Η πρόκριση της Κροατίας στα ημιτελικά του Μουντιάλ ξάφνιασε πολύ κόσμο. Όχι εμένα. Πριν γίνει η κλήρωση για τα μπαράζ του περασμένου Νοεμβρίου είχα πει σε συναδέλφους, γνωστούς και φίλους, ότι δεν ήθελα την Χρβάτσκα αντίπαλο της εθνικής μας ομάδας, από τις τέσσερις που ήταν υποψήφιες.
Όταν κληρωθήκαμε με την παρέα του Μόντριτς με έπιασε το σύνδρομο του Euro 2004. Άλλαξα γνώμη σε μία ημέρα. Νόμιζα ότι η καλή άμυνα, που είχε μέχρι το πρώτο παιχνίδι στο Ζάγκρεμπ, η εθνική του Σκίμπε, θα ήταν αρκετή για την δική μας πρόκριση. Μπήκαμε στο Μαξιμίρ και δύο λεπτά μετά την σέντρα πάγωσα. Όταν είδα πως κοντρολάρουν και αλλάζουν την μπάλα. Λεπτομέρειες που δεν φαίνονται από την τηλεόραση. Μόνο όταν είσαι δίπλα στον αγωνιστικό χώρο.
Οι Κροάτες μας έκαναν πλάκα. Στον αγώνα ρεβάνς του Καραϊσκάκη έπαιξαν όσο και όπως έπρεπε για να διατηρήσουν ανέπαφη την εστία τους. Σε γενικές γραμμές προκρίθηκαν χωρίς να ιδρώσουν ιδιαίτερα.
Στη Ρωσία κάνουν τις πιο «επαγγελματικές» νίκες. Είναι η μοναδική ομάδα που διαθέτει δύο πλέι μέικερ παγκόσμιας κλάσης. Τον Μόντριτς και τον Ράκιτιτς. Η επιτυχία είναι ότι τα έχουν βρει. Δεν υπάρχει κοντρά μεταξύ τους. Όταν ολοκληρώνεται ο αγώνας τρέχει να αγκαλιάσει ο ένας τον άλλον. Να του κάνει πλάκα.
Ο παίκτης της Ρεάλ παίζει πιο μπροστά και πιέζει ασφυκτικά στον χώρο του κέντρου για να κλέψει την μπάλα. Ο αντίστοιχος της Μπαρτσελόνα βρίσκεται πέντε μέτρα πιο πίσω. Μαζεύει την κατάσταση πριν γίνει επικίνδυνη. Επιπλέον κάνει βαθιές μπαλιές στους επιθετικούς. Έχει και αυτός την κάθετη πάσα.
Δύο …διάβολοι κάνουν τα πάντα στην μεσαία γραμμή με τον Μόντριτς να φτάνει και στην αντίπαλη περιοχή με μία ανάσα. Τα σουτ που εξαπολύουν είναι κίνδυνος-θάνατος. Φυσικά δεν διαθέτει μόνο αυτούς τους δύο σούπερ σταρ η Κροατία. Οι διεθνείς μας θεωρούσαν νούμερο ένα απειλή τον Πέρισιτς. Προσωπικά δεν θα άφηνα ποτέ ελεύθερο τον Κράμαριτς και τον Ρέμπιτς.
Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ο Βρσάλικο δεν θα αγωνιστεί στο ματς με την Αγγλία. Είναι απώλεια γιατί αυτός εξέθεσε τον Σταφυλίδη και γενικώς την ελληνική άμυνα στο Ζάγκρεμπ.
Είχα την τύχη να συζητήσω με τον Μόντριτς και τον Ράκιτιτς πριν και μετά από τον πρώτο μεταξύ μας αγώνα. Μιλάμε για φοβερούς τύπους. Ο κοντός είναι πιο χαβαλές. Ο άλλος, της Μπάρτσα, είναι κύριος με κάπα κεφαλαίο. Πολύ ευγενικός. Κανείς τους δεν έχει τουπέ. Ούτε κατά διάνοια.
Είχα ρωτήσει τον Μόντριτς αν θα άλλαζε όλους τους τίτλους που έχει κατακτήσει με την Ρεάλ για το τρόπαιο του Παγκοσμίου κυπέλλου. Ξαφνιάστηκε. Γέλασε και μου απάντησε αμήχανα ότι δεν το είχε σκεφτεί ποτέ.
Πριν την έναρξη της διοργάνωσης στη Ρωσία δέχθηκε την ίδια ερώτηση από κάποιον ξένο συνάδελφο. Αφού είχε νικήσει την Λίβερπουλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή την φορά ήταν έτοιμος και είπε: «Ναι, θα τα άλλαζα όλα με το κύπελλο του Μουντιάλ». Τότε κατάλαβα ότι πάει να το πάρει. Αλλά και να μην τα καταφέρει, για μένα είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής αυτή τη στιγμή στον πλανήτη.
