Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Τέπιτς στο Nezavisne.com:
«Κάθε σεζόν είναι μία διαφορετική ιστορία για μένα. Πιστεύω ότι ένας παίκτης δε μπορεί να είναι πάντα ικανοποιημένος, σκέφτεται τα λάθη που κάνει και τους τρόπους για να τα διορθώσει. Ήρθα στα μέσα Οκτωβρίου, μου πήρε λίγο χρόνο για να βρω το ρόλο μου στην ομάδα, αλλά τώρα νιώθω καλά στο παρκέ κι ελπίζω ότι θα τελειώσω τη σεζόν με καλύτερο ρυθμό».
Πριν υπογράψεις στον ΠΑΟΚ, υπήρχε η πιθανότητα επιστροφής στην Παρτιζάν. Έγιναν συγκεκριμένες κινήσεις; Νιώθεις την επιθυμία να παίξεις ξανά στην ομάδα του Βελιγραδίου; Η επιστροφή σου έχει επισημανθεί για την επόμενη σεζόν…
«Ήμασταν σε επαφές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά τότε δε μπορέσαμε να φτάσουμε σε συμφωνία. Είμαι πολύ χαρούμενος που η Παρτιζάν δείχνει να έχει σταθεί στα πόδια της και είναι πάλι μία από τις πιο δυνατές ομάδες της χώρας κι ελπίζω ότι σύντομα θα πάρει τον τίτλο και θα επιστρέψει στην Ευρωλίγκα. Είναι ένας σύλλογος στον οποίο έχω βιώσει μερικές από τις όμορφες μπασκετικές στιγμές και θα ήμουν περήφανος να παίξω τουλάχιστον άλλη μία σεζόν στην Παρτιζάν».
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον προπονητή, Ντούσκο Βουγιόσεβιτς; Μαθαίνεις νέα του;
«Ο «Ντούλε» είναι ένας προπονητής με τον οποίο έχει περάσει πέντε όμορφες σεζόν και είχε επιρροή επάνω μου, τόσο ως παίκτης, όσο και ως άνθρωπος. Για μένα, δεν ενδιαφέρεται μόνο για τους παίκτες εντός, αλλά και εκτός γηπέδου. Μετά από τόσο καιρό, μπορώ να πω ότι έχουμε γίνει φίλοι. Του εύχομαι να λύσει τα προβλήματα υγείας το δυνατόν συντομότερο και να επιστρέψει με κάποιον τρόπο στο μπάσκετ, γιατί ανήκει εκεί».
Ήσουν μέλος της εθνικής Σερβίας που κέρδισε την πρόκριση στο Παγκόσμιο της Κίνας. Η ομάδα θα δείχνει πολύ διαφορετική από ότι στα προκριματικά. Τι αποτελέσματα περιμένεις;
«Είμαι χαρούμενος που καταφέραμε να βρεθούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, παρά το πολύ περίεργο σύστημα της διοργάνωσης. Η Σερβία ανήκει εκεί. Ελπίζω ότι θα κάνουμε την πιο δυνατή ομάδα και σε αυτήν την περίπτωση, πιστεύω ότι μπορούμε να ελπίζουμε για μια θέση στα μετάλλια».
Μπορεί να περνούν αργά, αλλά τα χρόνια περνούν. Φέτος είσαι 32 χρονών. Έχεις σχεδιάσει το τι θα κάνεις αφού τελειώσει η καριέρα σου;
«Πέρασαν πιο γρήγορα, τα 32 χρόνια από ότι σχεδίασα… Ελπίζω ότι θα είμαι υγιής και πως θα μπορώ να παίξω για μερικές ακόμα σεζόν. Επειδή παραμένω υγιής στο γήπεδο και συνεχίζω να νιώθω όμορφα. Μετά το τέλος της καριέρας μου, αν μου εμφανιστεί μια ευκαιρία, σίγουρα θα ήθελα να παραμείνω στο μπάσκετ, γιατί έχω αφιερώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου σε αυτό».
Πώς ήταν η πρώτη σου επαφή με το μπάσκετ; Είναι η πρώτη σου αγάπη;
«Ως παιδί, ειλικρινά δεν ήξερα με ποιο άθλημα θα ασχολούμουν. Προσπάθησα με το ποδόσφαιρο για κάποιους μήνες, αλλά δε μου άρεσε και τόσο πολύ. Μετά από αυτό, επηρεάστηκα από την επιτυχία και την ευφορία με την εθνική ομάδα του 1995 με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού, πήγα στο μπάσκετ και από τη στιγμή που ξεκίνησα να προπονούμαι, ήξερα ότι αυτό ήταν το άθλημα με το οποίο θα ασχοληθώ».
Η πρώτη σου σκέψη από την εποχή που ήσουν παιδί;
«Ελευθερία και παιχνίδι. Αυτά τα δύο θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, σε συνδυασμό με το σχολείο. Η μόνη ανησυχία ήταν πότε θα βγω να παίξω».
Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο, θα άλλαζες κάτι; Ποιος θα ήταν ο προορισμός σου;
«Πιστεύω ότι όλοι έχουμε πράγματα που θα κάναμε διαφορετικά, αν είχαμε την ευκαιρία, αλλά οι κακές στιγμές και οι αποφάσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Υπάρχουν πολλές όμορφες στιγμές, οπότε δε θα άλλαζα τίποτα, γιατί πιστεύω ότι όλα είναι όπως έπρεπε να είναι».
Κατά τη διάρκεια της καριέρας σου, έπαιξες εκτός από τη Σερβία, σε τέσσερις διαφορετικές χώρες. Που ήταν πιο όμορφα; Τι θυμάσαι από Ελλάδα, Ισπανία, Λιθουανία και Ιταλία;
«Η κάθε χώρα έχει τη δική της γοητεία. Στη Λιθουανία, ήμουν από τους πιο… κοντούς και πρόκειται για μία χώρα, εντελώς διαφορετική από τις μεσογειακές, όσον αφορά τον τρόπο ζωής, το κλίμα και τις διατροφικές συνήθειες. Είναι όμως μία μπασκετική χώρα και ήταν ωραίο να παίζω εκεί. Η αγαπημένη μου μπασκετική χώρα είναι η Ελλάδα. Από την άλλη, Ιταλία και Ισπανία είναι χώρες που απόλαυσα τα πάντα, το φαγητό, το κλίμα και το μπάσκετ, παίζοντας με λιγότερη πίεση».