Σε μια εποχή όπου η αποκλειστικότητα στη δημοσιογραφία είναι θέμα… λεπτών, μπορεί κάποιος να διανοηθεί το μέγεθος της επιτυχίας της εφημερίδας Tuttosport: όταν το τορινέζικο έντυπο πρωτοέφερε στην επιφάνεια το θέμα Ρονάλντο και Γιουβέντους, ακόμα και οι ίδιοι οι οπαδοί της Βέκια Σινιόρα την πέρασαν γενεές δεκατέσσερις. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ανέτρεξαν σε κάμποσα «αποτυχημένα» δημοσιεύματα του παρελθόντος, προκειμένου να απαξιώσουν εντελώς το ομολογουμένως απίστευτο – μέχρι και πριν από λίγες μέρες – σενάριο μιας πιθανής μετακίνησης του κατά πολλούς κορυφαίου παίκτη στον κόσμο…
Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά παιδιών από τα 20 και κάτω που όταν τους μιλάς για τη χρυσή εποχή του «καμπιονάτο» (ναι, έτσι αποκαλούσαμε για δεκαετίες τη Σέριε Α) σε κοιτάζουν με γουρλωμένα μάτια. Όταν προσπαθείς να τους εξηγήσεις ότι για μια εικοσαετία, από το 1982 ως το 2002, το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν μακράν το καλύτερο και πιο ακριβοπληρωμένο του κόσμου, δυσκολεύονται να το πιστέψουν έχοντας κατά νου το τι ισχύει εδώ και σχεδόν μια 15ετία. Τους λες ότι κοτζάμ Ζίκο αγωνιζόταν στη μικρούλα Ουντινέζε και αδυνατούν να αντιληφθούν τόσο το μέγεθος του Βραζιλιάνου σταρ, όσο και εκείνο των Φριουλάνι. Ακόμα και στην περίπτωση του Μαραντόνα, δεν μπορούν να συλλάβουν τι ακριβώς τους λες: εκείνη την εποχή η Νάπολι ήταν κάτι σαν Πανιώνιος της Ιταλίας. Δυο κύπελλα όλα και όλα, κόντρα στους πανίσχυρους αντιπάλους του Βορρά. Και όμως, ο «Πανιώνιος της Ιταλίας» έκανε τότε την ακριβότερη μεταγραφή του κόσμου, φέρνοντας τον παίκτη που θα διεκδικεί εσαεί τον τίτλο του κορυφαίου όλων των εποχών…
Η επιλογή του Κριστιάνο Ρονάλντο ίσως γίνει η αφορμή για να αλλάξει εκ νέου η ιστορία του άλλοτε κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, μακράν του δεύτερου. Ίσως στην πορεία να ακολουθήσουν κι άλλοι τη διαδρομή προς – και όχι από – τη Σέριε Α, ώστε όσοι αγαπήσαμε με πάθος την ιταλική λίγκα να βρούμε έναν λόγο παραπάνω για να την ξαναπάρουμε στα σοβαρά. Ειδικά όσοι ζήσαμε εποχή κατά την οποία υπήρχε ομάδα στη Β’ κατηγορία που είχε δίδυμο ξένων τον Μπατιστούτα και τον Έφενμπεργκ, τερματοφύλακα τον Τόλντο και προπονητή τον Ρανιέρι. Βέβαια, το ακόμα μεγαλύτερο παράδοξο ήταν πως κατάφερε εκείνη η Φιορεντίνα να φτάσει στον υποβιβασμό, αλλά κι αυτό αποτελεί δείγμα της τρομερής ανταγωνιστικότητας του «καμπιονάτο»…
Η Ιταλία πέρασε κι αυτή τη δική της μεγάλη οικονομική κρίση και ειδικά στο ποδόσφαιρο ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα: η κατάρρευση του Κρανιότι και της Λάτσιο αρχικά και της Παρμαλάτ (που συμπαρέσυρε την Πάρμα) στη συνέχεια, ήταν η απαρχή μιας παρακμής που διαρκεί ακόμα και στις μέρες μας. Προφανώς δεν παραγνωρίζει κανένας πως ο Ρονάλντο δεν είναι κανένα τζόβενο, αλλά και πάλι παραμένει ένας από τους δυο καλύτερους παίκτες του κόσμου. Την τελευταία που η Ιταλία είχε βιώσει κάτι αντίστοιχο, ήταν για χάρη ενός άλλου Ρονάλντο: του Βραζιλιάνου, του… κανονικού, όπως έλεγαν κάποιοι, μέχρι να τον κλειδώσει για τα καλά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας ο Κριστιάνο. Τότε, η Ίντερ πήγε με τσαμπουκά στη Βαρκελώνη και αγόρασε το «Φαινόμενο» μετά από μόλις μια σεζόν του στην Μπαρτσελόνα. Τα πράγματα αντιστράφηκαν σύντομα με την αγοραστική ισχύ της Ρεάλ και των Καταλανών να γιγαντώνεται, αλλά επειδή ο καιρός έχει συνεχώς γυρίσματα, ίσως η έλευση του Ρονάλντο στη Σέριε Α να γίνει οδηγός για τον επόμενο ή τους επόμενους σούπερ σταρ που θα θελήσουν να ακολουθήσουν τα χνάρια του…