Το Πάσχα μπαίνει στην τελική ευθεία. Στις λιγοστές μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας δε συναντάς μονάχα το μεγαλείο. Κυρίως έρχεσαι αντιμέτωπος με τα αρχέγονα ελαττώματα του ανθρώπου.
Την ψυχολογία του όχλου που υποδέχεται πανηγυρικά τον υποψήφιο σωτήρα και που λίγο καιρό αργότερα τον στέλνει για θανάτωση.
Την προδοσία ενός έμπιστου μαθητή, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την ιστορία του Ιούδα Ισκαριώτη.
Και βέβαια, την έλλειψη διάθεσης του Πόντιου Πιλάτου να πάρει ξεκάθαρη θέση σε ένα ζήτημα, παρότι είχε την εξουσία αλλά και τις αρμοδιότητες του κυβερνήτη.
(Προσοχή, όλα τα παραπάνω αναφέρονται στα απλοϊκά, χονδροειδή νοήματα που προκύπτουν από τις επίμαχες ευαγγελικές περικοπές και διηγήσεις, δίχως βαθύτερη ανάλυση χαρακτήρων, κινήτρων και δεδομένων της εποχής).
Ο Ολυμπιακός έχει ήδη μπει σε… πασχαλινή περίοδο εδώ και πολύ καιρό. Θα δείτε πως στην ιστορία υπάρχει η ενσάρκωση όλων των βασικών προσώπων και νοημάτων που προανέφερα.
Η αρχή γίνεται με την προδοσία. Μπορεί να μην ήρθε από τον «έμπιστο μαθητή» αλλά από τον πρώην «Μεσσία», αλλά και πάλι έχει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά του Ιούδα, δίχως μάλιστα κανένα ελαφρυντικό. Διότι στην πραγματικότητα ο Ιούδας δεν εμφανίζεται πουθενά ως φιλάργυρος, αλλά ως ένας σκληροπυρηνικός εθνικιστής ιδεολόγος. Κανένας φιλάργυρος δεν πάει να κρεμαστεί λίγες ώρες ή μέρες μετά την προδοσία του.
Κάπου εκεί κολλάει και η λεγόμενη κορύφωση του «θείου» δράματος. Το «θείου» μέσα σε εισαγωγικά, όπως και το επικρατέστερο παρατσούκλι του Σωκράτη Κόκκαλη από Ολυμπιακούς και μη στα χρόνια της παντοδυναμίας του. Στο προσκήνιο βέβαια, το δράμα εκφράζεται από τον υιό του «θείου», ωστόσο ακόμη και οι πιο αφελείς γνωρίζουν ποιος κινεί τα νήματα της συμπεριφοράς του Πέτρου Κόκκαλη.
Ο οποίος κοντεύει να σπάσει το ρεκόρ προσωπικών επιθέσεων μέσω συνεντεύξεων: από τη μέρα που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του με τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα, δεν έχει περάσει 24ωρο – άντε 48ωρο – δίχως επίσημη ή ανεπίσημη τοποθέτηση του Πέτρου εναντίον του Βαγγέλη Μαρινάκη.
«Ιούδα» έχουμε, «θείο» δράμα έχουμε, και Πόντιους Πιλάτους έχουμε. Που, απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι λίγοι.
Η σωστή χρήση της φράσης «ο Ολυμπιακός είναι πάνω από πρόσωπα»
Πως τους καταλαβαίνεις; Είναι αυτοί που επαναλαμβάνουν στερεότυπα «ο Ολυμπιακός είναι πάνω από πρόσωπα», επικαλούμενοι μια φράση νοηματικά κενή στην προκειμένη περίπτωση. Και που δε σχετίζεται με την περίσταση. Η χρήση της είναι δικαιολογημένη αλλά και επιβεβλημένη σε περιπτώσεις προσωπολατρείας που αναφέρονται σε παίκτες ή προπονητές: όταν αυτοί για οποιονδήποτε λόγο, ηθελημένα ή ακούσια, βάζουν τον οπαδό στη διαδικασία να έρθει αντιμέτωπος με την εκάστοτε διοίκηση, προκαλώντας έριδες και εσωτερικές τριβές.
Εννοείται πως ο Ολυμπιακός (ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ κλπ) είναι πάνω από πρόσωπα, σε τελικές τιμές. Τα πρόσωπα ωστόσο, αποτελούν κομμάτι της ιστορίας του κάθε συλλόγου. Τα οποία μνημονεύονται και τιμώνται ανάλογα με τη διαχρονικότητα της προσφοράς τους.
Κανείς δε χαίρεται και σε κανέναν δεν είναι ευχάριστο να βλέπει το παρόν να έρχεται σε ρήξη με το παρελθόν. Η προσφορά του Σωκράτη Κόκκαλη στα σχεδόν είκοσι χρόνια άμεσης ερυθρόλευκης εμπλοκής του ήταν τεράστια. Ο Ολυμπιακός όμως δεν τελείωσε το 2010. Συνεχίζει να υπάρχει και κυρίως, συνεχίζει να μεγαλουργεί χάρη σε εκείνον που διαδέχθηκε τον Κόκκαλη.
Τα τελευταία χρόνια, ο Σωκράτης λειτουργεί δίχως κανέναν ερυθρόλευκο συναισθηματισμό. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά του και ουδείς μπορεί να τον ψέξει. Το πρόβλημα ξεκινά όταν κάποιες επιλογές (αλλά και ενέργειές) του έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το καλό και το συμφέρον του Ολυμπιακού.
Από τη μια λοιπόν είναι ο νυν ηγέτης του συλλόγου που πήρε μια χρεωμένη ΠΑΕ και ένα παρηκμασμένο αγωνιστικά σύνολο, επαναφέροντάς το άμεσα στην κορυφή. Για επτά συνεχόμενα χρόνια. Κάπου στη διαδρομή, ξεκίνησε ένας πρωτοφανής πόλεμος εναντίον του Βαγγέλη Μαρινάκη αλλά και ολόκληρου του Ολυμπιακού, με άσπονδους εχθρούς να συνασπίζονται υπό κυβερνητική σκέπη και θαλπωρή.
Όταν ο «Μεσσίας» συμμαχεί με τον εχθρό
Ακριβώς σε εκείνο σημείο, όλες οι Ολυμπιακές δυνάμεις θα έπρεπε να έχουν ενωθεί. Αντ’ αυτού, το παρελθόν βρήκε χώρο για μπίζνες, πλήττοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον σύλλογο. Η οικογένεια Κόκκαλη όχι μόνο δε στήριξε, όχι απλώς δεν τήρησε ουδετερότητα, αλλά πήρε και θέση «απέναντι». Εν μέσω πολέμου, ο άλλοτε «Μεσσίας» συμμάχησε με τον εχθρό.
Ο Ολυμπιακός και κάθε σύλλογος είναι πάνω από πρόσωπα. Ο σεβασμός και η στήριξη στον εκάστοτε ηγέτη όμως, θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Κανείς δεν θα συζητούσε τώρα για τον Σωκράτη ή τον Πέτρο Κόκκαλη αν είχαν έστω αποστασιοποιηθεί εξίσου από τις αντιμαχόμενες πλευρές. Όταν όμως αποφάσισαν να συνταχθούν με τον «εχθρό», αυτόν που μιλά για στημένους αγώνες και καράβια με ναρκωτικά δίχως το παραμικρό στοιχείο πέραν του ευσεβούς του πόθου, η αντιμετώπισή τους δεν μπορεί παρά να είναι εχθρική.
Και σε αυτή την περίπτωση, η προσφορά του παρελθόντος δεν αποτελεί ελαφρυντικό. Αντιθέτως, επιβάλει ακόμα πιο αυστηρές «κυρώσεις»: υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από το να προδίδεις εκείνους που σε στήριξαν και που έπιναν νερό στο όνομά σου;