Για άλλη μια φορά τους τελευταίους μήνες, οι χαμηλές πτήσεις του Ολυμπιακού συνεχίστηκαν, αυτή τη φορά στο Μιλάνο, γνωρίζοντας φυσιολογικά την ήττα, από μια κακή Αρμάνι.
Το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η ομάδα φαίνεται ότι είναι αρκετά βαθύ και πέρα από το φάσμα του αποκλεισμού από τα play off της Euroleague, το οποίο πλέον έχει αρχίσει να πλανάται στην ατμόσφαιρα (παρά το εύκολο πρόγραμμα είναι απαραίτητο να υπάρξει άμεση βελτίωση, δεδομένων και των τραυματισμών των Στρέλνιεκς και Σπανούλη), αυτό που προβληματίζει περισσότερο είναι η συνεχιζόμενη μέτρια απόδοση της πλειοψηφίας των παικτών και η αδυναμία ανατροπής, στην παρούσα φάση, της αρνητικής κατάστασης που έχει δημιουργηθεί.
Σίγουρα το τελευταίο διάστημα έχουν συμβεί πάρα πολλά σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας του οργανισμού και η διαχείριση τους μόνο εύκολη δεν ήταν. Όλος ο κόσμος του Ολυμπιακού στηρίζει την εξωαγωνιστική προσπάθεια που γίνεται από τη διοίκηση, ωστόσο αυτή πρέπει να συνοδευτεί και από ανάκαμψη εντός του γηπέδου, γιατί η εικόνα που βγάζει η ομάδα στο παρκέ, εμφανίζει ανησυχητικά σημάδια… Ας επικεντρωθούμε όμως προς το παρόν, καθαρά στο αγωνιστικό κομμάτι και ειδικότερα στην αναμέτρηση της Πέμπτης.
Μπαίνοντας στον αγώνα με ξεκάθαρο πλάνο το αργό τέμπο στην επίθεση, οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να παγιδεύσουν μεν την άστοχη Αρμάνι σε αυτό το ρυθμό, ελέγχοντας τον στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, ωστόσο φαινόταν ότι η ομάδα επιθετικά δεν «πατούσε» καλά και ουσιαστικά ποτέ δεν κατάφερε μέσω της άμυνάς της (το μοναδικό ενθαρρυντικό στοιχείο από προχθές), να κεφαλαιοποιήσει κάποιο μικρό έστω προβάδισμα, αυξάνοντας περισσότερο την πίεση στους Ιταλούς.
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε από νωρίς πίσω στο σκορ και παρά την αναλαμπή στο 2ο δεκάλεπτο (αμυντικά κυρίως, όπου δέχθηκε μόλις 4 πόντους), έμεινε στους 23 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, χάνοντας μεγάλη ευκαιρία να πάει στα αποδυτήρια με μια υπέρ του διαφορά, η οποία θα έπαιζε ρόλο και στην ψυχολογία, έναν τομέα που είχε ήδη πληγεί από τον απρόσμενο τραυματισμό του Σπανούλη. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να μην αποτέλεσε τη μοναδική αιτία, αλλά σίγουρα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επιθετική δυσλειτουργία των ερυθρόλευκων…
Έτσι, με το σκορ ισόπαλο στην ανάπαυλα, η ομάδα έπαθε το γνωστό… κλακάζ στην 3η περίοδο και μην μπορώντας να περιορίσει τον επιθετικό οίστρο του Τζέιμς, βρέθηκε να κυνηγάει μια διαφορά που ξεπέρασε τους 10 πόντους. Ουσιαστικά έκτοτε ο Ολυμπιακός δεν ξαναμπήκε στο πνεύμα του αγώνα, αλλά απλά περίμενε η σεμνή τελετή να λάβει τέλος, μη βγάζοντας μαχητικότητα, ούτε διάθεση να αλλάξει τη μοίρα του.
Όπως θα δούμε παρακάτω με τη βοήθεια και κάποιων gifs, το πρόβλημα στην επίθεση (όχι μόνο στο παιχνίδι με την Αρμάνι, αλλά και γενικότερα), είναι μεγάλο και πηγάζει από τα εξής:
Αναιμική δημιουργία
Ατομικές ενέργειες δίχως ισορροπία
Έλλειψη κίνησης / off ball movement
Μη αξιοποίηση post game και ειδικά του Μιλουτίνοφ
Ας τα δούμε όμως αναλυτικά ένα ένα, επικεντρώνοντας την ανάλυση μας στο προχθεσινό παιχνίδι…
Όσον αφορά στον τομέα της δημιουργίας, παρά τον τελικό αριθμό των 14 ασίστ (για 11 λάθη), είναι εμφανές εδώ και καιρό ότι δεν υπάρχει δεύτερος πόλος πέρα από το Σπανούλη και η απουσία του στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, ήρθε να διογκώσει το πρόβλημα. Από τις 6 τελικές πάσες του Γκος, οι 4 ήταν στο garbage time (από το 34’ και μετά και αφού η διαφορά είχε παγιωθεί στο +10), ενώ κανείς (!) ψηλός δε συνεισέφερε σε αυτό το κομμάτι. Για να καταλάβετε την εξάρτηση που υπάρχει στο πρόσωπο του Κιλ Μπιλ, αγωνιζόμενος μόλις 9’ κατάφερε να «γράψει» 4 ασίστ (με 1 μόλις λάθος), όντας ουσιαστικά ο μόνος με καθαρό μυαλό.
Αποτέλεσμα των παραπάνω, ήταν ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, που η ομάδα θα μπορούσε να έχει μια καλή διαφορά αν υπήρχαν σωστές επιλογές στην επίθεση, οι παίκτες να αναλωθούν (με προεξέχοντα τον Γκος) σε βιαστικές ατομικές ενέργειες μετά από τρίπλα, χωρίς κάποιο σύστημα και κυρίως χωρίς να υπάρχουν συμπαίκτες να διεκδικήσουν με αξιώσεις το επιθετικό ριμπάουντ. Και μπορεί αυτή τη φορά, βλέποντας την αστοχία έξω από τα 6,75 να κάνει ξανά την εμφάνιση της, οι προσπάθειες για τρίποντο να ήταν εμφανώς λιγότερες από άλλους αγώνες (16 έναντι 48 για 2 πόντους), αλλά ακόμα και έτσι οι συγκεκριμένες επιλογές δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές.
Μία από τις βασικές μου αιτιάσεις προς το πρόσωπο του Μπλατ, είναι αναμφίβολα η ανακολουθία που παρατηρείται σε σχέση με άλλες του δουλειές, όσον αφορά στο flow της επίθεσης. Ενώ όλοι το καλοκαίρι αναμέναμε, αν όχι Princeton offense, τουλάχιστον μια πιο ελκυστική εκδοχή της ομάδας από ό,τι τα προηγούμενα 2 χρόνια, με τρέξιμο, προσπάθειες για δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς και κυρίως συνεχή κίνηση off the ball, σε συνθήκες σετ παιχνιδιού, αυτό που τελικά βιώνουμε είναι το εντελώς αντίθετο. Χαρακτηριστικές οι φάσεις από τον αγώνα με την Αρμάνι, όπου πλην του παίκτη που έχει την μπάλα, οι υπόλοιποι στέκονται σαν «κώνοι» σε κάποιο σημείο του γηπέδου, με αποτέλεσμα είτε να γίνονται βεβιασμένες ενέργειες με τη λήξη των 24’’, είτε να μην εκδηλώνονται καν επιθέσεις και να «μένει η μπάλα στα χέρια» τους.
Ο σημαντικότερος ίσως λόγος, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, που ο Ολυμπιακός δε διεκδίκησε τη νίκη, ήταν κατά τη γνώμη μου η μη αξιοποίηση του post παιχνιδιού και δη του Μιλουτίνοφ, ο οποίος είναι από τους λίγους που αποδίδουν σε ικανοποιητικό επίπεδο. Δε νοείται ο βασικός σου σέντερ, ο οποίος κυριαρχεί στις δύο ρακέτες, σε έναν αγώνα που πάει σε τέτοιο ρυθμό να μην «ταΐζεται» σε συνεχόμενες επιθέσεις, φθείροντας στη χειρότερη περίπτωση, τους προσωπικούς του αντιπάλους. Ο Σέρβος αγωνιζόμενος για 30’, τελείωσε το παιχνίδι με 7 μόνο προσπάθειες (σε σύνολο 64 όλης της ομάδας) με 5 εύστοχες, τη στιγμή που οι Γκος και Γουέμπερ είχαν 11 και 10 αντίστοιχα. Αντίθετα, ο Πρίντεζης παρόλο που για ένα ακόμη παιχνίδι ήταν άστοχος και αγωνίστηκε 19’, πήρε 10 προσπάθειες (8 για δίποντο και 2 για τρίποντο), ευστοχώντας μόλις σε 2.
Κλείνοντας, πρέπει να αναφέρουμε, ότι μετά το παιχνίδι με τη Μακάμπι, το οποίο επίσης κύλησε σε αργό ρυθμό, χάθηκε μια ακόμη ευκαιρία με την Αρμάνι να «κλειδωθεί» η πρόκριση. Και παρόλο που το εύκολο πρόγραμμα δρα κάπως καθησυχαστικά, αφενός η κακή απόδοση της ομάδας για σερί αγώνων και αφετέρου η απουσία των δύο πιο παραγωγικών γκαρντ σε εκτέλεση και δημιουργία, από τα καθοριστικά ματς της διαβολοβδομάδας, με Μπάγερν εντός και Γκραν Κανάρια εκτός, αποτελούν ανησυχητικούς παράγοντες.
Αυτή τη στιγμή, ο Ολυμπιακός, πέραν των εξωαγωνιστικών θεμάτων, φαίνεται να είναι στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων ετών, τουλάχιστον όσον αφορά στην επιθετική του λειτουργία και χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ. Για αυτό είναι απαραίτητο οι παίκτες να μείνουν απόλυτα συγκεντρωμένοι στο στόχο της πρόκρισης, να ξεκινήσουν να κάνουν καλά τα μικρά βασικά πράγματα, να αξιοποιηθούν επιτέλους οι τομείς όπου υπάρχει πλεονέκτημα (παιχνίδι στο ζωγραφιστό) και βήμα – βήμα να γίνει μια μίνι επανεκκίνηση, έστω να παρουσιαστεί ένα πιο όμορφο θέαμα, να ρολάρει κάπως η ομάδα επιθετικά και να βγουν κάποια plays, αυξάνοντας το δείκτη συνεργασίας…
Και αν γίνουν αυτά και οι παίκτες δείξουν πάθος και αυταπάρνηση και παρουσιαστούν ενωμένοι, αγωνιζόμενοι ως ομάδα, το σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον θα έχουν προσπαθήσει για το καλύτερο που μπορούν και τότε μόνο θα έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Εξάλλου όπως έχει πει και ο περίφημος Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ: You can’t win if you don’t play as a unit.
Μανώλης Αθανασιάδης