Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι σε μεγάλο βαθμό μέσα ή πέριξ του μαγαζιού της μάνας μου. Δεν ήταν ποτέ ειδυλλιακή τοποθεσία ο Άγιος Σώστης για έναν ενήλικα. Για ένα παιδάκι πάλι, τα είχε όλα. Μια ωραία πλατεία με αρκετά αυτοσχέδια «γήπεδα» γκαζόν για μπάλα, μεγαλούτσικα πεζοδρόμια για μπάλα, αρκετά φαρδιούς δρόμους με τα αυτοκίνητα να περνούν σπανίως (άρα ό,τι έπρεπε για μπάλα) και σε απόσταση βολής το «Αστικό» με το μπασκετικό γηπεδάκι και το αμμουδένιο προαύλιο του νηπιαγωγείου που τα Σάββατα φιλοξενούσε το μουντιάλ της γειτονιάς.
Απέναντι από το μαγαζί της μάνας μου στον 5ο όροφο, έμενε μια πελάτισσα και οικογενειακή φίλη, η Ρένα. Η Ρένα είχε έναν απίθανο τεράστιο πράσινο παπαγάλο, τον Λορίτο, ο οποίος ήταν λατινοαμερικάνικης καταγωγής (πιθανότατα Κολομβιανός). Όταν ο Λορίτο άκουγε το αυτοκίνητό μας τα απογεύματα, ξεκινούσε να φωνάζει δυνατά «Γιώργο, Γιώργο». Με το αζημίωτο βεβαίως. Ο τύπος ήξερε ότι σύντομα θα ανέβαινα στον 5ο, λογικά κρατώντας ένα σακουλάκι Fofico ή Φουντούνια. Η ατάκα του Λορίτο ήταν προβαρισμένη με μια υπέροχη παπαγαλίσια φωνή: «Γιώργο, θα μου δώσεις ένα;»…
Με τον Λορίτο μπορούσες να συζητήσεις, να παίξεις, να γελάσεις. Με τα έμμισθα παπαγαλάκια που απλώς επαναλαμβάνουν ότι τους υπαγορευτεί, δεν μπορείς ούτε να γελάσεις. Δεν είναι ωραίο να γελάς με τον πόνο του άλλου. Ή με την αγωνία του πως αύριο – μεθαύριο μπορεί να χάσει τα Φουντούνια του…
Τα παπαγαλάκια λοιπόν, έχουν βγει παγανιά από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης. Και, αναλόγως το μεροκάματο, εκτίθενται: αυτά του εικοσάρικου λιγότερο, εκείνα του πεντακοσάρικου πολύ περισσότερο. Είναι τα τελευταία αποκούμπια ενός συστήματος που ξεκίνησε ήδη να χάνει πιόνια και σιγά – σιγά θα δει να εξαφανίζονται ίπποι, πύργοι, αξιωματικοί, μέχρι να φτάσει η ώρα του Βασιλιά. Βασίλισσα στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει, προφανής τουλάχιστον…
Τα ισπανικά ΜΜΕ διέρρευσαν ένα σενάριο που δεν είναι καινούργιο, με την έννοια πως έχει διατυπωθεί και παλαιότερα ως σκέψη. Η Αδριατική Λίγκα έχει ακουστεί και στο παρελθόν ως εναλλακτική, σε μια πιθανή ολική ρήξη του Ολυμπιακού το σύστημα που αποκαλείται πλέον «φάρος» μετά την ιστορική… τρολιά του Σιορ Κοντονή.
Καταρχάς, δεν ακούστηκε ποτέ από επίσημα ολυμπιακά χείλη κάτι τέτοιο. Ας υποθέσουμε όμως ότι κάποιος, κάπου, κάποτε, πάνω στο τρίτο – τέταρτο κρασάκι είπε μια κουβέντα παραπάνω. Πόσο δύσκολο πιστεύετε ότι θα ήταν να βρεθούν οι Πειραιώτες στην Αδριατική;
Σύμφωνα με τα παπαγαλάκια και ανάλογα με το χαρτζιλίκι του καθενός, υπάρχουν δυο κατηγορίες «παπαγαλίσματος». Η μια ήταν αυτή που κατέρρευσε από επίσημα χείλη στελεχών της ABA Liga και που όχι μόνο θα πετούσαν τη σκούφια τους, αλλά και το… βρακί τους προκειμένου να δεχθούν τον Θρύλο στους κόλπους τους. Αυτό το παραμύθι λοιπόν, κατέρρευσε γρήγορα.
Υπάρχει και το δεύτερο, το φαινομενικά πιο πειστικό. Αυτό που λέει «τα κόστη τα έχετε σκεφτεί με 15-20 ταξίδια το χρόνο εκεί πάνω;». Η αλήθεια είναι πως ακούγεται ομολογουμένως αληθοφανές. Και αρκετά κουραστικό. Και κοστοβόρο. Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα.
Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε κάποια από τα ταξίδια του να τα συμπιέσει εν είδει τουρ. Δηλαδή, σε προκαθορισμένες ημερομηνίες να μετακινείται σε σχετικά κοντινές αποστάσεις κι έτσι να ξεπετάξει δυο ή ακόμα και τρία ματς αναλόγως προγράμματος και υποχρεώσεων Euroleague.
Όσο για το κόστος; Όποιοι από εσάς έχουν εμπειρία ή απλώς εικόνα από τις τιμές της Aegean και της Ολυμπιακής στις εγχώριες πτήσεις, σε σύγκριση με εκείνες ξένων εταιριών για διεθνείς πτήσεις, καταλαβαίνουν. Από ένα σημείο κι έπειτα, η ΚΑΕ είναι πιθανό να πληρώσει λιγότερα χρήματα για μια πτήση στο Βελιγράδι ή στο Ζάγκρεμπ, απ’ ό,τι για Ηράκλειο.
Σε μια ενδεχόμενη συμμετοχή στην ABA Liga, οι Πειραιώτες θα αποτελούσαν την ατραξιόν του πρωταθλήματος. Και επειδή η αγορά είναι σαφώς μεγαλύτερη – αλλά και μακράν πιο μπασκετική από τη δική μας –, τα έσοδά τους θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερα από αυτά που φέρνει η παρουσία τους στην Basket League. Ακόμα και τα εισιτήρια που θα έκοβαν στο ΣΕΦ θα ήταν σίγουρα περισσότερα από αυτά που κόβονται τώρα με τον Ήφαιστο, τον ΠΑΟΚ, τον Κολοσσό και το Λαύριο.
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη το… ακραίο σενάριο της Αδριατικής. Με όσο μυαλό διαθέτει ο καθένας ας αναλογιστεί μια Basket League χωρίς Ολυμπιακό και τι αντίκτυπο αυτή θα είχε στα έσοδα όλων των υπολοίπων και κυρίως του Παναθηναϊκού. Ποιος COSMOTE – και κυρίως πόσα – θα πληρώσει για να μεταδίδει τα εντός του ΠΑΟ με τον Προμηθέα, τον Άρη, τον Πανιώνιο κλπ; Πόσοι «μπασκετικοί» θα πηγαίνουν στο ΟΑΚΑ όταν θα ξέρουν πως δεν υπάρχει αντίπαλος να κοντράρει ταυτόχρονα την ομάδα τους και τον «φάρο»;
Πάμε τώρα και στην πλευρά του Ολυμπιακού. Αλήθεια, πόση πιστεύετε ότι θα είναι η πραγματική ζημιά για τους Ερυθρόλευκους αν για ένα χρόνο μείνουν εκτός εγχώριου πρωταθλήματος; Να τα βάλουμε κάτω λοιπόν…
Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, το πραγματικό πρωτάθλημα είναι αυτό της Euroleague. Στις 30 αγωνιστικές της οι μπασκετόφιλοι χορταίνουν θέαμα και συγκινήσεις, δίχως να υπολογίζω καν τα πλέι οφ και το φάιναλ φορ. Θα έλειπαν από κάποιον οπαδό του Ολυμπιακού οι αναμετρήσεις με το 90% των ομάδων της Basket League;
Ίσα – ίσα, ενδεχόμενη απόφαση για οριστική ρήξη – εφόσον δε γίνει δεκτό το αίτημα των ξένων διαιτητών, για αρχή – όχι μόνο θα μεγιστοποιούσε το ενδιαφέρον για κάθε αναμέτρηση της Euroleague, αλλά θα οδηγούσε και σε μια άνευ προηγουμένου στήριξη από τον κόσμο. Για σκεφτείτε το: πόσες χιλιάδες διαρκείας θα έφευγαν την επομένη κιόλας στιγμή μιας ανακοίνωσης αποχώρησης από το σάπιο καθεστώς της ΕΟΚ και τι εικόνα θα είχε το ΣΕΦ σε κάθε μα κάθε αγώνα της Ευρωλίγκας; Είτε είναι η Ρεάλ είτε η Μπουντούτσνοστ, τα πάντα θα θυμίζουν γιορτή.
Το ρεζουμέ είναι ένα. Ακόμα και στην περίπτωση που η ΚΑΕ επιλέξει να μην κατεβάσει την ομάδα σε εγχώριο πρωτάθλημα, τα κέρδη – υλικά και ηθικά – θα είναι μάλλον περισσότερα από την όποια χασούρα. Συν το ότι ενδεχομένως να επισπευστούν οι διαδικασίες για τη δημιουργία μιας κλειστής λίγκας στα πρότυπα του NBA, ιδέα που υπάρχει εδώ και χρόνια.
Ο Ολυμπιακός έχει πολύ μεγαλύτερα περιθώρια να τραβήξει το σκοινί μέχρι να σπάσει. Οι εχθροί του, όχι. Και ακριβώς επειδή το γνωρίζουν καλά, έχουν ενεργοποιήσει ολόκληρο το σμήνος των έμμισθων παπαγαλακίων σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τρομάξουν τον κόσμο και τους Αγγελόπουλους. Είναι αλήθεια πως ο Ολυμπιακός έχει φανεί ανακόλουθος σε κάποιες προηγούμενες απειλές αποχώρησης (λόγω επεισοδίων κλπ), αυτή τη φορά όμως η αρχή έχει ήδη γίνει. Και με δεδομένη τη στήριξη που έχει προκύψει από το κίνημα #mexritelous, ακριβώς εκεί προτίθενται να φτάσουν τα αδέρφια. Ίσως και ακόμα πιο πέρα…
ΥΓ. Όσο για τους ψιθύρους περί δήθεν προετοιμασίας του εδάφους για ηρωική αποχώρηση των Αγγελόπουλων από την ΚΑΕ, το πράγμα είναι απλό. Πόσο θελκτικό μπορεί να είναι ένα παραμύθι που αντί για δράκους βασίζεται σε παπαγαλάκια;