*Μόλις πριν από ένα μήνα, ο Ολυμπιακός έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ πωλήσεων στην Ελλάδα με τη μεταγραφή του Παναγιώτη Ρέτσου στη Λεβερκούζεν. Με τα 20+ εκ. ευρώ οι ερυθρόλευκοι ξεπέρασαν δυο ιστορικές επιδόσεις: τα καθαρά έσοδα από μια πώληση (15,2 εκ. από τη Φούλαμ για τον Μήτρογλου) αλλά και το συνολικό κόστος, το οποίο κρατούσε από το καλοκαίρι του 2007. Τότε που η Σαχτάρ πλήρωσε 20 εκ. ευρώ για τον Νέρι Καστίγιο, με τα 5 να πηγαίνουν στον ίδιο τον παίκτη όπως προβλεπόταν από το ιδιωτικό συμφωνητικό που είχε υπογράψει ο σύλλογος με τον πατέρα του…
*To βράδυ της Τετάρτης ανακαλύψαμε(;) πως στον Ολυμπιακό υπάρχει ένα ακόμη στόπερ υψηλού επιπέδου. Χρειάστηκε βέβαια, να μεσολαβήσει μια αλλαγή στην τεχνική ηγεσία μέχρι ο Δημήτρης Νικολάου να πάρει την πρώτη πραγματική ευκαιρία της καριέρας του: να παίξει σε ένα σημαντικό ματς επειδή τον πιστεύει πραγματικά ο προπονητής και όχι να χρησιμοποιηθεί ως «αναγκαίο κακό» (εν μέσω απουσιών και απαραίτητου ροτέισον) σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος ή κυπέλλου που το αποτέλεσμά του δεν θα έκρινε το παραμικρό…
*Σε αρκετές αρθρογραφίες διάβασα πως ο Τάκης Λεμονής «έκανε τα αυτονόητα» στο Τορίνο. Αν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση, υποσυνείδητα αυτή η φράση μειώνει βάναυσα την απόφαση που πήρε ο κόουτς προχθές το βράδυ και επί της ουσίας φανερώνει παρερμηνεία της όλης υπόθεσης. Από πού κι ως που «αυτονόητη» η χρησιμοποίηση μέσα στην έδρα της Γιουβέντους ενός παιδιού που μόλις έκλεισε τα 19 του χρόνια και που δεν είχε λεπτό συμμετοχής στην Ευρώπη, ούτε καν με τις Αρούκες και τις Αστάνες που έπαιξε πέρυσι ο Θρύλος;
*Το «αυτονόητο» θα ήταν να πήγαινε ο Λεμονής στα σίγουρα – λέμε τώρα – και να έβαζε τον Μποτία δίπλα στον Ένγκελς ή να άφηνε τον Ρομαό στο κέντρο της άμυνας. Τον Ρομαό που από πέρυσι πολλοί έλεγαν ότι μπορεί να βοηθήσει και ως στόπερ και που ακόμη περισσότεροι τον έβλεπαν «ικανότατο» και «διακριθέντα» στα πρώτα ματς της σεζόν. Να με συμπαθάτε λοιπόν, αλλά το «ρίσκο» που πήρε ο Τάκης με τον Νικολάου δε θα το έπαιρνε ούτε ο πνευματικός πατέρας της «παρέας των πιτσιρικάδων»…
*Του σούραμε κάμποσα του Πάουλο Μπέντο πέρυσι και εννοείται πως δεν μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου απέξω. Αν νιώθω καλά με τη συνείδησή μου είναι πως ακόμα και στις πιο κακές στιγμές της ερυθρόλευκης θητείας του, έγραφα ότι είναι πολύ πιθανό να περάσει στην ιστορία ως ο ευεργέτης που επέβαλε την ουσιαστική αξιοποίηση των ταλέντων από τις ακαδημίες. Ήδη, τα 20+ εκ. του Ρέτσου αποτελούν από μόνα τους μια τεράστια προσφορά στον σύλλογο και είμαι βέβαιος πως τα οφέλη αυτής της σχετικά σύντομης περιόδου θα είναι πολλαπλά για τους πρωταθλητές. Ένα ακόμη το είδαμε με τα μάτια μας στο Τορίνο…
*Τέσσερις μόλις μέρες μικρότερος από τον κολλητό του τον Ρέτσο, ο Νικολάου μπήκε με φόρα στην καθημερινότητά μας. Και παρότι δε διαθέτει την ποδοσφαιρική πληθωρικότητα του Πάνου, υπερισχύει σε σωματοδομή και δύναμη. Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα κληθεί να αποδείξει ότι μπορεί να φανεί το ίδιο αποτελεσματικός και σε μεγαλύτερες αποστάσεις, όπως αυτές που πρέπει να διανύουν οι ερυθρόλευκοι αμυντικοί στα ματς του πρωταθλήματος. Το ότι θα κάνει και λάθη είναι σίγουρο, ωστόσο είμαι αισιόδοξος πως μετά το προχθεσινό, η πίστωση χρόνου και ανοχής που θα έχει από τον κόσμο θα τον βοηθήσει ώστε να μη νιώσει ξαφνικά τις πλάτες του να λυγίζουν. Αν και γι’ αυτό θα φροντίσει ο άνθρωπος που του έδωσε τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του, μέχρι την επόμενη. Αλήθεια τώρα, πως αυτό το παιδί να μη δίνει κάθε φορά και τη ψυχή του για τον προπονητή που του έδειξε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη;
*Προσπαθήστε να μπείτε στα παπούτσια του Λεμονή και να σκεφτείτε τι θα έπρεπε να αντιμετωπίσετε σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός γνώριζε διασυρμό με τον Νικολάου στο αρχικό σχήμα. Τι θα έλεγαν όλοι εκείνοι που ναι μεν αναγνωρίζουν(;) την προσφορά σας στον σύλλογο, από την άλλη όμως σας θεωρούν «ξεπερασμένο», «ξαναζεσταμένο φαγητό» και ό,τι άλλο επικαλούνται οι επικριτές της απόφασης που πάρθηκε την περασμένη Δευτέρα από τη διοίκηση της ομάδας. Είμαι βέβαιος παρ’ όλα αυτά πως για τον ίδιο τον Τάκη δεν υπήρχε κανενός είδους «ρίσκο» στην επιλογή του Νικολάου. Αν ο «Σερ» δεν ήταν σίγουρος για τις δυνατότητες του Δημήτρη, απλώς δεν θα τον χρησιμοποιούσε. Κυρίως επειδή δεν θα διακινδύνευε το γόητρο της ομάδας προκειμένου εκείνος να κάνει τον «αλχημιστή»…
*Για τη Γιουβέντους το συγκεκριμένο ματς ήταν ζωής και θανάτου, ειδικά μετά το βαρύ 3-0 στη Βαρκελώνη. Συνεπώς, δεν θα μπορούσε ποτέ η «Βέκια Σινιόρα» να είναι χαλαρή και να πάρει το παιχνίδι στην πλάκα. Δεν πάνε και πολλά χρόνια άλλωστε από τότε που έχασε στο Φάληρο από τον προχθεσινό της αντίπαλο και που στο Τορίνο χρειάστηκε να κάνει μια μεγάλη (και αρκούντως τυχερή) ανατροπή προκειμένου να πάρει τη νίκη, όχι όμως και το σκορ που θα της εξασφάλιζε την πρόκριση σε περίπτωση μιας πιθανότατης ισοβαθμίας με τον Ολυμπιακό. Ειδικά από τη στιγμή που οι Πειραιώτες έδειξαν νωρίς διαθέσεις για «χτύπημα» στο ανοιχτό γήπεδο, μονάχα μια άπειρη ευρωπαϊκά ομάδα θα το έπαιζε άνετη απέναντί τους. Σε καμία περίπτωση η Γιουβέντους των εννιά τελικών Τσάμπιονς Λιγκ/Πρωταθλητριών, η οποία κάποτε έφτυσε αίμα και χρειάστηκε την άνωθεν συνδρομή για να αποκλείσει τον ίδιο σύλλογο που είχε μπροστά της…
