος. Γιάννης Μασούρας. Ντανιέλ Ποντενσε. Ρόντερικ Μιράντα. Αν συνυπολογίσουμε και την επιστροφή του Ανδρέα Μπουχαλάκη, τότε μιλάμε ήδη για δέκα προσθήκες σε σχέση με το περυσινό ρόστερ. Και το πιο εντυπωσιακό είναι πως επίκεινται κάμποσες μεταγραφές ακόμη, από αυτές που θεωρούνται «προγραμματισμένες». Το λέω αυτό διότι δεν αποκλείεται να προκύψει και κάποια «εκτός προγράμματος». Κάθε χρόνο γίνεται αυτό στον Ολυμπιακό, μοιάζει σχεδόν αδύνατο να σπάσει η παράδοση…
Τα πράγματα στους Πειραιώτες είναι απλά. Η πρόθεσή τους να επιστρέψουν στην κορυφή είναι δεδομένη και γι’ αυτό θα προσπαθήσουν να ενισχυθούν όσο περισσότερο γίνεται, όσο καλύτερα μπορούν. Μεταξύ μας, θαρρώ πως δεν τέθηκε ποτέ θέμα προθέσεων από πλευράς διοίκησης. Οι καλές προθέσεις όμως καμιά φορά δεν είναι από μόνες τους ικανές να φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα…
Εκτός από απλά λοιπόν, τα πράγματα στον Ολυμπιακό είναι και πολύ περίπλοκα ταυτόχρονα. Τουλάχιστον για τον προπονητή τους. Τι παρέλαβε ο Μαρτίνς στα χέρια του από την… προηγούμενη κυβέρνηση; Χάος, ακριβώς όπως έλεγαν κάποτε οι Έλληνες πρωθυπουργοί αναφερόμενοι στους προκατόχους τους. Παρέλαβε μια ομάδα με διαλυμένο ηθικό και με παίκτες που η πλειοψηφία τους γνώριζε ότι είναι υπ’ ατμόν. Καλώς – κακώς, αυτή είναι μια άλλη κουβέντα. Τι καλείται να κάνει ο Πορτογάλος τεχνικός; Για να μην το κουράζουμε, μια μόνο λέξη: ταχυδακτυλουργικά…
Αν τα βάλετε κάτω, θα διαπιστώσετε πως η φετινή ενδεκάδα θα περιλαμβάνει από οκτώ ως δέκα αλλαγές! Τερματοφύλακας, δεξί μπακ, σίγουρα ένας στόπερ (ή και δυο, αν τυχόν φύγει ο Σισέ), δυο κεντρικά χαφ, δυο εξτρέμ και ο επιθετικός. Με απλά λόγια, πέραν του Φορτούνη κανείς περσινός δεν μπορεί να θεωρεί εξασφαλισμένη τη θέση του στο θεωρητικά «ιδανικό» βασικό σχήμα της νέας σεζόν. Προσπαθήστε τώρα να μπείτε στα παπούτσια του Πέδρο και πείτε μου ειλικρινά: δεν θα σας έλουζε κρύος ιδρώτας στη σκέψη πως θα χρειαστούν ταχυδακτυλουργικά προκειμένου να φέρετε την κατάσταση ακριβώς εκεί που τη θέλετε; Αν όχι ακριβώς, έστω στο περίπου…
Συμπαθάτε με, αλλά δεν ήμουν ποτέ φαν των (πολλών) μεταγραφών. Ούτε καν των… αεροδρομιακών. Η ιστορία έχει αποδείξει πως η απόσταση από το αεροδρόμιο ως το γήπεδο είναι πολύ μεγαλύτερη από τα σχετικά λίγα χιλιόμετρα που χωρίζουν το «Ελευθέριος Βενιζέλος» από το «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Δε χρειάζεται να πάμε περισσότερους από έξι μήνες πίσω, προκειμένου να θυμηθούμε την αποθεωτική υποδοχή στον Μιραλάς και να τη συγκρίνουμε με τη μηδαμινή προσφορά του σε ολόκληρο τον δεύτερο γύρο. Όχι ότι δεν θα έδινα στον Κέβιν μια δεύτερη ευκαιρία, ωστόσο δεν είναι αυτό το θέμα μας…
Το θέμα είναι πως δεν υπάρχει και πολύ μεγάλη λογική στο να αλλάζεις καλοκαίρι παρά καλοκαίρι σχεδόν ολόκληρο το ρόστερ, ανάλογα με το πως εξελίχθηκε η χρονιά που ολοκληρώθηκε. Ή και ανεξαρτήτως αυτού, δεδομένου ότι έχουμε δει «επιτυχημένες» φουρνιές επίσης να μεταλλάσσονται δραστικά…
Στα συγκοινωνούντα δοχεία που ενώνουν την οπαδική βάση με τον κόσμο, υπάρχει μια κοινή πεποίθηση που αλληλοδιαχέεται. Η μεταγραφολαγνεία του μέσου Ολυμπιακού είναι αδιαμφισβήτητη: αν η μεταγραφική περίοδος διαρκούσε 12 μήνες το χρόνο, ο οπαδός του Θρύλου θα ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον πλανήτη. Από τη μια επειδή θέλει να νιώθει διαρκώς την αδρεναλίνη να ανεβαίνει από την αγωνία για το πόσο παιχταράς είναι ο καινούργιος και από την άλλη γιατί δυο – τρεις λάθος πάσες είναι αρκετές να τον βγάλουν άχρηστο, παλτό και τα συναφή, άρα να φύγει αμέσως γιατί δεν κάνει…
Όποιο επιχείρημα κι αν επικαλεστεί κάποιος για να μου αλλάξει γνώμη, δεν πρόκειται να καταφέρει στο συγκεκριμένο ζήτημα. Είμαι βέβαιος πως έντεκα «μέτριοι» παίκτες που παίζουν πολύ καιρό μαζί, μπορούν να συνθέσουν πολύ καλύτερο σύνολο από έντεκα «παιχταράδες» που μέχρι λίγους μήνες ο καθένας τους έπαιζε σε άλλη ομάδα. Όταν όμως κατά τη διάρκεια μιας σεζόν ο κόσμος, ο Τύπος και εντέλει η διοίκηση απαξιώνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το υλικό της ομάδας (για τον προπονητή δεν το συζητάμε καν!), ο Ολυμπιακός θα είναι καταδικασμένος να αλλάζει κάθε καλοκαίρι το 60-70 τοις εκατό του ρόστερ. Και αντίστοιχα, κάθε προπονητής που θα αναλαμβάνει πριν την προετοιμασία, θα πρέπει να βρίσκει τρόπο για να καλύπτει τις εξωφρενικές απαιτήσεις που απορρέουν από ένα κοινό (οπαδικό και δημοσιογραφικό) το οποίο αγνοεί ακόμη και τα βασικά του αθλήματος: πως απαιτείς ρε μπαγλαμά να δεις μπαλάρα και χημεία από τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη υπό αυτές τις συνθήκες; Η απάντηση είναι εύκολη: με ταχυδακτυλουργικά…
